From Wikipedia, the free encyclopedia
Rafael Ángel Calderón Fournier (14 de marzu de 1949, Diriamba (es) 
) ye un abogáu, empresariu y políticu costarricense. Diputáu de l'Asamblea Llexislativa de 1974 a 1978, ministru de Rellaciones Esteriores de 1978 a 1980 y Presidente de Costa Rica de 1990 a 1994 por aciu el Partíu Unidá Social Cristiana.
Rafael Ángel Calderón Fournier | |||
|---|---|---|---|
 | |||
8 mayu 1990 - 8 mayu 1994 ← Óscar Arias Sánchez - José María Figueres Olsen → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu |
Diriamba (es) , 14 de marzu de 1949[1] (75 años) | ||
| Nacionalidá |
 Costa Rica | ||
| Familia | |||
| Padre | Rafael Ángel Calderón Guardia | ||
| Casáu con | Gloria Bejarano Almada | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá de Costa Rica | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu, abogáu | ||
| Premios |
ver
| ||
| Creencies | |||
| Relixón | Ilesia Católica | ||
| Partíu políticu |
Partido Unidad Social Cristiana (es) | ||
 | |||
 | |||
Fíu del caudiellu políticu y reformador social Rafael Ángel Calderón Guardia quien foi presidente de 1940 a 1944 y nietu del senador Rafael Calderón Muñoz quien foi vicepresidente del mesmu periodu, pertenez a la destacable dinastía política Calderón.
Calderón foi candidatu presidencial en trés causes; 1982, 1986 y 1990 resultando vencedor na tercera. En 2005 fueron llevantaos nel so contra cargos de peculado y arriquecimientu ilícitu pol Caso Caxa-Fischel polos cualos foi condergáu a cinco años de prisión la 5 d'ochobre de 2009.[3]
Fíu de Rafael Ángel Calderón Guardia y la so segunda esposa Rosarito Fournier Mora. El so padre foi presidente de la República y promovió una serie de midíes bien controversiales como lo fueron les Garantíes Sociales, la fundación de la Caxa Costarricense de Seguru Social y el Códigu de Trabayu. Mesmes que, sumaes a acusaciones de fraude eleutoral, autoritarismu y persecución de minoríes étniques y disidentes políticos per parte de la oposición, provocaron amplies tensiones sociales nel país que remataron nuna sulevación.
Calderón Fournier naz en Diriamba, Nicaragua, el 14 de marzu de 1949 mientres l'exiliu de los sos padres qu'escaparon de Costa Rica tres que'l calderonismo resultó ganáu na Guerra Civil de 1948 poles fuercies del Exércitu de Lliberación Nacional lideraes por José Figueres. Calderón Fournier ye costarricense por nacencia, una y bones la Constitución costarricense preve que los fíos de padre o madre costarricenses nacíos nel estranxeru son costarricenses por nacencia.
Calderón Fournier ta casáu cola señora Gloria Bejarano Almada, con quien procreó cuatro fíos, Rafael Ángel, Gloria del Carmen, María Gabriela y Marco Antonio. Tienen de la mesma siete nietos: Alex, Gloria, Tomás, Felipe, Rafael Ángel, Karolina y Luciana.
Calderón cursó los sos estudios primarios y parte de los secundarios nel Colexu Méxicu empobináu polos Hermanos Maristes.
Calderón Fournier tornó a Costa Rica en 1958, a los 9 años d'edá. Nesi añu produció'l trunfu eleutoral de Mario Echandi Jiménez, quien dexó'l fin d'exiliu políticu de Calderón Guardia y la so inmediata torna.
Llevó a cabu los sos estudios secundarios nel Colexu Sallar de San José, Costa Rica. Estudió derechu na Universidá de Costa Rica.
Calderón Fournier foi electu como secretariu d'asuntos de segunda enseñanza del Partíu Unificación Nacional (PUN). A los 20 años foi electu Presidente de la Mocedá del PUN. Poco dempués del fallecimientu del so padre, en 1970, foi nomáu miembru de la xunta directiva de la Caxa Costarricense del Seguru Social. Como parte de les sos actividaes participó na redaición del nuevu reglamentu del réxime de pensión por invalidez, vieyera y muerte.
Foi electu diputáu del Partíu Unificación Nacional (PUN), a l'Asamblea Llexislativa de Costa Rica pa les eleiciones de 1974 y por dos llexislatures consecutives ocupó'l cargu de presidente de la Comisión d'Asuntos Sociales. Ente otros proyeutos de llei relevantes, esa comisión aprobó, so la so presidencia, la Llei de Desenvolvimientu Social y Asignaciones Familiares, que creo, por iniciativa de Calderón Fournier, el Réxime de Pensiones non Contributivu, que güei cubre a más de cien mil vieyos. [ensin referencies]
En 1975, Calderón Fournier abandonó'l PUN y en 1976 fundó'l Partíu Republicanu Calderonista, que s'integra nuna coalición de partíos Coalición Unidá que lleva a la presidencia a Rodrigo Carazo Odio. Esti lo noma ministru de rellaciones esteriores en 1978. Nel desempeñu d'esi cargu, Calderón Fournier impulsó y promovió alcuerdos internacionales, que conducieron a la instalación de la Corte Interamericana de Derechos Humanos en Costa Rica y la creación del Institutu Interamericano de Derechos Humanos.[ensin referencies] Coles mesmes, llogró que s'aprobara l'estatutu de la Corte Interamericana de Derechos Humanos, na Asamblea Xeneral de la Organización d'Estaos Americanos[ensin referencies]. En 1979 presidió delles sesiones de l'Asamblea Xeneral de la OEA, en Bolivia. En 1980 arrenunciu al so cargu p'asumir, con solu 31 años, la candidatura a la Presidencia de la República.
En 1980 llanza'l so precandidatura dientro de la Coalición Unidá. Calderón llogró la candidatura a Presidencia de la República pola Coalición Unidá, al ganar a Rodolfo Méndez Mata con más del 90% de los votos emitíos.[4] Pa estos comicios la imaxe de la Unidá como fuercia político de gobiernu atópase bien cutida pola impopularidá de l'alministración Carazo.[4] Calderón enfócase non tantu en ganar la presidencia, sinón en caltener viva la Coalición y nun perder les bases popular que la sostienen.[4] Nes eleiciones de febreru de 1982, Calderón foi ganáu por Luis Alberto Monge Alvarez del Partíu Lliberación Nacional, como s'esperaba, anque'l que llograra caltenese como segundu llugar y primer fuercia d'oposición foi vistu como un trunfu.[4] La Coalición Unidá llogró 33% de los votos y escoyó 18 diputaos, d'una total de 57 qu'integraron l'Asamblea Llexislativa de 1982 a 1986. A partir d'esi momentu Calderón convertir en líder de la oposición y nel principal caudiellu de les bases calderonistas que yeren el principal sostén de la oposición al Partíu Lliberación Nacional.[5]
Calderón foi electu como candidatu del acabante fundar Partíu Unidá Social Cristiana (del que tamién foi primer presidente) pa les eleiciones presidenciales de febreru de 1986, nes que foi escoyíu'l liberacionista Óscar Arias Sánchez, sicasí'l so caudal eleutoral aumentó considerablemente, lo que dexó'l so afitamientu como líder de la oposición al PLN.
En 1990 Calderón Fournier ganó a Miguel Ángel Rodríguez Echeverría nes eleiciones internes del PUSC y llogró la candidatura a la presidencia de Costa Rica. El 4 de febreru de 1990 Calderón Fournier derrota a Carlos Manuel Castillo, del Partíu Lliberación Nacional y ye escoyíu Presidente de la República. Llogra la mayoría simple na Asamblea Llexislativa con 29 diputaos, según la mayoría nes Municipalidaes del país.
Mientres el so gobiernu Calderón aplicó diverses midíes d'austeridá prescrites pol Fondu Monetariu Internacional[6] qu'incluyíen; amenorgamientu de la planilla pública, aumentu en tarifes públiques ya impuestos, restricciones al creitu bancariu y retayos n'ayudes sociales especialmente en vivienda, entá prometiendo en campaña'l realizar programes asistencialistas.[6] Tou lo cual xeneró protestes sociales especialmente per parte de sindicatos y grupos d'esquierda. Suscribió tamién trataos de llibre comerciu con Panamá y Méxicu.[6]
Mientres el so gobiernu y ante la xubida de los precios del petroleu qu'afectaben les esportaciones que yeren la principal fonte d'ingresos del país,[6] Calderón fomentó al sector agroexportador y turísticu (esti postreru convertiríase asina na primer actividá económica del país) asitiando al país como destín de turismu ecolóxicu. Estes polítiques resultaron esitoses pos la economía creció nun 7%, cuando mientres l'alministración previa d'Óscar Arias Sánchez namái lo fixo un 1%.[6]
Crea'l Conseyu Llaboral con representación del gobiernu, los sindicatos y los patronos y llanza un Plan Nacional contra la Probeza.[6]Tamién empecipia una política por amenorgar el déficit fiscal que se disparara mientres l'alministración Arias Sánchez.[6]
Dalgunes d'estes reformes son vistes como contraries a la lliberalización fomentada por ciertos grupos y causa l'arrenunciu del so ministru d'Economía Thelmo Vargas.[6]
Siendo candidatu en 1986 Calderón prometiera una política dura escontra la Nicaragua sandinista. El so gobiernu sería aliáu incondicional de Washington y cercanu a l'alministración republicana de George Bush.[6] Calderón proclamóse antisandinista[6] y xuntó al país a la estratexa estauxunidense de combate internacional al socialismu.[6]
Calderón caltúvose como de facto líder de la oposición y el 25 d'abril de 1995 como presidente del PUSC (entós primer fuercia d'oposición) suscribe'l polémicu Pactu Figueres-Calderón col entós presidente José María Figueres Olsen del PLN.[7] Alcuerdu que provocaría amplies crítiques de múltiples sectores al ser vistu como la quintaesencia del bipartidismu. Amás de que'l pactu incluyó'l sofitu en sede llexislativa de dellos proyeutos llargamente impopulares como'l Tercer Plan d'Axuste Estructural y la reforma a la Llei de Pensiones del Maxisteriu.[7]
Foi candidatu a Secretariu xeneral de la OEA impulsáu sol gobiernu del so copartidario Miguel Ángel Rodríguez Echeverría pero al nun consiguir abondu respaldu dexó'l cargu a Cesar Gaviria.
Calderón manifestó les sos aspiraciones como candidatu presidencial de cara a los comicios de 2010 cuando entá'l so xuiciu taba pendiente de condena, siendo electu candidatu pola Asamblea Nacional del Partíu Unidá Social Cristiana. La condena atayó les sos aspiraciones y la so candidatura foi sustituyida por Luis Fishman Zonzinski. En 2013 Calderón solicíta-y al direutor del Hospital Nacional de Neños Rodolfo Hernández Gómez que fuera candidatu pol PUSC pol enclín calderonista. Hernández acepta enfrentándose en les primaries socialcristianas con Rodolfo Piza del enclín Renacer Socialcristiano crítica de Calderón y contrapuesta al calderonismo. Hernández vence, pero eventualmente arrenunciaría acusando desalcuerdos cola dirigencia del partíu. Tres les eleiciones presidenciales de 2014 Calderón arrenuncia al PUSC y vencéyase al acabante fundar Partíu Republicanu Social Cristianu, que se proclama como continuador del calderonismo.
Calderón Fournier foi acusáu de participar n'actos de corrupción y tráficu d'influencies. Acordies con eses acusaciones, Calderón Fournier recibiría cerca de US $ 440 mil, en cuenta de favorecer a diverses empreses venceyaes cola venta d'equipu médicu a la Caxa Costarricense de seguru Social(CCSS).[8]
La 3 de payares de 2008 empezó'l xuiciu en contra del ex-presidente. Calderón foi condergáu a cinco años de prisión la 5 d'ochobre de 2009.[9] De resultes del fallu, Calderón arrenunció a presentase como candidatu a les eleiciones de febreru de 2010.[10] La so esposa, Gloria Bejarano Almada foi electa diputada pola provincia de San José, nes eleiciones de 2010.[11] Calderón Fournier apeló'l fallu d'ochobre del 2009 ante la llamada Sala III. El 11 de mayu de 2011, los maxistraos de la Sala III ratificaron la culpabilidá de Calderón Fournier nel escándalu Caxa-Fischel. Sicasí, los xueces recalificaron el delitu y amenorgaron la pena impuesta de cinco a trés años de cárcel. Cuidao qu'en Costa Rica esiste execución condicional de la pena cuando ésta ye menor a trés años (ríquese cita), la decisión de la Sala III llibró a Calderón de dir a prisión. Los maxistraos de la Sala III revocaron coles mesmes la prohibición a Calderón Fournier d'exercer cargos públicos, impuesta na condena del 2009. Los mesmos beneficios de l'apelación estender a otros cinco imputaos nel denomináu caso Caxa- Fischel: Eliseo Vargas, Gerardo Bolaños y Juan Carlos Sánchez Arguedas, exfuncionarios de la Caxa Costarricense del Seguru Social y Walter Reiche Fischel y Marvin Barrantes, quien ocupaben cargos gerenciales na Compañía Fischel.[12][13] La esposa de Calderón Fournier, Gloria Bejarano Almada, quien foi diputada del Partíu Unidá Social Cristiana ya integrante del Direutoriu de l'Asamblea Llexislativa foi condergada a pagar US $ 79,000 al Estáu por percibir un beneficiu nes aiciones poles que se condergó al so home.[14]
| Precedíu por: Longino Sotu Pacheco 1970-1974 |
Diputáu de l'Asamblea Llexislativa de Costa Rica (11º puestu per San José) 1974-1978 |
Asocedíu por: Amando Arauz Aguilar 1978-1982 |
| Precedíu por: Óscar Arias 1986-1990 |
 1990-1994 |
Asocedíu por: José María Figueres 1994-1998 |
| Precedíu por: Nengún |
Candidatu presidencial del Partíu Unidá Social Cristiana 1990 |
Asocedíu por: Miguel Ángel Rodríguez Echeverría 1994 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
