Ваньковічы

Ваньковічы — старажытны беларускі^[1] шляхецкі род гербу Ліс.

Ваньковічы лац. Vańkovičy
Герб Ліс
Краіна паходжаньня:	Вялікае Княства Літоўскае

У час перапісу 1917 году найбагацейшы на той час прадстаўнік роду Леў Ваньковіч назваў сябе беларусам паводле нацыянальнасьці^[2].

Гісторыя

Музэй «Дом Ваньковічаў» у Менску

Упершыню ўпамінаюцца ў 1499 року. Сталая генэалёгія роду вядзецца з XVI стагодзьдзя, калі мелі маёнткі ў Наваградзкім павеце і каля Вялейкі.

Спавядалі праваслаўе, з пачатку XVII стагодзьдзя — у каталіцтве.

У XIX—XX стагодзьдзях валодалі вёскамі Калюжыца, Волма, Дзевялтова ды іншымі ў Ігуменскім павеце. Займалі пасады ў адміністрацыі Вялікага Княства Літоўскага, былі дэпутатамі соймаў і Галоўнага Трыбуналу, абіраліся ў органы дваранскага самакіраваньня Расейскай імпэрыі. Герб роду зьмяшчаецца ў «Аршанскім гербары(ru)» (Віцебск, 1900).

Найбольш вядомыя з роду

• Тэадор Антоні Ваньковіч (? — па 1709) — кашталян менскі ў 1709
• Валенці Ваньковіч (1800—1842) — мастак-жывапісец
• Ян Эдвард Ваньковіч (1838—1899) — адзін з кіраўнікоў паўстаньня 1863—1864.

Галерэя

• Іканаграфія роду Ваньковічаў
• 
  Антоні Ваньковіч
• 
  Ганна Ваньковіч (з Солтанаў)
• 
  Валенці Ваньковіч
• 
  Міхал Ваньковіч

Крыніцы

1. Грыцкевіч А. Ваньковічы // ЭГБ. — Мн.: 1994 Т. 2. С. 219.
2. Абламейка С. У 1917 годзе нашчадак Рурыка і іншыя магнаты Меншчыны абвясьцілі сябе беларусамі, Радыё Свабода, 19 верасьня 2019 г.

Літаратура

• Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1994. — Т. 2: Беліцк — Гімн. — 537 с. — ISBN 5-85700-142-0

Вонкавыя спасылкі

• Могілкі былых вёсак Вялікая і Малая Сьляпянка