Спэцыяльны атрад хуткага рэагаваньня

Спэцыя́льны атра́д ху́ткага рэагава́ньня (САХР) — падразьдзяленьне ўнутраных войскаў МУС Беларусі, створанае ў чэрвені 1999 року.

Спэцыяльны атрад хуткага рэагаваньня
наркам. Спецыяльны атрад хуткага рэагавання
Гады існаваньня	Ад 29 чэрвеня 1999 (25 гадоў таму)
Краіна	Беларусь
Падпарадкаваньне	Унутраныя войскі МУС Беларусі
Уваходзіць у	3-я брыгада спэцпрызначэньня
Тып	сілы спэцыяльнага прызначэньня
Функцыя	барацьба з арганізаванай злачыннасьцю
Колькасьць	больш за 300 чал.
Дысьлякацыя	Менск
Мянушка	САХР
Дэвіз	Абавязак, гонар, Айчына[1]
Узбраеньне	стралковая зброя
Дзейны камандзір	Аляксандар Быкаў
Вядомыя камандзіры	Дзьмітры Паўлічэнка

Месьціцца ў менскім мікрараёне Ўручча (Першамайскі раён). Вайсковая частка 3032 (зь 2016 году). Першы камандзір Дзьмітры Паўлічэнка.

Дзейнасьць

Падразьдзяленьне ахоўвае грамадзкі парадак, змагаецца з арганізаванай злачыннасьцю, ладзіць прафіляктычныя мерапрыемствы ў папраўчых установах, мясьцінах з складанай апэратыўнай абстаноўкай, ахоўвае стратэгічныя аб’екты^[2].

Колькасьць асабовага складу невядомая, ацэньваецца прыкладна ў 100 чалавек^[3]. Камплектуецца толькі афіцэрамі і прапаршчыкамі. У распараджэньні вайскоўцы маюць аўтаматы Калашнікава, снайпэрскія вінтоўкі Драгунова, пісталеты ПМ і ПС, помпавыя стрэльбы для стральбы картэчаю^[4].

Мінуўшчына

Спэцыяльны атрад хуткага рэагаваньня створаны 29 чэрвеня 1999 року на базе вайсковай часткі №3214 — брыгады спэцыяльнага прызначэньня Ўнутраных войскаў МУС. Першую спэцапэрацыю вайскоўцы САХРу правялі ў кастрычніку 1999 року ў Воршы, дзе затрымалі арганізаваную злачынную групоўку^[5].

16 сакавіка 2016 году міністар унутраных справаў Беларусі Ігар Шуневіч пераўтварыў Спэцыяльны атрад хуткага рэагаваньня (САХР) у вайсковую частку 3032 у складзе 3-й асобнай брыгады спэцыяльнага прызначэньня. Рашэньне зацьвердзілі на прапанову камандзіра САХРу Юрыя Назаранкі, бо ў атрада зьявіліся ўласныя службы^[6].

16 сьнежня 2019 году «Нямецкая хваля» апублікавала інтэрвію з Юрыем Гараўскім, экс-байцом САХРу. Ён сьцьвярждае, што ў 1999 годзе па прыказу першага камандзіра САХРу Дзьмітрыя Паўлічэнкі ўдзельнічаў у выкраданьнях і забойствах праціўнікаў Лукашэнкі(ru): міністра ўнутраных справаў Юрыя Захаранкі, старшыні ЦВК Віктара Ганчара й прадпрымальніка Анатоля Красоўскага, які падтрымліваў беларускую дэмакратычную апазыцыю(be). Паўлічэнка, заявіў Гаравский, асабіста застрэліў выкрадзеных^[7].

Камандзіры

• Дзьмітры Паўлічэнка (1999 — ?)
• Уладзімер Вашкевіч (2002—2014)
• Юры Назаранка (2014—2018)
• Аляксандар Быкаў (цяпер)

Глядзіце таксама

• Швадроны сьмерці