From Wikipedia, the free encyclopedia
Yuli Mártov, Julius Mártov o L. Mártov (Ма́ртов, el so nome real yera Yuli Ósipovich Zederbaum[4][5] (rusu: Ю́лий О́сипович Цедерба́ум, 
'jʉ̞lʲɪj 'vosʲɪpəvʲɪt͡ɕ 'mart̪əf (?·i)[6]; 24 de payares de 1873, Constantinopla – 4 d'abril de 1923, Schömberg) foi un revolucionariu socialista rusu que aportó a el líder de la fracción menchevique.
Yuli Mártov | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | Constantinopla, 24 de payares de 1873[1] |
| Nacionalidá |
 Imperiu Rusu  Rusia Soviética  Xunión Soviética |
| Grupu étnicu | pueblu xudíu |
| Llingua materna | rusu |
| Muerte | Schömberg, 4 d'abril de 1923[2] (49 años) |
| Sepultura |
Urnenfriedhof Gerichtstraße (en)  |
| Causa de la muerte | causes naturales |
| Familia | |
| Padre | Joseph Alexandrovich Tsederbaum |
| Hermanos/es |
Evgenija Iosifovna Jakhnina (es) Lidija Ossipowna Dan (es)
|
| Estudios | |
| Estudios | Universidá Estatal de San Petersburgu |
| Llingües falaes | rusu[3] |
| Oficiu | políticu, publicista |
| Miembru de |
Comité Ejecutivo Central Panruso (es) |
| Creencies | |
| Partíu políticu | Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia |
 | |
Nacíu nuna familia xudía de cultura rusa, el mozu y pocu engraciáu Mártov sufrió l'antisemitismu de finales del sieglu xix en Rusia a pesar del so alloñamientu de la comunidá hebrea del Imperiu; na última década del sieglu yá se convirtiera al marxismu.
Coló a estudiar a la capital rusa pero llueu se vio envolubráu n'actividaes polítiques illegales y foi deteníu en 1892. Condergáu a exiliu interior, instalar en Vilnius, onde empezó'l baturiciu socialista ente los trabayadores socialistes de la rexón. Tornó de volao a San Petersburgu onde collaboró con Lenin antes de ser nuevamente arrestáu y condergáu a otros trés años d'exiliu en Siberia, onde afitó la so amistá con Lenin y contraxo la tuberculosis qu'acabaría matándolo.
Antirrevisionista como Lenin, al rematar l'exiliu de dambos en 1900 decidieron fundar una nueva publicación socialdemócrata, Iskra. Tres dellos años d'estrecha collaboración, Lenin y Mártov dixebrar mientres el Segundu Congresu del nuevu Partíu Obreru Socialdemócrata Rusu; el desalcuerdu llevó a la formación de les corrientes bolxevique (leninista) y menchevique (antileninista). Les disputes internes asocediéronse, magar los intentos de Mártov de reunificar les fracciones. Los socesivos intentos de recuperar la unidá'l partíu fracasaron y asocediéronse distintos periodos de predominiu menchevique y bolxevique hasta la separación definitiva de les fracciones en partíos en 1912. Mientres la guerra mundial, perteneció a la corriente internacionalista, opuesta a la guerra, pero nun sofitó'l derrotismu de Lenin.
Tres la cayida de la monarquía na Revolución de Febreru de 1917, tornó en mayu a Rusia, cuando yá'l partíu quedara sol control de los defensistas; caltuvo la so oposición a la continuación del conflictu y favorable a la negociación inmediata de la paz, pero la so posición yera minoritaria ente los mencheviques. Los sos esfuercios por llograr el respaldu mayoritariu del partíu a les sos opiniones fracasaron repetidamente; nel branu abandonó la so anterior oposición a la participación en Gobiernu pa pasar a defender el fin de les coaliciones social-lliberales y la formación d'un nuevu Conseyu de Ministros dafechu socialista.
Oponer a la toma del poder polos bolxeviques y defendió en devanéu la formación d'un Gobiernu de coalición de los distintos partíos socialistes.
Na seronda de 1917, empezó a recuperar el control del partíu; impunxo la participación nes fracasaes conversaciones pa formar un Gobiernu socialista tres la Revolución d'Ochobre y más tarde punxo les sos esperances en qu'esti formar tres l'apertura de l'Asamblea Constituyente. Tres la disolución d'esta pol Gobiernu bolxevique, oponer al enfrentamientu armáu pol Gobiernu y optó por tratar de recuperar el sofitu proletariu y mover del poder a los bolxeviques por métodos llegales. A pesar de les notables victories eleutorales nos conseyos na primavera de 1918, estos fueron sistemáticamente disueltos polos bolxeviques y, a empiezos de branu, Mártov y el restu de la oposición fueron espulsaos del Comité Executivu Central Panruso (VTsIK). Inclusive cuando s'apinó la represión, Mártov oponer al respaldu de les fuercies contrarrevolucionarias mientres la guerra civil. Siguieron años de persecución y tolerancia alternaes qu'acabaron cola persecución final del partíu nel branu de 1920 y l'arrestu de munchos de los sos dirixentes. En 1920 se exilió finalmente n'Alemaña, onde finó cuatro años más tarde.
Nació nuna familia xudía acomodada,[6] fíu d'un intelectual[5] lliberal de cultura rusa.[7][6] El so padre yera un xudíu asimiláu a la cultura rusa, miembru de la Sociedá Rusa de Navegación y Comerciu,[6] corresponsal de dos diarios lliberales de San Petersburgu,[5] políglota y conocedor de la lliteratura rusa, francesa y xermana;[6] que nun llevaba a los sos fíos a la sinagoga nin celebraba les fiestes relixoses hebrees.[8] Yuli aguantóse, col sofitu de la indiferencia del so padre, a los intentos del so güelu d'enseña-y hebréu.[8] La so madre yera xudía sefardina, nacida en Viena[5] y educada nun conventu n'Istambul.[8] Les rellaciones de la familia colos xudíos más tradicionalistes yeren escases,[5] siendo'l güelu de Yuli —fundador de los primeros diarios n'hebréu publicáu en Rusia[5]— la figura hebrea más cercana.[8] Los sos padres dirixir a él en francés.[5] Yuli yera'l segundu de cinco hermanos, de los que namái cuatro (él mesmu, Lidia (nacida en 1878), Serguéi (1879) y Vladimir (1883)) sobrevivieron hasta la edá adulta.[5]
En 1878 la familia camudar d'Istambul a Odesa —daquella cosmopolita y comercial ciudá con numberoses comunidaes del Imperiu[5]— tres la guerra ruso-turca.[8][5] Moraron fora de la zona designada pa los xudíos y Yuli foi pocu consciente de la so pertenencia a la comunidá hasta'l pogromo de 1881.[8][9] La so conocencia de la situación social y económico de la mayoría de la población xudía nel Imperiu Rusu yera escasa ya indireuta, el so apreciu poles costume de los ortodoxos nula.[8] Desenvolvió, sicasí, un sentimientu de solidaridá cola comunidá primida poles autoridaes y refugó más tarde (1913) un bautizu de conveniencia, sintiéndose de dalguna manera parte del grupu discrimináu.[10] La so coxera, l'ausencia del so padre que partiera a la capital a collaborar col so güelu na publicación de los sos periódicos y la falta de compañeros fixeron d'él un neñu introspectivo y reservao.[5] Poco dempués del pogromo, la familia axuntar col so padre en San Petersburgu.[11]
En 1883 foi refugáu nel ingresu nuna institución d'enseñanza secundaria pol so orixe xudíu.[12] Aceptáu n'otra con dificultá, el mozu Mártov, cargáu de llombu, flacu y llixeramente coxu, llevó mal la dura disciplina de los institutos rusos, la so atmósfera reaccionario y antisemita[11] y les gamberraes de dellos compañeros.[12] Na adolescencia xunió a les sos antigües fantasíes les hestories de los revolucionarios rusos.[13] En 1888 la familia treslladar a Tsárskoye Seló antes de tornar a la capital, con dificultaes por ser xudíos, al añu siguiente.[13] A la so vuelta a la capital, retomó los sos estudios nun ximnasiu onde abondaben los mozos de la intelectualidá rusa: Yuli por fin atopóse nun ambiente onde llogró forxar amistaes y desenvolver les sos aspiraciones de revolución.[13] Criáu sicasí, nun ambiente político represivu y antisemita, discrimináu nos sos estudios, Mártov xunir a los movimientos revolucionarios nel país.[7][6] Tres el so ingresu na Universidá de San Petersburgu na seronda de 1891, formó xunto con otros compañeros un grupu d'estudios qu'apadrinó un conocíu populista rusu del momentu.[14] Na última década del sieglu xix, yá yera un socialdemócrata convencíu, respetáu ente los sos compañeros pol so gran capacidá intelectual, valor, principios morales y honradez.[7]
Gracies los contactos del so güelu na capital, llogró ingresar na facultá de ciencies de la ciudá,[14] evitando'l numerus clausus que s'imponía a los xudíos.[6] Aburríu puestu de los sos estudios, apurrir a la política.[6][14] En febreru de 1892, foi arrestáu[14] y condergáu a tres meses de prisión, colo qu'abandonó los sos estudios universitarios.[6] Desilusionáu pola falta d'espíritu revolucionariu del campesinado, atollar nel estudiu de los clásicos marxistes, lo que lu llevó a convertise al marxismu y fundar nel iviernu de 1893 el Grupu de Petersburgu pola Emancipación del Trabayu.[15]
El 17 de avientuxul/ 29 de avientu de 1892greg, foi arrestáu de nuevu pa cumplir el restu de la so condena —cinco meses de cárcel— en réxime d'aislamientu na prisión de Krestý.[16][17] Lliberáu a principios de mayu de 1893, foi darréu condergáu a una pena de dos años d'exiliu interior, con prohibición de morar en Moscú y San Petersburgu o en cualesquier otra ciudá universitaria.[16][6][18][17] Instalar en Vilnius,[16][6] daquella un centru industrial y comercial con un activu movimientu socialdemócrata.[19]
Ellí defendió la creación d'un movimientu socialista xudíu separáu que trabayara en yidis,[20] llingua de la mayoría de los xudíos de la zona dexada pal so asentamientu nel Imperiu, y que defendiera'l fin de la so discriminación como parte integral de la llucha contra la esplotación económica y la opresión política.[10] Nesti llugar, entamó un nuevu métodu de baturiciu, faciendo que los intelectuales socialistes actuaren como mentores de los trabayadores, afalándolos a tomar conciencia del movimientu socialista, fomentando la so organización y adoctrinamiento.[21] Los socialdemócrates teníen d'abandonar la simple continuación de la estensión de les sos idees por aciu los círculos d'empecipiaos, por fuercia amenorgaos,[19] pa ximelgar a los trabayadores gracies a les sos esmoliciones económiques.[20]
N'ochobre de 1895, tornó del so exiliu a San Petersburgu.[22][23][24] Fundó xunto a Lenin la Unión de Llucha pola Lliberación de la Clase Obrera»[6][25] pa intensificar el baturiciu ente'l proletariáu urbanu.[23][24] Tres meses dempués de la so lliberación, yera arrestáu nuevamente,[25][26] en siendo vixiláu estrechamente pola policía.[27] La redada, na que fueron arrestaes alredor de cien persones, acabó colos veteranos de la organización en San Petersburgu.[26] Pasó esi añu, marcáu por grandes fuelgues nel branu y pola participación del movimientu socialista nelles, en prisión.[27]
Condergáu a trés años más d'exiliu interior en 1897,[6] Mártov pasar en Turujansk,[28] cerca del círculu polar árticu na Siberia septentrional,[28] a onde llegó a empiezos de xunu.[29] Siempres delicáu de salú, Mártov sufrió na pequeña ciudá siberiana y paez que contraxo nesti llugar la tuberculosis qu'acabaría matándolo.[29] L'aislamientu del sitiu y l'estrema llimitación de la comunicación col esterior tamién fixeron esmornia en Mártov.[30] Mientres el so exiliu en Siberia, afitóse l'amistá con Lenin, yá entós el más destacáu d'ente los nuevos militantes socialdemócrates.[31] La so cercanía mientres los cinco años siguientes foi la mayor de tola so carrera.[31]
En xunu de 1898, recibió la noticia de la fundación en Minsk del Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia.[31]
Mientres el so exiliu interior, defendió'l sofitu a los ataques de la burguesía lliberal contra'l réxime autocráticu, pero sollertó del peligru de xunise a ella o aceptar el so primacía, calteniendo una gran rocea escontra los sos fines.[32]Opúnxose firmemente amás a la nueva corriente revisionista[6][28] representada principalmente pola figura d'Eduard Bernstein, abogando pola revolución frente al reformismu y denunció les aliances cola burguesía como la entrada nel Gobiernu francés d'Alexandre Millerand.[32] La so postura coincidía cola de Lenin, que-y ufiertó trabayar con él y fundar un periódicu una vegada que rematara'l so exiliu,[33] ufierta que Mártov aceptó encantáu.[34][35]
A finales de marzu de 1900, acabó'l so exiliu y axuntóse con Lenin y Aleksandr Potrésov en Pskov.[36][6][33] Decidieron fundar el nuevu diariu, Iskra (La Chispa, periódicu fundáu pa espublizar y apigurar a los socialdemócrates revolucionarios), qu'había d'imprimise nel estranxeru[6][35] pa evitar la so supresión poles autoridaes.[37] El diariu, acompañáu d'otra publicación menor periódica —bimensual en cuenta de biselmanal— tenía de sirvir pa esclariar los conflictos doctrinales qu'estremaben daquella a los socialdemócrates y ameyorar la so organización.[33] Mientres Lenin y Potrésov partíen al estranxeru pa entamar la publicación, Mártov quedó en Rusia pa entamar la so distribución,[38] camudándose a Poltava onde utilizó los contactos y habilidaes organizativas del so hermanu Serguéi p'ampliar la so rede.[37] Pasó un añu entamando la rede de distribución, que se convertiría na base de trabayu del Partíu en Rusia, hasta que coló a Múnich a axuntase colos sos dos coeditores n'abril de 1901.[39][40]
En setiembre de 1901, asistió al congresu del partíu socialdemócrata alemán en Lübeck, onde condergó les nueves postures reformistes y defendió la ortodoxa marxista, frente a postura de Bernstein n'Alemaña o de Jean Jaurès en Francia.[41] Los sos ataques al revisionismu dende les páxines de Iskra nun cuntaron col sofitu de tolos sos editores.[41] Mártov creía, sicasí, que'l nuevu movimientu tenía de ser entartalláu darréu con toa firmeza, considerándolo puramente comenenciosa.[41][42] La so postura cuntó col sofitu d'otres figures destacaes de l'ala estrema del movimientu como Lenin, Alexander Parvus o Rosa Luxemburg.[41] Tanto'l economicismu como'l revisionismu yeren, d'acordies con Mártov, meros preseos de la burguesía pa torgar l'afianzamientu y crecedera de la socialdemocracia ente'l proletariáu y por ello teníen de ser combatíos con firmeza.[42] Opúnxose coles mesmes a les táctiques terroristes, típiques del Partíu Social-Revolucionariu rusu.[41]
Na primavera de 1903, meses antes del segundu congresu del partíu, Mártov publicó una serie d'artículos atacando al Bund, defendiendo la necesidá d'un únicu partíu socialista nel Imperiu.[43] Aquel día yá surdieren les primeres diferencies ente Mártov y Lenin.[6] Lenin deseyaba caltener firmemente'l control del partíu en manes de Iskra y, n'última instancia, nes suyes, considerándose'l paladín de la ortodoxa revolucionaria, y oponíase a dar poder a les agrupaciones del sur de Rusia; Mártov consideraba que nengún individuu del nuevu partíu que tenía de forxase nel nuevu congresu tenía d'ostentar un poder sobre'l restu paecíu al que Lenin esfrutara hasta entós.[44] De secute, tres años de collaboración Mártov albidró la identificación del partíu colos sos siguidores na actitú de Lenin, y opúnxose firmemente a propuestes centralistes que sofitara hasta faía pocu.[45] Estes diferencies quedaron n'evidencia nel discutiniu nel congresu sobre los estatutos del partíu, nel primer artículu sobre quién tenía de ser miembru del partíu,[45] y surdir vagamente antes del congresu al presentar Lenin el borrador de programa a Mártov, anque entós el desalcuerdu fuera menor.[46]
Mientres el segundu congresu, tomó una postura más radical que la de Lenin, que taba dispuestu a faer concesiones a los bundistas, refugó la conversión del partíu en federal y llogró la so espulsión ante la so negativa a eslleise nel partíu nacional.[47] Mártov afitó les sos creencies internacionalistes, refugando los enclinos nacionalistes de dellos socialistes.[48]
L'ésitu de Iskra deber en gran midida a encomalo moral y ímpetu revolucionariu que Mártov virtió nos sos artículos na mesma,[49] ayudando a formar una xeneración de destacaos socialistes que, magar les sos diferencies, caltuvieron una fonda almiración por Mártov.[50]
Mientres, n'abril de 1902, la xunta editorial de Iskra treslladárase a Londres.[51] La cercanía ente Mártov, Lenin y Potrésov que caracterizara la so rellación en Múnich, la so unión frente a los otros trés miembros de la editorial (Gueorgui Plejánov, Pável Axelrod y Vera Zasúlich), foi sumiendo.[51] Yá n'ochobre, Trotski notó l'alloñamientu ente Mártov y Lenin.[52] Mártov odiaba Londres y pasaba llargues temporaes visitando a los emigraos rusos nel continente.[52] Mientres el periodu londinense, el periódicu, les sos redes de distribución y axentes en Rusia quedaron cada vez más controlaos por Lenin, apostraos los demás miembros de la editorial a un papel secundariu.[53]
Na dómina en que se decidió, contra la opinión de Lenin, un nuevu treslláu de la editorial del periódicu, esta vegada a Xinebra (marzu de 1903), les rellaciones personales ente Lenin y Mártov cesaron por cuenta de un grave desalcuerdu sobre la ética personal de los axentes socialdemócrates en Rusia.[54] Mientres Lenin considerar un asuntu puramente personal, Mártov y otros editores sosteníen que tenía importancia pal Partíu.[55]
Nel Segundu Congresu, empezáu en Bruxeles en xunetu de 1903[56] y siguíu en Londres,[57] producióse un discutiniu ente Mártov y Lenin alrodiu de quién tenía de ser consideráu como miembru del POSDR.[45] Primeramente la oposición a un partíu centralizáu fuera entartallada, cola collaboración de dambos, que consideraben necesaria la centralización de la organización.[58] Antes del congresu, Lenin publicara les sos idees alrodiu de cómo potenciar el partíu nel so opúsculo ¿Qué faer?, que se consideraba'l documentu onde s'esponíen los puntos de vista del llamáu Grupu del Iskra, lideráu por Lenin y Mártov. Sicasí, nel congresu de Londres dambos dirixentes espunxeron postures atopaes alrodiu de la pertenencia al partíu: per una parte Lenin defendía una militancia acutada[59][60] de cuadros dafechu comprometíos,[61] ente que Mártov proponía una interpretación más flexible, en que tuvieren cabida los cercanos al partíu anque nun fueren revolucionarios profesionales.[62][59] Amás, la propuesta de Mártov definía y partía con más claridá los poderes del comité central del partíu y otorgaba cierta autonomía a los comités locales del partíu, ente que la de Lenin daba al comité central poder ilimitáu nel partíu a tolos niveles.[61] Mártov tamién refugaba la llimitación a protestar una decisión de la futura direición del partíu.[60] La propuesta de Mártov tamién dexaba la inclusión de partíos nacionales o rexonales como'l socialdemócrata polacu o'l Bund dientro del partíu estatal, siempres que quedaren subordinaos al comité central, clausa que Lenin nun contemplaba.[61]
Tanto Mártov como Lenin basaben les sos propuestes nel tipu d'organización que prevalecía nos partíos socialdemócrates n'Europasobremanera n'Alemaña. Cuando se votaron les propuestes el grupu lideráu por Lenin perdió,[63][64] produciéndose una dixebra na organización.[59] A pesar de la resultancia de la votación sobre l'almisión al partíu, el grupu encabezáu por Lenin recibió'l nome de «bolxevique», que significa «mayoría», ente que al otru grupu denominóse-y «menchevique» o «minoría».[60] Esto debió a que los primeres ganaren nes votaciones sobre'l programa, eleición del Comité Central del partíu y del conseyu editorial de Iskra,[65][60] que se producieron tres la decisión sobre los miembros del partíu y la división de los partidarios de Iskra pero dempués de la retirada del congresu de los bundistas y de los economicistas, lo que diera una mínima minoría a los partidarios de Lenin.[66] Irónicamente, esti votu sobre'l conseyu editorial nun fuera consideráu tan importante nel congresu y, ello ye que los bolxeviques atopáronse darréu en minoría pero, pa dicha votación, habíen estáu ausentes[63] dellos delegaos del Bund y de los revisionistes que votaríen polos mencheviques y qu'abandonaren el Congresu gracies en parte al ataque nel que Lenin y Mártov[60] asociárense.[65][67]
El Segundu Congresu supunxo una gran victoria[60] pa Lenin, que llogró'l control del partíu,[68][69] ente que la postura más abierta de Mártov salió ganada.[70] Les táctiques deshonestas de Lenin pa llograr la so victoria fixeron que Mártov perdiera tola so almiración y ciñu por aquel que, sicasí, nun correspondió de la mesma manera, llamentando lo que consideraba debilidá y sentimentalismu de Mártov ante maniobres necesaries.[68] Mártov y los sos partidarios negar a participar nel comité central y na editorial de Iskra, dambos controlaos por Lenin.[71][69][66] La victoria de Lenin foi, sicasí, temporal[60] y namái se llogró a cuenta de acentuar les divisiones[60] internes del partíu, que torgaben el so control.[69]
A finales d'ochobre, el segundu congresu de la Lliga Estranxera[72] en Xinebra devolvió la mayoría a Mártov,[73] qu'acometió contra Lenin y les sos táctiques de desprestixu y llogró una victoria parcial.[68] En payares Plejánov, inquietu pola actitú intransixente de Lenin colos disidentes, volvió incluyir a Mártov y los sos partidarios na xunta editorial de Iskra.[74][75] Lenin, de nuevu en minoría, dimitió.[74][76] La publicación quedó controlada polos mencheviques y el comité central, anque taba formáu por partidarios de Lenin, negar a convocar un tercer congresu pa espulsalos o face-yos siguir la postura d'este, como reclamó en devanéu.[74][77] Mártov podría espulsar a Lenin del partíu pero'l so oxetivu nun yera esi, sinón la reunificación de les sos fracciones.[74] Los socesivos esfuercios pa reunificar les fracciones de la organización fracasaron.[78]
Los opuestos a Lenin fixeron cada vez más fincapié na necesidá de respetar el derechu al discutiniu y de descentralizar el partíu; nun llograron, sicasí, formar una fracción cohesionada.[78] Munchos, ente ellos el mesmu Mártov, fueren enantes partidarios d'una estricta centralización de la nueva formación política, pero llueu camudaron d'idea ante l'aplicación de la mesma por Lenin.[78] En 1904 esixó a los sos adversarios la garantía de qu'una reunificación nun supondría la supresión de les posibles opiniones minoritaries que surdieren nel partíu.[78]
Mártov, a pesar de ser una de les figures socialdemócrates más conocíes, de tener un destacáu papel na formación de la corriente menchevique y de cuntar con una gran intelixencia —anque carente d'orixinalidá y de la capacidá de estructurar lóxicamente los sos analises— y valentía, nun se convirtió en caudiellu indiscutible de la fracción; la so falta de presencia física y d'habilidá táctica faíen-y inferior políticamente a Lenin.[79] Los sos agudos analises de los acontecimientos del momentu, de calter más periodísticu que puramente teóricu, nun apurríen grandes novedaes a la teoría socialista.[79]
La derrota rusa na guerra ruso-xaponesa y la posterior revolución fizo que pa Mártov les disputes internes del partíu perdieren importancia.[74] N'abril de 1905, sicasí, los bolxeviques convocaren xebradamente un congresu del partíu en Londres, al que los mencheviques respondieron col so propiu congresu en Xinebra en mayu.[80] Nél Mártov defendió la democratización del partíu, la introducción de la eleición de cargos nes sos instituciones y l'astención de la organización de l'alministración del país, que consideraba neñón pa un gobiernu socialista.[80]
Mientres la Revolución rusa de 1905, Mártov defendió que'l papel de los revolucionarios yera conformar una oposición militante al nuevu Gobiernu burgués, creando una rede d'organizaciones de sindicatos, cooperatives, conseyos rurales y sóviets qu'acosaren al Gobiernu hasta que se produxeren les circunstancies social y económicu que fixeren posible la revolución socialista.[81] Nuna sociedá escasamente industrializada'l partíu nun debía, sicasí, cayer na tentación de tomar el poder o asociase cola burguesía nel Gobiernu.[81] A la preferencia de Mártov d'una revolución popular que sustituyera adulces el gobiernu autocráticu en descomposición por un gobiernu revolucionariu bonal, Lenin oponía tomar del poder de manes del Gobiernu central, planiada y simultánea a un alzamientu armáu.[82]
A finales d'ochobre, tornó a Rusia dende Viena y reconoció nos conseyos que se formaren los entes d'autogobiernu revolucionariu alternativu al Gobiernu burgués qu'él defendiera en mayu, oponiéndose al so control pol partíu como defendíen los bolxeviques.[82] Atópase en minoría ente los mencheviques que, ante la inseguridá de los lliberales burgueses, sopesaben la conveniencia de tomar el poder y pasar de la revolución burguesa a la socialista darréu, como sostenía Trotski.[83][84] Ante la fracasada insurrección d'avientu, Mártov aconseyara prudencia, considerando que'l proletariáu nun tenía la fuercia abondo pa faese col poder, pero foi ignoráu.[85] Refugando los sos crecientes duldes sobre la conveniencia de collaborar colos lliberales, cada vez más conservadores, Mártov optara finalmente por trabayar con ellos en contra de l'autocracia zarista, anque caltuvo la so falta d'enfotu escontra ellos, que compartía col más radical Lenin:[86]
Daes les circunstancies tenemos de sofitar a los lliberales y a los demócrates, non porque creamos que deseyen verdaderamente la llibertá y la democracia, sinón a cencielles porque, históricamente falando, son los enemigos de los nuesos más encarnizados enemigos, a cencielles porque cada unu de los sos ésitos menosprecia entá más los cimientos de la fortaleza del orde establecíu. Pa los nuesos propósitos, los de la revolución, los kadetes tienen la so utilidá...
Arrequexáu nel partíu, foi deteníu en febreru de 1906 y nun pudo participar nel congresu d'unificación del mesmu n'abril; volvió a l'actividá namái en mayu pa les eleiciones de la Duma.[85] La mayoría del partíu, sicasí, inclinar por boicotiales, pa disgustu de Mártov, que creía que les táctiques clandestines y terroristes favorecíen a los bolxeviques.[87] Entamó a los diputaos socialistes que resultaron escoyíos hasta que foi arrestáu en xunetu y en setiembre hubo de exiliase en Berlín pa evitar otra deportación a Siberia.[88] En payares tornaba a Finlandia pa siguir el so trabayu en partíu.[88]
El 30 de abrilxul/ 13 de mayu de 1907greg, allegó con rocea al Quintu Congresu del partíu en Londres, que se convocara por presión de los bolxeviques, dispuestu a defender el trabayu de los diputaos socialistes na Duma, les organizaciones de la clase trabayadora (inclusive aquelles non controlaes pol partíu) y la defensa de la burguesía ante la reacción, frente a la propuesta d'insurrección armada d'aquellos.[89] La postura de Mártov salió ganada frente a la de los sos adversarios: abandonóse la idea de convocar un congresu de trabayadores o de sofitar les sos organizaciones al marxe del partíu, condergar a los partíos burgueses como contrarrevolucionarios, decidióse nun cooperar con ellos y utilizar la Duma como meru órganu de propaganda.[90] El nuevu comité central esanició'l predominiu de Mártov y los sos partidarios y acabó colos sos intentos d'empobinar el partíu escontra la socialdemocracia occidental.[91]
El 16 de xunu de 1907, el golpe d'Estáu de Piotr Stolypin devolvió al partíu a la clandestinidá, estáu que favorecía a los bolxeviques.[91] Mártov nun tornó a Rusia, sinón que s'estableció en París, onde vivió con estrechures de los sos escritos hasta que l'amnistía de 1913, pa conmemorar el tricentenario de la dinastía Románov, dexó-y tornar a Rusia.[91]
A empiezos de 1908, la detención d'un comandu bolxevique qu'asaltara un bancu en Tblisi fizo que Mártov decidir a proclamar la necesidá de dixebrase de los bolxeviques y les sos táctiques terroristes pero la so postura foi refugada nel congresu menchevique a finales de mes.[92] Mientres 1908 y 1909, los asaltos y robos de los bolxeviques recibieron la condena de los mencheviques, pero estos nun se dixebraron d'aquellos.[93]
Mártov convertir nel más destacáu líder menchevique[7] xunto con Pável Axelrod, Fiódor Dan y Irakli Tsereteli, depués con Gueorgui Plejánov y transitoriamente con León Trotski, qu'un tiempu perteneció a la fracción menchevique, pero dixebrar d'ellos pocu dempués. Gociaba d'un ampliu prestíu políticu.[7] Mártov siempres tuvo na ala izquierdista de la fracción menchevique, abogando pola reunificación colos bolxeviques, que finalmente se produció en 1906, anque esta unión foi tan fráxil qu'en 1907 los dos fracciones dixebrar de nuevu.
En 1912 y a iniciativa de Lenin, los dos fracciones convertir en partíos políticos separaos.[57] Los intentos de reconciliación fomentaos pol Buró Socialista Internacional quedaron atayaos pol españíu de la guerra mundial.[57] Atópase en París, camín de la conferencia pa reunificar el partíu convocada pol Buró Socialista Internacional, cuando españó la Primer Guerra Mundial.[94]
En 1914 Mártov formó parte de la oposición a la Primer Guerra Mundial,[7][57] postura mayoritaria ente los mencheviques, que la víen como una guerra imperialista, al igual que Lenin y Trotski, convirtiéndose nel cabezaleru centrista de la fracción internacionalista, opuesta al derrotismu de Lenin.[57] La guerra, sicasí, estremó a los mencheviques.[57] Aleksandr Potrésov encabezó a aquellos partidarios de la postura defensista.[57] Participó na conferencia de Zimmerwald en 1915 mientres el so exiliu en Suiza.[57][95]
Mártov formó parte de los participantes en Nashe slovo, ente los que tamién se cuntaba Trotski; opuestu radicalmente al defensismu, la so condena de los socialistes que sofitaren les midíes militares de los sos países nun yera tan tayante.[96] Mártov defendía'l fin inmediatu de les hostilidaes y la conclusión d'una paz dictada polos partíos socialistes radicales.[95] Pa Mártov, dos centros de poder financieru imperialista, l'unu col so centru en Berlín y l'otru en Londres y París, causaren la guerra pola so disputa pola hexemonía mundial; la xera de la revolución yera la destrucción d'esti poder económico polo que consideraba'l bien de la humanidá.[97] La victoria d'unu de los bandos batallosos nun avanzaría la causa socialista y lo que se precisaba yera una paz negociada, ensin anexones nin compensaciones de guerra, polos Gobiernu burgueses primíos pol proletariáu.[98] A diferencia de Lenin, que deseyaba tresformar la guerra mundial nuna serie de guerres civiles del proletariáu contra cada burguesía nacional, la posición de Mártov yera pacifista, favorable a la fin de la guerra.[98]
La formación de los comités d'industries de guerra supunxo una nueva fonte de disensiones[95] nel senu del socialismu ruso: Mártov, qu'hasta poco primero de la guerra mundial creyera na posibilidá de que la burguesía desempeñara un papel positivu nel procesu revolucionariu, abandonara aquel día esta opinión y opúnxose a la participación socialista nos comités,[95] pos consideraba yá la collaboración cola burguesía imposible.[99] Mártov caltuvo la so oposición a la guerra y a la collaboración colos lliberales[95] tres la Revolución de Febreru, convirtiéndose nuna destacada figura de la corriente internacionalista dientro del Partíu Menchevique.[100] Pa Mártov, yera imposible la collaboración colos lliberales rusos yá que representaben nel país los intereses del imperialismu francu-británicu al que s'oponía.[97]
En enterándose de la cayida del zar en Rusia, negóse como otros mencheviques a aceptar la ufierta alemana de camín a Rusia ensin que se fixera como intercambiu por prisioneros alemanes, medrosu de ser acusáu de trabayar p'Alemaña, postura que Lenin aceptó a remolera pa más tarde acabar aceptando la ufierta alemana, resabiando del Gobiernu provisional rusu y de los Aliaos, qu'abarruntaba nun-y dexaríen tornar.[101] Mártov siguió tratando en devanéu mientres seis selmanes de llograr l'alcuerdu xermanu-rusu, p'acabar recibiendo la negativa de los sos correlixonarios en Rusia, como había previstu Lenin.[102] Los esfuercios del comité executivu menchevique fueren escasos pa llograr el so regresu.[103] Finalmente, desoyendo los conseyos de los mencheviques rusos, aceptó la invitación alemana de viaxar a Rusia nes mesmes condiciones que Lenin, xunto con otros 257 revolucionarios, non ensin antes criticalos duramente pola situación.[103]
Dempués de la Revolución de Febreru de 1917, Mártov volvió a Rusia'l 9 de mayuxul/ 22 de mayu de 1917greg mayu,[101][57] el postreru de los grandes dirixentes socialistes en faelo,[101] dempués de que dalgunos mencheviques como Irakli Tsereteli y Fiódor Dan xuniérense al Gobiernu Provisional[104][57] como respuesta a les «Tesis d'abril» de Lenin,[105] que caltenía la política de continuación de la guerra.[7] Mártov opúnxose frontalmente a la participación de los socialistes nel Gobiernu[101][106][100][79] y defendió que la prioridá tenía de ser llograr un armisticiu inmediatu que precediera a les negociaciones de paz.[105] Oponer a la firma d'una paz separada (como daquella Lenin), pero tamién condergaba la continuación de la guerra.[100] El Gobiernu tenía de ser puramente de los partíos burgueses,[100][79] vixiláu y empobináu externamente polos socialistes[107] dende les organizaciones revolucionaries como los conseyos (sóviets).[108] Oponer hasta setiembre, sicasí, a tomar del poder por estos, al empar qu'a la coalición social-burguesa.[100]
Magar que refugaba la postura del partíu, decidió permanecer nél y tratar de faer prevalecer la so visión.[105][109] La so indecisión carauterística, sicasí, torgó que se consolidara como un dirixente alternativu tantu dientro del partíu como na política nacional.[101] Bon orador en pequeñes xuntes, nun lo yera nes grandes asamblees del periodu revolucionariu; indiferente al poder, honestu y decente, nun supo oponese a los grandes políticos del momentu.[110] Intelixente y gran escritor, tampoco cuntó con un mediu d'espresión propiu y tuvo qu'esponer la so postura nel diariu de Máximu Gorki.[110]
Les sos esperances de camudar la postura del partíu n'alianza colos dirixentes exiliaos en Siberia, Irakli Tsereteli y Fiodor Dan, amosáronse ilusas, una y bones estos convirtiéronse nos principales defensores del llamáu «defensismu revolucionariu»,[57][109] sofitaron la participación de los socialistes nel Gobiernu de coalición tres la crisis d'abril[104] y la ofensiva Kerenski y, xunto colos sos aliaos socialrevolucionarios, tomaron el control de los conseyos.[111] La postura de Mártov, que cuntaba con unos pocos siguidores internacionalistes nel partíu,[112][109] yera bien minoritaria.[104][57]
Nel primer Congresu Panruso de los Sóviets del 18 de xunu de 1917, nun consiguió'l sofitu de los delegaos pa defender l'empiezu inmediatu de negociaciones de paz y rompió definitivamente con Tsereteli.[113] De los 1090 delegaos, apenes 35 yeren partidarios de Mártov.[113] La postura de Tsereteli, atacáu duramente por Mártov que foi ulláu por ello, salió triunfante del congresu, que marcó'l so momentu de mayor poder.[113] Dirixó una fracción minoritaria de los mencheviques,[114] los mencheviques internacionalistes,[109] partidarios de romper la coalición de gobiernu colos partíos lliberales, formar un Gobiernu puramente socialista y acelerar les reformes políticu y económicu que reclamaben les mases, al empar que s'axustara un paz lo más aína posible.[115] La so postura, que se correspondía cola de les mases revolucionaries de Petrográu,[115] resultó ganada, sicasí, nes votaciones del Comité Executivu Soviéticu del 17 de xunetuxul/ 30 de xunetu de 1917greg, apoderada poles fracciones principales de los social-revolucionarios y de los mencheviques, favorables al gobiernu de coalición y al caltenimientu del esfuerciu bélicu.[115] Mártov convertir na voz crítica nel partíu a la postura de Tsereteli, la so preferencia pola coalición y la continuación de la guerra.[116] Opúnxose rotundamente a los preparativos de la ofensiva de xunu,[114] esixendo la presentación d'un ultimátum a los Aliaos pa empezar les conversaciones de paz.[116] Daquella'l partíu topábase estremáu en trés fracciones: la internacionalista de Mártov, la entemedia defensista revolucionaria de Tsereteli y Dan (mayoritaria) y la defensista y más conservadora representada por Potrésov.[109] Los intentos de Mártov de dixebrar a los defensistas revolucionarios de los puros fracasaron.[109]
Tres l'arrenunciu de los ministros kadetes a mediaos de xunetu, pasó a defender la formación d'un Gobiernu provisional puramente socialista,[106][57][117] pero les Xornaes de Julio y los posteriores disturbios antisoviéticos por un importante revés militar el mesmu mes[117] dexaron a Kérenski formar un nuevu Gobiernu de coalición social-burgués nel que los ministros socialistes dexaben de tar sometíos al control de los conseyos.[107] Mártov defendió la necesidá d'escluyir a los kadetes[118] —incapaces yá, na so opinión, de faer progresar la revolución— del Conseyu de Ministros y de formar un gabinete d'amplia coalición socialista; una vegada entartallada la posibilidá de contrarrevolución que tarrecía, esti Gobiernu vencería nuevamente'l poder a unu de coalición social-burguesa.[117] Mártov deseyaba camudar la política esterior rusa y presentar un ultimátum a los Aliaos pa empezar de momentu les negociaciones de paz, acelerar les reformes agraries, imponer el control estatal na industria, controlar los precios, los beneficios y l'inflación.[118] Tres les revueltes de xunetu, cuntar ente los que s'opunxeron a les midíes policiales adoptaes pol Gobiernu contra bolxeviques y anarquistes y considerar perxudiciales pa la revolución.[119]
Nel congresu del partíu de finales d'agostu (18 de agostuxul/ 31 de agostu de 1917greg-26 de agostuxul/ 8 de setiembre de 1917greg[120]), la posición de Mártov foi ganada nuevamente[57][121] polos partidarios de la de Tsereteli; recibió namái'l respaldu d'un terciu de los delegaos.[107] Los sos adversarios atacaron con ésitu la paecencia de les sos propuestes a les de Lenin.[121] Poles mesmes feches, la so fracción internacionalista empezó a eslleise, pasando dalgunos de los sos miembros a los bolxeviques, opuestos a siguir na formación menchevique con Tsereteli y los sos partidarios.[122] Nel congresu, volviera denunciar el calter contrarrevolucionario de los lliberales —aquel día axentes del imperialismu de los Aliaos[123]—, a condergar la continuación de la coalición gubernamental con ellos y a defender la implantación d'un Gobiernu temporal puramente socialista qu'acabara colo que percibía como amenaces a la revolución, anque ensin acabar coles formaciones polítiques lliberales nin enllantar una dictadura socialista permanente.[124] Mártov tarrecía'l debilitamientu paulatín del sóviet —según él única esperanza d'una revolución democrática— y defendía que tomara la iniciativa política, apostrando temporalmente a un segundu planu al Gobiernu provisional, pa evitar la so disolución y recuperar el sofitu de les mases.[123] Kerenski, mera marioneta de los kadetes dispuestos yá a entartallar definitivamente la revolución, tenía de perder el sofitu menchevique.[123] Anque refugaba les mociones qu'aprobaba'l partíu, decidió permanecer nél convencíu que'l descontentu cola posición mayoritaria dexaría-y llueu retomar el control de la organización pero, al nun crear un centru alternativu d'oposición, dio la exclusividad d'ésta a los bolxeviques.[118]
Tres el golpe de Kornilov, la postura de Mártov a favor d'un Gobiernu puramente socialista paeció ganar sofitos:[125] foi escoyíu como representante pola mayoría del partíu y pol comité del conseyu pa la «conferencia democrática» y les primeres votaciones de la conferencia amosaron la so oposición a repitir les coaliciones colos partíos burgueses.[122] Les contradicciones ente los puntos aprobaos dexaron, sicasí, que Tsereteli llograra finalmente permisu pa una nueva coalición, ganando de nuevu a Mártov.[126][127] Ensin alternativa al Gobiernu de coalición, los bolxeviques aceleraron los sos planes pa tomar el poder coincidiendo col Segundu Congresu Panruso de los Sóviets (7-9 de payares de 1917).[126] Mártov reclamó en devanéu la rotura de les conversaciones pa formar esta última coalición y la formación d'un Conseyu de Ministros puramente socialista.[127] Los mencheviques internacionalistes topábense amás en crisis a pesar del debilitamientu de los sos adversarios defensistas: parte d'ellos abandonaron el partíu pa xunise a los bolxeviques y non toos aceptaben la primacía de Mártov, magar coincidir de cutiu coles sos opiniones polítiques.[128]
El 24 de ochobrexul/ 6 de payares de 1917greg, yá en metá de tomar del poder polos bolxeviques, llogró finalmente'l sofitu de la corriente centrista del partíu y formó una alianza ente mencheviques internacionalistes, dellos defensistas empobinaos por Fiódor Dan y socialrevolucionarios d'esquierda nel Preparlamento qu'esixó la reforma agraria inmediata y la proclamación d'un armisticiu; la moción foi aprobada pero nun tuvo consecuencies al producise'l golpe bolxevique.[129]
Mientres el Segundu Congresu Panruso de los Sóviets, que s'inauguró de la que el Gobiernu provisional rusu yera derrocáu pol partíu bolxevique a instancies de Lenin (25 de ochobrexul/ 7 de payares de 1917greg), defendió con ésitu efímeru una moción pa detener los enfrentamientos y tratar de crear un nuevu[130] Gobiernu aceptable a tolos partíos democráticos.[131][126][132] Aprobada por unanimidá,[131][126][132] inclusive col votu de los representantes bolxeviques ronciegos a devolver el poder recién arrebatáu al Gobiernu de coalición lliberal-socialista, les intervenciones crítiques de los delegaos de les fracciones principales de los social-revolucionarios y mencheviques escontra les aiciones de los bolxeviques,[133] que darréu indicaron la so intención de retirase en protesta del Congresu,[126] ufiertaron la escusa a los radicales bolxeviques, encabezaos por Trotski, yá presidente del Congresu, pa condergar a los moderaos y arrenunciar a la moción de Mártov recién aprobada:[134][126][132]
L'alzamientu de les mases populares nun precisa xustificación. Lo qu'asocedió foi una insurrección y non una combalechadura. Avivemos la enerxía revolucionaria de los trabayadores y soldaos de San Petersburgu. Abiertamente llamamos a les mases a la rebelión, non a una combalechadura. Les mases populares siguieron les nueses banderes y la nuesa insurrección trunfó, y agora dícennos: «Arrenunciái a la vuesa victoria, faéi concesiones, vencéi.» ¿Con quién?, pregunto. ¿Ante quién tendríamos de vencer? ¿Con aquellos grupos llainos que nos abandonaron o los que defenden esta propuesta? Pero yá los conocemos, naide sofitar yá en Rusia. Quieren un alcuerdu ente iguales, colos millones de trabayadores y llabradores representaos nesti Congresu, a los que tán dispuestos, y nun ye la primer vegada, a apurrir a la burguesía. Non, nun hai alcuerdu posible. A aquellos que nos dexaron y a aquellos que quieren que venzamos tenemos de dici-yos: «¡Sois unos probes acabaos, el vuesu tiempu acabóse, id a onde correspuéndevos, al basureru de la hestoria!»
Viendo la so postura favorable al alcuerdu refugáu, Mártov anunció que los sos partidarios, los mencheviques internacionalistes, tamién abandonaben el Congresu.[134][135]
Mártov participó nes fracasaes conversaciones[136] impuestes a tolos partíos socialistes pola amenaza de fuelga del sindicatu ferroviariu (Vikzhel) pa tratar de llograr l'alcuerdu pa la formación d'un nuevu Gobiernu socialista y el fin de los enfrentamientos ente les diverses facciones.[137] Insatisfechu cola postura de l'ala radical de los bolxeviques que paecíen utilizar les conversaciones puramente pa ganar tiempu (como confirmó Lenin, que prohibió'l pactu[135]), Mártov declaró la so oposición a les midíes de terror políticu d'estos[138] y esixó la so eliminación como prueba de bona voluntá, ensin ésitu:[139]
Sol reináu del terror político la formación d'un frente revolucionariu xuníu ye imposible y ye por tanto necesaria la so eliminación inmediata, namái entós pueden llevase a cabu les negociaciones.
Mientres les negociaciones forzaes polos ferroviarios en payares, Mártov empezó a recuperar el so poder nel partíu menchevique ya impunxo al mesmu la participación nes negociaciones a pesar de la oposición d'una minoría notable.[140] Nel congresu estraordinariu del partíu qu'empezó'l 30 de payaresxul/ 13 de avientu de 1917greg,[141] Mártov llogró faese oficialmente col control de la organización y reponer el sofitu de dellos destacaos miembros que sofitaren enantes al Gobiernu Provisional,[142] como Fiodor Dan.[114][143][144][145] Basó les sos esperances de cambéu na formación d'un nuevu Gobiernu de coalición de los partíos socialistes, que tenía de surdir de l'asamblea constituyente, a puntu d'axuntase'l mes siguiente.[146] Ante'l refugu de los bolxeviques a compartir el poder, Mártov confiaba en que, col tiempu, parte del proletariáu desilusionar con ellos, volviera sofitar a los mencheviques,[147] y forzára-yos a camudar de postura, dexando'l Gobiernu d'alianza socialista.[148] Mártov almitió la falta d'influencia del so partíu sobre les mases nesi momentu, lo inoportuno de volver contemplar nueves aliances cola burguesía y la necesidá d'atraer al proletariáu pa tratar de salvar la revolución de la guerra civil y la derrota.[149]
Mártov oponer a siguir l'exemplu de los socialrevolucionarios d'esquierda, qu'algamaron un alcuerdu final con bolxeviques -yos que dexó ingresar nel gabinete.[135][136][141] Namái en casu de garantía de que'l comité executivu central del sóviet comprometiérase a apurrir el poder a l'asamblea constituyente aceptaría Mártov tornar a él, pero la nun llogró, negándose a faelo.[141]
Derrotáu nes eleiciones a los conseyos y nes de l'Asamblea Constituyente[149] (3,1 % de los votos a esta postrera),[150] el partíu que recuperó Mártov entá contenía grandes talentos y taba preparáu pa la xera qu'esti-y asignó: la de mediar ente los bolxeviques y los socialrevolucionarios y llograr una coalición ente estos.[151] El partíu tenía d'esaniciar tensiones y evitar la guerra civil.[151] Tomaría una postura neutral: nin se xuniría al Gobiernu bolxevique nin sofitaría midíes de fuercia contra ésti.[151][142][138][152]
Defensor acérrimo de l'Asamblea Constituyente, Mártov decidió sicasí ufiertar namái resistencia pasiva cuando'l Gobiernu de coalición bolxevique-socialrevolucionario d'esquierdes eslleir;[153] tarrecía desencadenar la guerra civil d'otra manera.[154] Mártov proponía la sustitución del gobiernu de los conseyos por una democracia parllamentaria.[154]
Opúnxose firmemente a la posición de Trotski nes negociaciones colos Imperios Centrales a empiezos de 1918 y reclamó la continuación de la guerra contra Alemaña si esta negábase a roblar una paz democrática.[155] Refugó roblar el Tratáu de Brest-Litovsk, que les sos clauses nun fueren comunicaes pol Gobiernu al Comité Executivu Central Panruso (CEC) y reclamó nuevamente la restauración de l'asamblea constituyente y la dimisión del Gobiernu.[155] El tratáu, sicasí, foi finalmente aprobáu pol Comité a pesar de la oposición a él de tolos partíos non bolxeviques y de parte d'esti (724 votos a favor, 276 en contra y 118 astenciones).[155]
N'abril amosóse acordáu pero favorable ante les midíes de reorganización de la industria, contra'l caos y a favor d'un mayor control, pero ensin qu'ello acabara coles organizaciones obreres nin les sos reivindicaciones, que teníen de dexar qu'estes caltuvieren la so autonomía frente al Gobiernu y siguieren defendiendo los intereses de los sos trabayadores; opúnxose, sicasí, al control estatal direutu de la industria.[156] Na sesión del CEC del 20 de mayu, condergó con vehemencia el recién decretu, aprobáu namái colos votos bolxeviques, qu'instauró les requisas de granu y la llucha de clases nel campu, que pa Mártov nun yeren sinón una manera d'esviar el creciente descontentu del proletariáu urbanu escontra'l campu y culpar a esti del desabastecimiento.[157]
Mientres la primavera tomó parte amás nun señaláu xuiciu nel que Stalin acusó-y de bilordiu por mentar qu'ésti fuera espulsáu del Partíu Obreru Socialdemócrata de Rusia en 1908 por participar en distintos robos y «espropiaciones».[158] La resultancia del xuiciu, que pasó por diverses instancies, foi parcialmente favorable a Mártov, pero foi anuláu pol CEC a instigación de Stalin, ensin que la oposición pudiera aldericar la moción, lo que enfureció a Mártov, qu'acusó a Stalin de cobardía.[159] El xuiciu nunca se repitió.[159] Unu de tantos xuicios de la primavera, Mártov y los sos siguidores trataron d'utilizar estos pa defender llegalmente les sos posiciones, evitando en tou momentu l'enfrentamientu armáu col Gobiernu que, creíen, namái favoreciera a este.[160]
Tres un periodu de cierta tolerancia nel que Mártov utilizó les sos grandes dotes periodístiques p'atacar al Gobiernu, la 14 de xunu de 1918 ésti espulsar xunto a los sos compañeros mencheviques y social-revolucionarios del Comité Executivu Central Panruso y cerró los sos periódicos, convirtiendo'l partíu en clandestín xustu antes de la celebración del Quintu Congresu de los Sóviets, nel que se-yos agorar una crecedera notable.[161] Aquel día l'enfrentamientu ente bolxeviques y socialrevolucionarios fixera fracasar les esperances[152] d'alcuerdu de Mártov.[162] Los sos intentos d'atraer a la fracción moderada de los bolxeviques tampoco diera frutu.[162] Mientres la primer metá del añu, sicasí, Mártov amosárase como'l duru dirixente de la oposición, capaz de llograr mayoríes en dellos conseyos que los bolxeviques eslleieron[162][163] o criticando acerbamente al Gobiernu,[164] el so enclín pol usu del terror,[142][152] la so corrupción o la so falta d'honradez.[165]
Díes dempués de la espulsión de los mencheviques y socialrevolucionarios del VTsIK el 14 de xunu,[166] criticada polos socialrevolucionarios d'esquierda, Mártov predixo'l próximu aumentu del terror.[167] A partir d'entós el partíu nun pudo cuntar con llograr mayoríes nos conseyos[167] pa tratar de modificar el sistema políticu,[168] forzar l'arrenunciu del Gobiernu y axuntar de nuevu l'asamblea constituyente[169] como intentara na primavera.[170]
Mientres la guerra civil ente bolxeviques y socialrevolucionarios del branu de 1918, Mártov prohibió a los sos siguidores xunise a les revueltes de los socialrevolucionarios, inclusive cuando dalgunes d'elles defendíen oxetivos que compartía, tratando nuevamente d'evitar l'enfrentamientu.[171] Aquellos que se xunieron a los insurrectos fueron espulsaos del partíu.[172]
Tres l'acentuación del terror bolxevique n'agostu la situación del partíu volvióse desesperada[173] y el mesmu Mártov foi deteníu de volao.[172] El númberu d'abandonos nel partíu creció descomanadamente: l'ala derecha oponer a la resistencia pasiva de Mártov[174] y l'ala esquierda tendía a xunise a los bolxeviques.[175] Pa tratar de compensar la influencia d'estos, el partíu tomó una postura más izquierdista n'ochobre.[176] El 30 de payares de 1918, nun xestu d'acercamientu a los opositores moderaos, Lenin llegalizaba a los mencheviques.[177]
Na seronda de 1918, el desencadenamiento de la revolución n'Alemaña dio esperances d'un cambéu a Mártov, al empar que la guerra civil, convertida nun enfrentamientu ente bolxeviques y contrarrevolucionarios, fizo que s'averara a los primeres,[176][168] pero calteniendo'l so defensa del sistema democráticu y l'abolición del terror.[178]
Mientres 1919 y 1920, sicasí, el partíu pasó por fases de dura represión gubernamental entrepolaes ente otres nes que yera toleráu.[179][180] Los arrestos periódicos de los sos dirixentes tornóse común.[179] En xunu de 1919 el mesmu Mártov foi deteníu na so casa nuevamente.[179]
Anque Mártov sofitó al Exércitu Coloráu contra los rusos blancos mientres la guerra civil,[180][166] postura munches vegaes de mala aceptación pa los sos siguidores,[181] siguió denunciando la persecución de los periódicos lliberales y refugando el bolxevismu y la so concepción de la dictadura del proletariáu».[179] Acabó aceptando'l sistema soviéticu como «un fechu de la vida, anque non por principiu.»[181][180]
Nel branu de 1920, n'habiendo derrotáu al propiu Lenin nunes eleiciones sindicales a empiezos d'añu, pa gayola de Mártov,[182] el partíu foi reprimíu definitivamente.[182] En xunetu la direición del partíu foi detenida y n'agostu munchos otros dirixentes y militantes.[182] La esperanza de Mártov de que fuera a cencielles otra fase de represión pasaxera resultó falsa.[182]
El 21 de setiembre de 1920, tres munches duldes, Mártov abandonó Rusia[183] p'allegar a la conferencia del USPD alemán, partíu que fuera bien cercanu a los mencheviques nel pasáu y disponíase a ingresar na Internacional Comunista, lo que Mártov deseyaba evitar.[184] La represión de los siguidores del partíu y el so posible inflúi moderadora nel Gobiernu fixéren-y sopesar la conveniencia de salir del país.[184] Mártov, mortalmente enfermu, recibió'l permisu del Gobiernu pa partir a Alemaña, deseosu de desfacer d'un opositor que nun podía callar ensin utilizar la violencia.[185] Anque nun llogró disuadir al USPD del so oxetivu, l'ala moderada del partíu decidió formar una organización política separada, p'allegría de Mártov.[186]
Tres el congresu del USPD, instalar en Berlín, que se convirtió nel centru del partíu nel exiliu y llugar de publicación del so periódicu (El Mensaxeru Socialista) a partir de febreru de 1921.[187][183] Enfermu, Mártov pasó cuatro meses d'esi añu nun sanatoriu na Selva Negra.[187] A partir de payares de 1922 hasta la so muerte de tuberculosis la 4 d'abril de 1923,[188][168] volvió tar ingresáu nel sanatoriu en Schönberg, ensin dexar por ello de dirixir el partíu nin publicar nel so periódicu.[187]
Mientres la so enfermedá, Lenin trató de face-y llegar ayuda económica, cola aprobación de tola direición soviética, inclusive de les sos más acérrimos enemigos, como Stalin.[185] Nos sos últimos meses de vida, mudu y paralizáu, Lenin encegolar por volver axuntase con Mártov, tamién agonizante: señalaba los llibros de Mártov que guardaba y pidía qu'un conductor llevar xunto a él.[185]
El periódicu que fundó caltúvose como publicación de los mencheviques nel exiliu en Berlín y,[189] más tarde, en París y n'Estaos Xuníos hasta 1965.[190]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
