Гаральд Макмілан

Морыс Гаральд Макмілан (па-ангельску: Maurice Harold Macmillan; нар. 10 лютага 1894 году — 29 сьнежня 1986 году) — брытанскі палітык і дзяржаўны дзяяч, які займаў пасаду прэм’ер-міністра Вялікабрытаніі з 1957 па 1963 гады^[6]. Належыў на Кансэрватыўнае партыі. Частаў быў героем карыкатураў вядомы як «Супэр Мак», бо быў вядомы сваім прагматызмам, дасьціпнасьцю і непахіснасьцю.

Гаральд Макмілан
па-ангельску: Harold Macmillan
прэм’ер-міністар Вялікабрытаніі[d]
10 студзеня 1957 — 19 кастрычніка 1963
Папярэднік	Энтані Ідэн
Наступнік	Аляксандар Дуглас-Г’юм
лідэр Кансэрватыўнай партыі Вялікабрытаніі[d]
10 студзеня 1957 — 18 кастрычніка 1963
Папярэднік	Энтані Ідэн
Наступнік	Аляксандар Дуглас-Г’юм
канцлер скарбніцы[d]
20 сьнежня 1955 — 13 студзеня 1957
Папярэднік	Рычард Осцін Батлер[d]
Наступнік	Peter Thorneycroft, Baron Thorneycroft[d]
міністар замежных справаў Вялікабрытаніі[d]
7 красавіка 1955 — 20 сьнежня 1955
Папярэднік	Энтані Ідэн
Наступнік	Селвін Лойд[d]
міністар абароны[d]
19 кастрычніка 1954 — 7 красавіка 1955
Папярэднік	Harold Alexander, 1st Earl Alexander of Tunis[d]
Наступнік	Селвін Лойд[d]
Secretary of State for Air[d]
25 траўня 1945 — 26 ліпеня 1945
Папярэднік	Archibald Sinclair, 1st Viscount Thurso[d]
Наступнік	William Wedgwood Benn, 1st Viscount Stansgate[d]
Under-Secretary of State for the Colonies[d]
4 лютага 1942 — 30 сьнежня 1942
Папярэднік	George Henry Hall, 1st Viscount Hall[d]
Наступнік	Edward Cavendish, 10th Duke of Devonshire[d]
сябра 42-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
8 кастрычніка 1959 — 25 верасьня 1964
сябра 41-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
26 траўня 1955 — 18 верасьня 1959
сябра 40-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
25 кастрычніка 1951 — 6 траўня 1955
сябра 39-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
23 лютага 1950 — 5 кастрычніка 1951
сябра 38-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
14 лістапада 1945 — 3 лютага 1950
сябра 37-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
14 лістапада 1935 — 15 чэрвеня 1945
сябра 36-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
27 кастрычніка 1931 — 25 кастрычніка 1935
сябра 34-га парлямэнту Вялікабрытаніі[d]
29 кастрычніка 1924 — 10 траўня 1929
прадстаўнік Парлямэнцкай асамблеі Рады Эўропы[d]
13 жніўня 1949 — 26 лістапада 1951
дзяржаўны сакратар абароны Вялікабрытаніі[d]
18 кастрычніка 1954 — 7 красавіка 1955
Папярэднік	Harold Alexander, 1st Earl Alexander of Tunis[d]
Наступнік	Селвін Лойд[d]
канцлер Оксфардзкага ўнівэрсытэту[d]
1960 — 1987
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся:	10 лютага 1894(1894-02-10)[1][2][3][…] Чэлсі, Кенсынгтан і Чэлсі[d], Вялікі Лёндан, Ангельшчына, Вялікабрытанія[d]
Памёр:	29 сьнежня 1986(1986-12-29)[1][3][4][…] (92 гады) Сасэкс[d], Паўднёва-Ўсходняя Ангельшчына[d], Ангельшчына, Вялікабрытанія
Партыя:	Кансэрватыўная партыя
Сужэнец:	Dorothy Macmillan[d][5]
Дзеці:	Maurice Macmillan[d][5], Caroline Faber[d][5], Catherine Macmillan[d][2][5] і Sarah Heath[d][5]
Бацька:	Maurice Crawford Macmillan[d][5]
Маці:	Helen Artie Tarleton Belles[d][2][5]
Адукацыя:	Бэйліёл-каледж[d] Ітан Summer Fields School[d]
Узнагароды:	прэмія Чатырох свабодаў — мэдаль Свабоды[d] (1984) медаль Бенджаміна Франкліна[d] (1976)
Гаральд Макмілан у Вікісховішчы

Макмілан быў моцна паранены, калі служыў афіцэрам пяхоты падчас Першай сусьветнай вайны. На працягу ўсяго жыцьця жыў з болем. Па вайне далучыўся да сваёй сямейнай справы ў галіне кнігадрукарства, але потым увайшоў у парлямэнт па выніках усеагульных выбараў 1924 году. Страціўшы сваё месца ў 1929 годзе, ён вярнуў яго ўжо ў 1931 годзе, неўзабаве пасьля таго, як жорстка выказаўся супраць высокага ўзроўню беспрацоўя ў Стоктоне-он-Тыс. Быў пратэжэ прэм’ер-міністра Ўінстана Чэрчыла. У 1950-я гады Макмілан займаў пасаду міністра замежных справаў і канцлера скарбніцы пры Энтані Ідэне.

Крыніцы

1. Harold Macmillan // Encyclopædia Britannica (анг.)
2. Lundy D. R. Maurice Harold Macmillan, 1st Earl of Stockton // The Peerage (анг.)
3. Harold Macmillan // Энцыкляпэдыя Бракгаўза (ням.)
4. Capt. [Maurice] Harold Macmillan // Kindred Britain
5. Kindred Britain
6. «Harold Macmillan Dies at 92». The New York Times.

Вонкавыя спасылкі

• Гаральд Макмілан. Downing Street.
• Партрэты Гіта. Нацыянальная партрэтная галерэя.