Валянтына Пашкевіч

Валянты́на Пашке́віч (дзяв. Жукоўская; 5 лютага 1916, Казельск, сёньня Калуская вобласьць, Расея — 25 сакавіка 2004, Таронта, Канада) — беларуская пэдагогіца, лексыкографка, грамадзкая і культурная дзяячка. Сястра Раісы Жук-Грышкевіч.

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Пашкевіч.

Валянтына Пашкевіч лац. Valantyna Paškievič
Імя пры нараджэньні	Валянтына Мікалаеўна Жукоўская
Род дзейнасьці	Настаўніца
Дата нараджэньня	5 лютага 1916
Месца нараджэньня	Казельск, Калуская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	25 сакавіка 2004
Месца сьмерці	Таронта, правінцыя Антарыё, Канада
Месца пахаваньня	Оквіл
Грамадзянства	Канада
Месца вучобы	Унівэрсытэт Стэфана Баторыя[d] Гімназія імя Адама Міцкевіча
Занятак	пэдагог, лексыкограф, грамадзкая дзяячка
Месца працы	Вінета (арганізацыя)[d] Беларуская гімназія імя М. Багдановіча[d]
Сябра ў	Беларускі студэнцкі саюз
Бацька	Мікалай Жукоўскі
Муж	Міхась Пашкевіч
Дзеці	Павал, Эва
Валянтына Пашкевіч у Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзілася ў радзіне выхадцаў зь Берасьцейшчыны. Скончыла гімназію імя Адама Міцкевіча ў Пружанах (1935), паступіла на клясычны факультэт Віленскага ўнівэрсытэту, праз два гады перавялася на фізыка-матэматычны факультэт. Брала актыўны ўдзел у Беларускім студэнцкім саюзе.

У Другую Сусьветную вайну жыла ў Бэрліне, працавала ў перакладніцкім бюро «Вінэта». Па капітуляцыі Нямеччыны апынулася ў Ватэнштэце (Ніжняя Саксонія), апекавалася беларускім скаўтынгам^[1].

У ліпені 1949 пераехала ў Таронта, дзе праз год узяла шлюб з грамадзкім дзеячом М. Пашкевічам. Брала актыўны ўдзел у беларускім грамадзкім жыцьці, арганізавала й кіравала танцавальным гуртком. Кіравала беларускай суботняй школкай пры царкве сьв. Эўфрасіньні Полацкай.

Мае двох дзяцей: Паўлюка й Эву — і дзьве ўнучкі Ларысу й Галіну^[2].

Памерла 25 сакавіка 2004 года ў Таронта. Пахаваная на Trafalgar Lawn Cemetery (Оквіл, Антарыа).

Літва і ліцьвіны

Асноўныя артыкулы: Літва і Ліцьвіны

У фундамэнтальным двухтомным падручніку «Беларуская мова» (Таронта, 1978 год) — першай практычнай граматыцы беларускай мовы па-ангельску — зазначала: «літоўская мова была ўрадавай на ўсёй тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага… наш край праз больш, як паўтысяча гадоў зваўся Літвой, дзяржава — Вялікім Княствам Літоўскім, а нашыя прашчуры — ліцьвінамі»^[3], што дадаткова сьцьвярджала ў пададзеным пры падручніку слоўніку: «Лятува [Летува] — present-day Lithuania; Літва — Lithuania (old name of present-day Byelorussia [Belarus]); Жамойць — Samogitia — old name (lasting almost until the end of the 19th c.) of present-day Lithuania»^[4].

Працы

• Першая чытанка пасьля лемантара для беларускіх дапаўняльных школаў. — Кліўлэнд, 1968;
• Беларуская мова — Fundamental Byelorussian. — Toronto, 1974 (кніга 1), 1978 (кніга 2);
• Ангельска-беларускі слоўнік = English-Belarusian Dictionary: каля 30 000 словаў. — Менск, 2006. — 1028 с. ISBN 985-6783-15-1.

Крыніцы

1. Вольга Іпатава, Алег Гардзіенка. Беларускія дзеячы й арганізацыі ў Канадзе, згаданыя ў кнізе // Ганько Марыя. Каб сьведчылі пра Беларусь: жыцьцё й дзейнасьць Міколы Ганька / Уклад. В. Іпатавай. — Менск: Беларускі Кнігазбор, 2005. — 192 с. — (Бібліятэка Бацькаўшчыны; кн.5). ISBN 985-504-006-6.
2. Раіса Жук-Грышкевіч. Слоўнік, зроблены на энтузіязме // «Беларус» №542, сакавік 2008.
3. Беларуская мова — Fundamental Byelorussian. — Toronto, 1978. С. 26.
4. Беларуская мова — Fundamental Byelorussian. — Toronto, 1978. С. 26, 251, 271—272.