Васіль Іванавіч Пятроў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пятроў.

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Васіль Пятроў.

Васіль Іванавіч Пятроў (2 (15) студзеня 1917, сяло Чарналескае, Стаўрапольскі край — 1 ліпеня 2014, Масква) — савецкі военачальнік. Маршал Савецкага Саюза з 25 сакавіка 1983 года, Герой Савецкага Саюза (1982).

Васіль Іванавіч Пятроў
руск.: Василий Иванович Петров
Дата нараджэння	2 (15) студзеня 1917
Месца нараджэння	Chernolesskoye[d], Q19837796?, Novoselitsky District[d], Стаўрапольскі край, РСФСР
Дата смерці	1 лютага 2014(2014-02-01)[1] (97 гадоў)
Месца смерці	Масква, Расія
Месца пахавання	Федэральныя ваенныя мемарыяльныя могілкі[d]
Альма-матар	Ваенная акадэмія Генеральнага штаба Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР[d]  СССР  Расія
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	Рабоча-Сялянская Чырвоная Армія
Званне	маршал Савецкага Саюза
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна Вайна за Агадэн (1977—1978) Siege of Odesa 1941[d] Siege of Sevastopol[d] Бітва за Каўказ[d] Бітва за Днепр Dnieper–Carpathian Offensive[d] Яска-Кішынёўская аперацыя Bucharest-Arad Operation[d] Siege of Budapest[d] Budapest Offensive[d]
Узнагароды і званні	Ордэн «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» III ступені Медаль Жукава Медаль «У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння Уладзіміра Ільіча Леніна» Медаль «За адзнаку ў ахове дзяржаўнай мяжы СССР» Медаль «За абарону Адэсы» Медаль «За абарону Каўказа» Юбілейны медаль «Сорак гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» Юбілейны медаль «50 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» Медаль «60 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» Медаль «65 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» Медаль «У памяць 850-годдзя Масквы» Медаль «Ветэран Узброеных Сіл СССР» Медаль «За ўмацаванне баявой садружнасці» Медаль «За асваенне цалінных зямель» Юбілейны медаль «30 гадоў Савецкай Арміі і Флоту» Медаль «40 гадоў Узброеных Сіл СССР» Медаль «50 гадоў Узброеных Сіл СССР» Медаль «60 гадоў Узброеных Сіл СССР» Медаль «70 гадоў Узброеных Сіл СССР» Медаль «За бездакорную службу» (СССР) Замежныя ўзнагароды: Ордэн Шарнхорста Ордэн Тудара Владзімірэску I ступені Ордэн Сухэ-Батара Ордэн «За баявыя заслугі» Медаль «50 гадоў Мангольскай Народнай Арміі» Медаль «60 гадоў Мангольскай Народнай Арміі» Ордэн Пераможнага лютага Ордэн Нацыянальнага сцяга 1 ступені
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

У Чырвонай Арміі з 22 лістапада 1939 года. У 1941 годзе скончыў 2-месячныя курсы младшых лейтэнантаў.

У гады Вялікай Айчыннай вайны: камандзір кавалерыйскага ўзвода, намеснік камандзіра эскадрона (жнівень 1941-сакавік 1942); на штабной працы: памочнік начальніка штаба палка па разведцы, ад'ютант старэйшага асобнага батальёна (сакавік-снежань 1942); камандзір батальёна аўтаматчыкаў, намеснік начальніка штаба па аператыўнай частцы 40-й асобнай мотастралковай брыгады (снежань 1942-сакавік 1943). З сакавіка 1943 па снежань 1944 года на штабной працы: начальнік аператыўнага аддзялення штаба брыгады, затым стралковай дывізіі.

Ваяваў на Паўднёвым, Крымскім, Паўночна-Каўказскім, Закаўказскім, Стэпавым, Варонежскім, 1-м і 2-м Украінскіх франтах. Удзельнічаў у абароне Адэсы, Севастопаля і Каўказа, вызваляў Украіну, фарсіраваў Дняпро і Днестр, ваяваў у Румыніі і Венгрыі.

Пасля вайны на штабных і камандных пасадах. У 1945 годзе скончыў паскораны курс ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзэ, у 1948 годзе — асноўны курс гэтай жа акадэміі.

Служыў у Далёкаўсходняй ваеннай акрузе. У 1948—1953 гадах — намеснік начальніка, начальнік аператыўнага аддзела штаба 1-й асобнай Чырванасцяжнай арміі; з чэрвеня 1953 па снежань 1955 года — камандзір 50-га стралковага палка, са снежня 1955 па студзень 1957 года — начальнік штаба 39-й стралковай дывізіі, са студзеня 1957 па ліпень 1961 года — камандзір 129-й вучэбнай мотастралковай дывізіі.

З ліпеня 1961 па чэрвень 1964 года — начальнік штаба арміі.

З чэрвеня 1964 па студзень 1966 года — камандуючы 5-й арміяй.

Са студзеня 1966 па красавік 1972 года — начальнік штаба Далёкаўсходняй ваеннай акругі.

З красавіка 1972 па май 1976 года — камандуючы войскамі Далёкаўсходняй ваеннай акругі.

З мая 1976 па снежань 1978 года — першы намеснік Галоўнакамандуючага сухапутнымі войскамі.

Падчас Эфіопа-самалійскай вайны (1977—1978) узначальваў аператыўную групу Міністэрства абароны ў Эфіопіі і займаўся планаваннем баявых аперацый эфіёпскіх войскаў.

Са снежня 1978 па лістапад 1980 года — Галоўнакамандуючы войскамі Далёкага Усходу. З лістапада 1980 па студзень 1985 года — Галоўнакамандуючы сухапутнымі войскамі - намеснік міністра абароны СССР.

Са студзеня 1985 па ліпень 1986 года — першы намеснік міністра абароны СССР.

В. І. Пятроў (2-і справа) на прыёме ў кіраўніцтва ГДР. Берлін, 20 кастрычніка 1983 г.

Да 1992 года з'яўляўся таксама генеральным інспектарам Групы генеральных інспектараў Міністэрства абароны СССР, а таксама саветнікам начальніка Генеральнага штаба Аб'яднаных Узброеных Сіл СНД. З верасня 1992 года — саветнік пры Міністэрстве абароны Расійскай Федэрацыі.

Памёр 1 лютага 2014 года^[2][3].

Зноскі

1. Vasily Petrov // https://pantheon.world/profile/person/Vasily_Petrov_(marshal) Праверана 9 кастрычніка 2017.
2. "Скончался маршал Советского Союза Василий Петров". Lenta.ru. 2014-02-01. Праверана 2014-02-01.
3. Ушел из жизни Герой Советского Союза Маршал Советского Союза Василий Иванович Петров : Министерство обороны Российской Федерации (нявызн.). function.mil.ru. Праверана 26 лістапада 2015.

Літаратура

• Язов Д. Т. Маршал Соколов. — М.: «Молодая гвардия», 2009. — 206 с., ил. — (Жизнь замечательных людей: биография продолжается.) — ISBN 978-5-235-03276-7.
• Пятроў Васіль Іванавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 13: Праміле — Рэлаксін / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 13. — С. 167. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13).

Спасылкі

Васіль Іванавіч Пятроў на сайце «Героі краіны»