Vittorio Emanuele Orlando
From Wikipedia, the free encyclopedia
Vittorio Emanuele Orlando (19 de mayu de 1860, Palermo – 1 d'avientu de 1952, Roma) foi un políticu italianu, primer ministru italianu dende 1917 hasta 1919[6].
Biografía
Nacíu en Palermo, Sicilia, estudió y darréu impartió clases de Derechu, primero en Palermo y a partir de 1901 en Roma.[7] Mientres la so carrera escribió más de 100 artículos sobre temes llegales y xurídiques.
La so primer actuación política foi presentase y ser escoyíu diputáu del Partíu Lliberal nel añu 1897.[7]
De 1903 a 1905 sirvió como Ministru d'Instrucción Pública col Primer Ministru Giovanni Giolitti y dempués foi Ministru de Gracia y Xusticia dende 1907 hasta 1909, tamién con Giolitti.
En 1914 volvió ser ministru de Xusticia col gobiernu d'Antonio Salandra. Nomáu ministru d'Interior en 1916, foi escoyíu primer ministru al añu siguiente, el 29 d'ochobre de 1917, al cayer el gabinete de Paolo Boselli de resultes de la rave derrota italiana en Caporetto.[8] Orlando fuera un activu partidariu de la entrada d'Italia na Primer Guerra Mundial, yá que los aliaos prometiérenlu significatives concesiones territoriales al reinu italianu, por cuenta d'Austria-Hungría y l'Imperiu otomanu. Moteyáu'l "primer ministru de la Victoria" tres el trunfu en Vittorio Veneto de 1918, Orlando encabezó la delegación italiana unviada a Francia na conferencia de paz de 1919.
La debilidá del gabinete d'Orlando, xunto cola so rivalidá col otru represenatnete italianu, el barón Sidney Sonnino, causaron que la posición italiana ante los Aliaos escareciera de firmeza: Orlando almitía arrenunciar a toa pretensión italiana sobre Dalmacia a cambéu que los Aliaos otorgaren l'estratéxicu puertu de Rijeka a Italia, pero Sonnino refugaba toa opción de qu'Italia abandone les sos ambiciones sobre Dalmacia. Les sos demandes territoriales topetaron frontalmente coles intenciones del presidente de los Estaos Xuníos, Woodrow Wilson, que na cuestión dálmata prefería beneficiar al Reinu de Yugoslavia primero que a Italia, ente que la debilidá de la posición italiana causó que británicos y franceses refugaren otorgar a Italia los beneficios territoriales prometíos.
Los términos del Tratáu de Versalles debilitaron la posición d'Orlando, que dimitió en xunu de 1919, refugando poner la so firma nos alcuerdos finales de Versalles. Al respective de esti fechu, Orlando amosóse siempres arguyosu de señalar que fixo'l so mayor esfuerciu pa defender la posición d'Italia pa llograr los beneficios que los sos aliaos prometieren.
N'avientu d'esi mesmu añu, Orlando foi escoyíu presidente del Parllamentu, pero nunca más desempeñó la xefatura del gobiernu. Sofitó al gobiernu de Benito Mussolini en 1922. Sicasí, tres l'asesinatu del líder socialista Giacomo Matteotti en 1924, y tres el discursu de Mussolini del 3 de xineru de 1925 (qu'instauró abiertamente la dictadura fascista), Orlando retiró'l so sofitu al Duce. Tres años más tarde dimitió del congresu y fuxó del país por cuenta de la represión.[9]
Orlando tornó tres la cayida del réxime fascista, convirtiéndose nel líder de la Unión Democrática Conservadora. Morrió en 1952 dempués de ser Presidente de la Cámara de Diputaos y ayudar a redactar la Constitución Republicana.[7]
La riforma elettorale, 1883
.svg){kind=link}
Referencies
Enllaces esternos
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.