Мізач

Мізач^[1] (па-ўкраінску: Мізоч) — пасёлак гарадзкога тыпу ў Здалбунаўскім раёне Ровенскай вобласьці Ўкраіны на рацэ Стубэлка, чыгуначная станцыя на лініі Здалбунаў — Краснае.

Мізач лац. Mizač
укр. Мізоч
Герб Мізача Сьцяг Мізача
Першыя згадкі:	1322
Краіна:	Украіна
Вобласьць:	Ровенская
Раён:	Здалбунаўскі
Плошча:	8,95 км²
Вышыня:	256 м н. у. м.
Насельніцтва (2018)
колькасьць:	4000 чал.
шчыльнасьць:	446,93 чал./км²
Часавы пас:	UTC+2
летні час:	UTC+3
Тэлефонны код:	+380-3652
Паштовы індэкс:	35740
КОАТУУ:	5622655400
Геаграфічныя каардынаты:	50°24′25″ пн. ш. 26°8′42″ у. д.
Мізач на мапе Ўкраіны Мізач
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя

Першая пісьмовая згадка аб паселішчы датуецца 1322 годам. У 1594 годзе яго выкупіў князь Януш Астроскі. З 1720 годзе належаў магнатам Карвіцкім. Кароль Аўгуст III граматай ад 23 верасьня 1761 году дазволіў Юзафу Каэтану Дуніну-Карвіцкаму заснаваць горад Вялікі Мізач ў Луцкім павеце і дае яму магдэбургскае права. У тэксьце граматы ўпісана пячатка круглай формы з гербам гораду. На пячатцы меўся шчыт, у якім пераплецены літары "М" і "W".

У XIX стагодзьдзі Мізач ваходзіў у Дубенскі павет Валынскай губэрні. У лютым 1918 году Мізач акупавалі аўстра-нямецкія войскі, якія заставаліся тут да лістапада 1918 году. У далейшым, ён апынуўся ў зоне баявых дзеяньняў. Пасьля савецка-польскай вайны ў адпаведнасьці з Рыскай мірнай дамовай у 1921-1939 гг. паселішча ўваходзіла ў Здалбуніўскі павет Валынскага ваяводзтва Польшчы, у верасьні 1939 г. мястэчка ўвайшло ў склад СССР і ў студзені 1940 г. стала раённым цэнтрам УССР. Падчас Другой сусьветнай вайны ў горадзе было арганізавана гета.

Крыніцы

1. Напісаньне ў адпаведнасьці з ТКП 177-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Украіны на беларускую мову»