Saturnales

Les saturnales^[1] (en llatín Saturnalia) yeren unes importantes festividaes romanes. La fiesta celebrar con un sacrificiu nel Templu de Saturnu, nel Foru Romanu, y una llacuada pública, siguíu pol intercambiu de regalos, continuu festexu, y un ambiente d'antroxu nel que se producía una relaxación de les normes sociales.^[2] El poeta Catulo llamar "el meyor de los díes." Yeren Navidá y Antroxu a un mesmu tiempu y el cristianismu de l'antigüedá tardida tuvo fuertes problemes p'acabar con esta fiesta pagana, intentando sustituyila.^{[ensin referencies]}

Saturnales
Saturnalia d'Ernesto Biondi (1909), nel Xardín Botánicu de Buenos Aires.
Significáu	Celebración n'honor del dios romanu
Periodu de celebración	Históricu
[editar datos en Wikidata]

Les Saturnales celebrar por dos motivos:

• N'honor a Saturnu, dios de l'agricultura.
• Como homenaxe al trunfu d'un victoriosu xeneral (fiesta del trunfu).

Les primeres celebrar del 17 al 23 d'avientu, a la lluz de veles y antorches, pol fin del periodu más escuru del añu y la nacencia del nuevu periodu de lluz, o nacencia del Sol Invictus, 25 d'avientu, coincidiendo cola entrada del Sol nel signu de Capricorniu (solsticiu d'iviernu). Probablemente les Saturnales fueren les fiestes de la finalización de los trabayos del campu, celebrada tres la conclusión de la llantadera d'iviernu, cuando'l ritmu de les estaciones dexaba a tola familia llabradora, incluyíos los esclavos domésticos, tiempu pa folgar del esfuerciu cotidianu.^[3]

Yeren siete díes de zaragateres diversiones, llacuaes ya intercambiu de regalos. Les fiestes empezaben con un sacrificiu nel templu de Saturnu (en principiu'l dios más importante pa los romanos hasta Xúpiter), xunto a la llomba del Capitoliu, la zona más sagrada de Roma, siguíu d'una llacuada pública al que taba convidáu tol mundu. Los romanos acomuñaben a Saturnu, dios agrícola proteutor de semaos y garante de colleches col dios prehelénicu Crono, que tuvo n'activu mientres la mítica edá d'oru de la tierra, cuando los homes vivíen felices, ensin separaciones sociales. Mientres les Saturnales, los esclavos yeren frecuentemente lliberaos de les sos obligaciones y los sos papeles, en dellos casos, camudaos colos de los sos dueños.

Darréu, la nacencia del Sol y el so nuevu periodu de lluz fueron sustituyíos pola Ilesia, quien fixo coincidir neses feches la nacencia de Xesús de Nazaré coles mires d'acabar coles antigües celebraciones. Gradualmente les costumes paganes pasaron al Día d'Añu Nuevu, siendo asimilaes finalmente pola fiesta cristiana qu'anguaño se conoz universalmente como'l Día de Navidá.

Celebración

Ave, Caesar! Io, Saturnalia!. Cuadru de Sir Lawrence Alma-Tadema de 1880.

Saturnalia, n'honor de Saturnu, foi introducida alredor del 217 e. C. p'alzar la moral de los ciudadanos dempués d'una derrota militar sufierta ante los cartaxineses nel llagu Trasimeno.^[4] Oficialmente celebrábase'l día de la consagración del templu de Saturnu nel Foru romanu, el 17 d'avientu, con sacrificios y llacuada pública festivu (lectisternium) y al berru multitudinariu de «Io, Saturnalia».

Pero esta fiesta yera tan apreciada pol pueblu, que de forma non oficial festexar a lo llargo de siete díes, del 17 al 23 d'avientu. Les autoridaes estatales viéronse obligaes a atender a la costume popular, vistu'l fracasu que supunxo intentar amenorgar a 3 o 5 díes de celebraciones propuestes respeutivamente por Augustu y Calígula. A finales del sieglu I, les vacaciones xudiciales enllargar definitivamente a cinco díes.

Nes fiestes Saturnales, decorábense les cases con plantes y encendíense veles pa celebrar la nueva venida de la lluz. Los romanos amigos y familiares, faíense regalos (nun principiu, recordando a antiguos rituales, veles o figurillas de folla) como los que se faen na fiesta de la Navidá. Estes fiestes taben dirixíes por un sacerdote, que camudaba según el dios al que se-y daba cultu, el sacerdote escoyer nun colexu de sacerdotes.

Ver tamién

• Saturnales (Macrobio)

Referencies

1. Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: saturnal
2. Miller, John F. (2010) The Oxford Encyclopedia of Ancient Greece and Rome. Oxford University Press, páx. 172.
3. Navarro Antolín, Fernando (2010) Saturnales, de Macrobio. Editorial Gredos. P. 9
4. Macrohistory and World Report - 3rd Century BC (n'inglés).

Lliteratura rellacionada

• Klaus Bringmann, El trunfu del emperador y les Saturnales de los esclavos en Roma, en La fiesta. De les Saturnales a Woodstock, Ed. Alianza.
• Jorge Luis Borges, Ficciones, La secta del Fénix.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Saturnales.
• Navidá y Saturnalia

• Datos: Q207213
• Multimedia: Saturnalia