la doctrina cristiana del estáu de pecáu de la humanidá de resultes de la cayida del home, aniciada pola rebeldía d’Adán y Eva nel Xardín del Edén From Wikipedia, the free encyclopedia
El pecáu orixinal, tamién llamáu pecáu ancestral,[1][2] ye la doctrina cristiana del estáu de pecáu de la humanidá de resultes de la cayida del home, [3] aniciada pola rebeldía d'Adán y Eva nel Xardín del Edén. Esta condición caracterizóse de munches maneres, dende daqué tan insignificante como un leve defectu o l'enclín escontra'l pecáu anque ensin la culpa coleutiva, referida como una "naturaleza pecadora", a daqué tan drásticu como la depravación total o la culpa automática de tolos humanos al traviés de la culpa coleutiva.[4]
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
El conceutu del pecáu orixinal foi orixinalmente concebíu nel sieglu II por Ireneo, obispu de Lyon, nel so discutiniu con dalgunos gnósticos dualistes.[5] Otros padres eclesiásticos como Agustín d'Hipona (354-430) tamién desenvolvieron la doctrina,[3] quien la xustificaron nes enseñances de Pablo de Tarsu (Plantía:Bibleref2 y Plantía:Bibleref2) y nel versículu Plantía:Bibleref2.[6][7][8][9][10] Tertulianu, Cipriano, Ambrosio y Ambrosiaster consideraron que la humanidá comparte'l pecáu d'Adán, tresmitíu de xeneración en xeneración. Interpretación particular fixeron Martín Lutero y Xuan Calvino, quien lo identificó cola concupiscencia.[3] Dientro del catolicismu romanu, el movimientu xansenista, al que la Ilesia declaró heréticu, tamién caltuvo que'l pecáu orixinal destruyó'l llibre albedríu.[11] Nel so llugar la Ilesia Catolica declara que "El bautismu, dando la vida de la gracia de Cristu, borra'l pecáu orixinal y devuelve l'home a Dios, pero les consecuencies pa la naturaleza, debilitada ya inclinada al mal, persisten nel home y llamar al combate espiritual."[12] "Entá debilitáu y menguáu pola cayida d'Adán, el llibre albedríu nun ye destruyíu na carrera."[13]
Esiste discutiniu ente los teólogos xudíos al respective de la causa de lo que ye llamáu "pecáu orixinal". Dalgunos enseñen que foi por cuenta de la claudicación d'Adán na tentación de comer el frutu prohibíu y foi heredáu a los sos descendientes; la mayoría, sicasí, nun considera culpable a Adán de los pecaos de la humanidá,[14] sinón que d'alcuerdu a Plantía:Bibleref2 y Plantía:Bibleref2 Dios reconoció que los pecaos d'Adán son solu sos. Sicasí, dalgunos consideren qu'esto traxo la muerte al mundu; por cuenta del so pecáu, los sos descendientes viven una vida mortal que termina cola muerte de los sos cuerpos.[15] La doctrina del "pecáu heredáu" nun s'atopa na mayoría del xudaísmu tradicional. Anque dalgunos xudíos ortodoxos culpen a Adán pola corrupción xeneral del mundu, y a pesar de qu'esistieron dellos maestros xudíos de los tiempos talmúdicos que creíen que la muerte yera un castigu lleváu a la humanidá debíu al pecáu d'Adán, esa nun ye la postura dominante nel xudaísmu actual. Los xudíos modernos xeneralmente enseñen que los humanos nacen llibres de pecáu y puros y depués escueyen pecar llevando'l sufrimientu a les sos vides.[16][17] El conceutu del pecáu heredáu nun esiste so nenguna forma nel islam.[18][18] Respectu al cristianismu, delles interpretaciones del pecáu orixinal son refugaes por otres teoloxíes.
Acordies con el testu bíblicu del Xénesis 1-3, en siendo creaos Adán y Eva moraben nel xardín del Edén en perfecta harmonía con Dios; l'únicu mandatu al que teníen d'acoyese yera l'astención de comer del árbol de la ciencia del bien y del mal, que'l so consumu causaría la muerte (Xénesis 2:17). Sicasí, Eva y —pola so intermediación— Adán dexaron a la tentación de la culiebra (identificada con Satán o Shaitan, "el tentador") y afayaron, comiendo del árbol, el so desnudez. La consecuencia de la violación del so mandatu llevó a la muerte —"[vas volver] a la tierra, porque d'ella fuisti tomáu; pos polvu yes, y al polvu vas volver" (Xénesis 3:19) y la espulsión del xardín del Edén.
La tradición talmúdica identifica esti actu como החטא הקדמון (n'hebréu hajet hakadmon, "la falta primordial") de la desobediencia al mandatu divín. Sicasí, los efeutos d'esti pecáu amenorgar a castigos personales, como la espulsión del paraísu, dolores de partu nel casu d'Eva —y de tola so descendencia—, la multiplicación escesiva de la dificultá del trabayu (non el trabayu en sí mesmu, que ye descritu antes como un don divín y precedía al pecáu mesmu), la enfermedá, la vieyera y la muerte.
Les corrientes renovadores dientro del xudaísmu interpreten la cayida como'l primer actu de llibre albedríu del home, y considerar como parte del plan divín, yá que la falta representaría l'almisión de la responsabilidá; n'otres pallabres, el mitu de la cayida sería una ellaborada alegoría del pasaxe a la adultez y l'autonomía.
La doctrina cristiana católica con respectu al pecáu orixinal afitar nel conceyu de Cartago y precisóse darréu nel conceyu d'Orange y el conceyu de Trento. Los detalles de la so forma actual atópense yá nos escritos de san Agustín d'Hipona, al traviés del cual la noción d'una corrupción fundamental de la naturaleza humana fixo pie na Ilesia. Los escasos fragmentos de doctrina sobre'l pecáu orixinal conteníos nos escritos de los Apóstoles (especialmente Romanos 5:12) nun efectúen mayores precisiones sobre'l testu de la Xénesis.
La teoloxía escolástica estrema ente'l pecáu orixinal originante (peccatum originale originans), l'actu concretu de desobediencia cometíu por Adán y Eva, y el pecáu orixinal aniciáu (peccatum originale originatum), les consecuencies que'l mesmu provocaría sobre la constitución de la especie humana. En virtú del peccatum originale originatum, non yá perderíense los dones preternaturales de la inmortalidá y la exención del sufrimientu, sinón que les capacidaes del espíritu humanu —tantu les morales como les intelectuales— escareceríen de la so puxanza natural, sometiendo la voluntá a les pasiones y el intelectu al error. D'alcuerdu a la doctrina fita nel conceyu de Trento, la condición de "naturaleza cayida" (natura lapsa) tresmitir a cada unu de los nacíos tres la espulsión del Edén.
Nos conceyos establecióse que'l bautismu borra'l pecáu orixinal y devuelve l'home a Dios, pero les consecuencies pa la naturaleza, debilitada ya inclinada al mal, persisten nel home y llamar al combate espiritual. La Ilesia católica y otres que practiquen el cultu marianu esclúin, sicasí, de les consecuencies del pecáu orixinal a la Virxe María, en virtú d'una gracia especial de Dios por que Xesucristu nun tuviera'l pecáu orixinal.
Acordies con el Catecismu de la Ilesia Católica
Pol so pecáu, Adán, en cuanto primer home, perdió la santidá y la xusticia orixinales que recibiera de Dios non solamente pa él, sinón pa tolos humanos.
Adán y Eva tresmitieron a la so descendencia la naturaleza humana firida pol so primer pecáu, privada por tantu de la santidá y la xusticia orixinales. Esta privación ye llamada "pecáu orixinal".
De resultes del pecáu orixinal, la naturaleza humana quedó debilitada nes sos fuercies, sometida a la inorancia, al sufrimientu y al dominiu de la muerte, ya inclinada al pecáu (enclín llamáu "concupiscencia").[19]
San Anselmo dicía que "el pecáu d'Adán foi una cuesa pero'l pecáu de los neños al nacer ye daqué distintu; el primeru foi la causa, el segundu ye l'efeutu"[20] El pecáu orixinal nun neñu ye distintu de la falta d'Adán; ye unu de los sos efeutos. Los efeutos del pecáu d'Adán acordies cola Enciclopedia Católica son:
1. Muerte y sufrimientu.
2. Concupiscencia (o enclín al pecáu). El bautismu borra'l pecáu orixinal, pero l'enclín al pecáu permanez.
3. L'ausencia de la gracia santificante nos neños naciellos ye tamién efeutu del primer pecáu, yá que Adán, recibiendo de Dios la santidá (o gracia santificante) y la xusticia, non yá perder pa él, sinón pa nós. El bautismu confier la gracia santificante orixinal, perdida pol pecáu d'Adán, esaniciando asina'l pecáu orixinal y cualquier pecáu personal.[21]
El catecismu presenta la doctrina del pecáu orixinal como'l “anverso de la redención” (cf. CEC 389). Recuerda qu'anque'l rellatu ta fechu d'imáxenes o s'atope redactáu usando figures lliteraries, tratar d'un acontecimientu real de los entamos de la hestoria y que la marca (cf. CEC 390).[22]
La Ilesia Católica siempres sostuvo que "pol Bautismu, tolos pecaos son perdonaos, el pecáu orixinal y tolos pecaos personales"[23] una y bones el bautismu confier la gracia santificante orixinal, perdida pol pecáu d'Adán, esaniciando asina'l pecáu orixinal y los pecaos personales. Anque propiu de cada unu'l pecáu orixinal nun tien, en nengún descendiente d'Adán, un calter de falta personal. El pecáu orixinal ye la privación de la santidá y de la xusticia orixinales.[24]
Depués, ente los númberos 396 y 409[25] analiza los diversos elementos rellacionaos con esti pecáu: La prueba qu'implicaba'l nun poder comer del árbol de la conocencia del bien y del mal como una muestra de la llende que la llibertá humana tien pol fechu de ser una criatura; el pecáu presentáu como un actu de rocea primeru y de desobediencia dempués; les consecuencies: perda de la santidá orixinal, destrúyese l'harmonía del mundu y del interior del home, la muerte entra na hestoria. La universalidá del castigu a partir del pecáu orixinal sostener con testos tomaos de san Pablo:
Como'l delitu d'unu solo atraxo sobre tolos homes la condenación, asina tamién la obra de xusticia d'unu solu (la de Cristu) procura a toos una xustificación que da la vida. Pola desobediencia d'un solu home, toos fueron constituyíos pecadoresRm 5, 18-19
Nel númberu 404 dizse que'l pecáu d'Adán ye'l pecáu de tolos homes que vienen dempués d'él, yá que, según una espresión de Tomás d'Aquino, la humanidá ye n'Adán como'l cuerpu d'un únicu home. Agora bien, el catecismu afirma que la tresmisión d'esi pecáu ye un misteriu,[26] y que, poro, la espresión pecáu” usar de manera análoga, yá que nun se trata d'una falta cometida”, sinón d'un pecáu contraíu”.
El pelagianismo, que refuga la condición cayida de la naturaleza humana como una corrupción maniquea de la doctrina cristiana, foi declaráu heréticu nel conceyu de Cartago; el primer partidariu d'esta doctrina del que se tienen noticies foi Teodoro de Mopsuestia, anque la so influencia foi mayor na ilesia occidental al traviés de Pelagio y Celestio. Según los pelagianos, la introducción del pecáu por Adán llindar a apurrir un mal exemplu a los sos descendientes, pero nun manca les sos facultaes.
El socinianismo, una caña protestante biforcada del catolicismu tres la Reforma, negaba, ente otres traces de la doctrina católica, la realidá de la natura lapsa.
Numberoses ilesies protestantes refuguen na actualidá la noción de la cayida de la naturaleza, anque caltienen la creencia nel pecáu de desobediencia d'Adán.
El testu del Genésis puede rellacionase direutamente col Llibru de Enoc, llibru apócrifu etiquetáu de seudoepigráfico, nel que s'unifica la hestoria del pecáu orixinal y la cayida de Lucifer y los sos siguidores. La trama ta abondo más ellaborada, pero tamién se señala direutamente a la muyer como principal responsable. A pesar de ser apócrifu, esti llibru ta incluyíu na Biblia de la Ilesia etíope.
El conceutu de pecáu orixinal yá nun esiste como tal, una y bones el pecáu taba yá presente nel universu dende antes de la cayida d'Adán y Eva ( genesis 3:1s cf.cf. confer (lat.), compárese Juan 8:44; 2 Pedro 2:4; 1 Juan 3:8; Judas 6). La Biblia, sicasí, nun s'ocupa direutamente del orixe del mal nel universu, sinón que trata más bien del pecáu y el so orixe na vida del home (1 Timoteo 2:14; santiago 1:13s). El verdaderu impautu de la tentación demoníaca na narración de la cayida en Gn. 3 anicia na sutil suxerencia de l'aspiración humana a aportar a igual al so facedor (“vais ser como Dios …”, 3.5).[27]¨
Nel Islam nun esiste la noción de pecáu orixinal, más bien refúgase rotundamente.[28]
Acordies con el Corán, la transgresión cometida por Adán y Eva —y que foi responsabilidá de dambos, y non d'Eva en mayor grau— quedó atayada col castigu recibíu, esto ye, cola espulsión del Paraísu. L'Islam nun conderga a la naturaleza humana como tal y amás refuga explícitamente qu'otru pague polos errores de los demás: "Naide va cargar cola culpa ayena" (Sura 17, versículu 15).
L'ausencia del pecáu orixinal acentúa la idea de responsabilidá individual, que ye central nel Islam. Esa llibertá ye la base sobre la cual puede Dios decidir castigar o premiar.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
