Марэ́ля[1][2], таксама абрыко́с[3] (па-лацінску: Prunus armeniaca) — пладовае дрэва з роду сьліва сямейства ружавых.
| Марэля | |
 Плады марэлі | |
| Клясыфікацыя | |
|---|---|
| Царства | Расьліны |
| Аддзел | Пакрытанасенныя |
| Кляса | Двудольныя |
| Атрад | Ружакветныя |
| Сямейства | Ружавыя |
| Падсямейства | Сьлівовыя |
| Род | Сьліва |
| Падрод | Prunus |
| Сэкцыя | Armeniaca |
| Від | Марэля |
| Бінамінальная намэнклятура | |
| Prunus armeniaca | |
| Арэал | |
| |
| Культывацыя ў сьвеце | |
Батанічнае апісаньне
Дрэва вышынёй да 8 мэтраў.
Лісьце яйкападобнае або эліптычнае, дробназубчастае.
Кветкі белыя ці ружовыя, распускаюцца раней за лісьце.
Плод — мясістая касьцянка жаўтавата-чырвонага колеру, мае добрыя смакавыя якасьці.
Костка тоўстая, гладкая.
Хімічны склад
Плады ўтрымліваюць цукар, арганічныя кіслоты, карацін, вітамін С.
Культывацыя
Марэля была вядомая ў Армэніі з даўніх часоў і культывавалася там так доўга, што большасьць навукоўцаў лічаць Армэнію радзімай гэтай расьліны[4]. Менавіта навуковая назва Prunus armeniaca паходзіць з гэткіх высноў. Падчас археалягічных раскопак у мястэчку Гарні ў Армэніі было знойдзена насеньне марэлі, якое па часу адносіцца да пэрыяду меднага стагодзьдзя[5]. Аднак, паводле цэнтру разнастайнасьці Вавілава, першая культывацыя марэлі пачалася ў Кітаі, па іншым крыніцам — у Індыі каля 3 000 гадоў да н.ч.[6]
На Беларусі марэля звычайная культывуецца аматарамі. Вядомая зь сярэдзіны ХІХ ст., завезеная ў паўднёвыя рэгіёны (на Берасьцейшчыну й Гомельшчыну) з Украіны. Адчувальная да вясновых замаразкаў, ва ўмовах Беларусі пладаносіць 6-7 разоў на 10 гадоў, жыве 20-25, максымум да 40 гадоў. Пачынае пладаносіць на 4-5-ы год. Плады высьпяваюць у ліпені-жніўні. Выведзеныя пэрспэктыўныя гібрыды прыдатныя для культывацыі на поўдні й паўднёвым захадзе Беларусі.
Выкарыстаньне
Плады марэляў ужываюцца як у сьвежым, так і ў сушаным выглядзе: урук — сушаныя цэлыя плады з косткаю, кайса — цэлыя плады бяз косткі, курага — плод марэлі бяз косткі, падзелены напалову. Хворым цукровым дыябэтам варта абмяжоўваць ужываньне марэляў з-за высокага ўтрыманьня ў іх цукру.
З марэляў падрыхтоўваюць сьпіртны напой — марэлевую гарэлку, марэлевы сок падвяргаецца закісаньню й потым перагонцы.
Насеньне (косткі) ўжываюцца ў ежу падобна мігдалам, а пры адцісканьні зь іх атрымліваюць малако (па-француску: Huille de marmotte). Насеньне таксама выкарыстоўваецца для вытворчасьці тлустага алею, які ўжываецца ў мэдыцыне ў якасьці растваральніку.
Зь перапаленых костачак марэлі робіцца туш.
У кітайскай нацыянальнай мэдыцыне насеньне марэлі ўжываюцца ў якасьці заспакаяльнага сродку пры кашлі, ікаўцы. У Кітаі прымаюць насеньне марэлі ў спалучэньні зь іншымі лекавымі расьлінамі пры бранхіце, трахеіце, лярынгіце, кохліку.
Нацёкі з натуральных расколін марэлевых дрэваў засыхаюць на паветры, утвараючы так званую марэлевую камедзь. Здробненая ў парашок (белага ці жоўтага колеру) марэлевая камедзь выкарыстоўваецца ў мэдыцыне як паўнавартасны заменьнік гуміарабіку. Па эмульгуючай здольнасьці, устойлівасьці прыгатаваных на ёй алейных эмульсій і грузкасьці яна пераўзыходзіць гуміарабік. Ужываюць марэлевую камедзь часам як ахінальнае.
Драўніна марэлевага дрэва выкарыстоўваецца народамі Каўказа для вырабу музычных прыладаў, такіх як дудук, шві, зурна.
Крыніцы
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
