Алена Агінская

Алена Агінская (польск.: Helena z Ogińskich Ogińska, 1701—1790) — прадстаўніца шляхты Вялікага княства літоўскага. Жонка маршалка вялікага літоўскага і віленскага кашталяна Ігнацыя Агінскага

Алена Агінская
Брама[d]
Нараджэнне	1701[1]
Смерць	1790[1] Варшава, Варшаўская зямля[d], Мазавецкае ваяводства, Велікапольская правінцыя, Карона Каралеўства Польскага, Рэч Паспалітая
Род	Агінскія
Бацька	Казімір Дамінік Агінскі
Маці	Элеанора з Войнаў[d]
Муж	Ігнацы Агінскі

Паходжанне

Паходзіла са старэйшай княжацкай лініі роду Агінскіх уласнага герба, дачка віленскага ваяводы Казіміра Дамініка Агінскага і Элеаноры з Войнаў. Мела брата Юзафа Тадэвуша і сясцёр Марцыбелу  (ВД), Тэрэзу  (ВД) і Марыяну.

У 1739 годзе ажанілася са сваяком Ігнацы Агінскім. Дзяцей у іх не было.

Асабістыя якасці

Яна славілася ўсімі жаночымі вартасцямі і незвычайнай фізічнай сілай. Была надзелена вострым розумам, кемлівасцю, здаровым сэнсам і рэдкай разважлівасцю. Падчас вяселля прынца Аўгуста Саксонскага з Марыяй Юзэфай, дачкой імператара Іосіфа I у Дрэздэне на каруселі маладых дам, адзначаных ва ўзросце васемнаццаці гадоў, яна праводзіла ўсе рыцарскія турніры з вялікай спрытнасцю і адвагай, перамагаючы ўсіх сваіх праціўнікаў, і атрымала першы прыз. Будучы састарэлым, «яна таксама без асаблівых цяжкасцей згортвала і раскочвала срэбныя пласціны ў трубку, і ламала пальцамі талеры і капейкі»^[2]

Яна мела вялікае значэнне і давер пры дварах у Варшаве і Санкт-Пецярбургу. Яна была ўзорнай, набожнай, зрабіла шмат міласэрных учынкаў да суседзяў. Пакінула ў Варшаве многа памятак. Памерла ў Варшаве.

Дзейнасць

Ад маці атрымала ў спадчыну Сядзібу  (літ.) ў Грушлауке  (літ.). З мужам Ігнацы Агінскім была фундатаркай Касцёла Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі  (літ.) ў Салантаі, у 1765—1771 гадах заснавалі касцёл  (літ.) у Грушлауке  (літ.) (філію  (англ.) касцёла ў Салантаі) (пабудаваны ў 1778 годзе; згарэў у 1945 годзе.)^[3].

Зноскі

1. Helena Ogińska // MAK

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q105192847'></a>
2. Gloger Zygmunt. Siłacze // Encyklopedia Staropolska. — Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1903. — Т. IV.
3. Kazys Misius  (літ.), Romualdas Šimkūnas. Lietuvos katalikų bažnyčios: žinynas. — Vilnius: Pradai, 1991. — P. 374

Літаратура

• «Wielka Encyklopedia Powszechna Sikorskiego» (1892—1914)
• «Encyklopedia Powszechna» Orgebranda" (1859—1868)
• «Gazeta Warszawska. 1790, nr 98»

Спасылкі

• Grūšlaukės Šv. Jono Nepomuko bažnyčia: Kretingos krašto enciklopedija Архівавана 5 сакавіка 2016 года.
• Grūšlaukės Šv. Jono Nepomuko parapija: Kretingos krašto enciklopedija Архівавана 5 сакавіка 2016 года.
• Biografia w Internetowym PSB Архівавана 22 красавіка 2021.