Palais-Royal
From Wikipedia, the free encyclopedia
El Palais-Royal (n'asturianu lliteralmente "Palaciu Real") ye un conxuntu monumental, qu'integra un palaciu, xardinos, galeríes y un teatru asitiaos al norte del Muséu del Louvre, en París.
| Palais-Royal | |
|---|---|
 Monumentu históricu | |
| Palais-Royal (fr) | |
residencia real (es)  | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  Francia |
| Instituto público (es) | Metrópolis del Gran París |
| Coleutividá territorial francesa con estatus especial |  París |
| Sector of Paris (en) | Paris Centre (en) |
| Distritu municipal | I Distritu de París |
| Barriu alministrativu | Quartier du Palais-Royal (en) |
| Direición |
rue de Valois (en) , 1-7 rue de Montpensier (en) , 2-8place Colette (en) |
| Coordenaes | 48°51′48″N 2°20′13″E |
  Palais-Royal Palais-Royal (Francia) | |
| Historia y usu | |
| Apertura | 1628 |
| Xestión |
Centro de los monumentos nacionales (es) |
| Comisariu | Richelieu |
| Arquiteutura | |
| Arquiteutu/a | Fontaine |
| Estilu | arquiteutura clásica |
| Patrimoniu | |
| Mérimée ID | PA00085993 |
| Visitantes añales | 30 |
| Instalaciones | |
| Public clock (en) | |
| Formáu por |
Salle Richelieu (es) y Théâtre du Palais-Royal (en) |
| Web oficial | |
 | |
Orixinalmente llamóse Palais-Cardinal pos foi alzáu como residencia del Cardenal Richelieu, más tarde tomó'l nome de Palais-Royal cuando la reina rexente Ana d'Austria instalar nél mientres la minoría d'edá del so fíu, Lluis XIV. A pesar de que caltuvo dichu nome, l'edificiu nunca volvió agospiar un soberanu, foi la residencia del hermanu del Rei Sol, Felipe d'Orleans y de los sos descendientes (la Casa d'Orleans) hasta 1831.
Anguaño alluga la sede de delles instituciones, como'l Conseyu d'Estáu o'l Conseyu Constitucional.
El Palais-Cardinal
Deseosu de tener una residencia digna del so rangu y cerca de la corte, el Cardenal Richelieu adquirió en 1624 un hôtel particulier conocíu como Hôtel de Rambouillet (nun confundir que l'edificiu del mesmu nome sede d'un salón lliterariu). El cardenal tamién adquirió una vasta porción de terrén asitiada ente la parte trasera del edificiu y la vieya muralla de Carlos V.[1]
L'arquiteutu Jacques Lemercier dirixó les obres d'ampliación que remataron en 1639. La resultancia foi una amplia residencia en forma de H que gociaba d'un ampliu xardín na parte posterior. Pa la so decoración, Richelieu cuntó colos pintores Philippe de Champaigne y Simon Vouet, que concibieron les dos partes más remarcables del palaciu: na ala oeste del patiu d'entrada la Galerie des objets d'art, que sirvía pa esponer la coleición d'arte del cardenal; y na mesma ala pero cara al xardín, la Galerie des Hommes Illustres, destinada a contener cuadros de franceses pernomaos que precedieren al cardenal.[1]
Al oeste de la propiedá, el cardenal adquirió'l vecín Hôtel de Brion pa sirvir de residencia a los sos allegaos y p'allugar la so peramplia biblioteca. Coles mesmes, nel llau este mandó alzar una sala de teatru.
Tres la so muerte n'avientu de 1642, mandó tol complexu, daquella conocíu como Palais-Cardinal ("Palaciu Cardenal o Cardenaliciu"), al rei Lluis XIII.
La rexencia d'Ana d'Austria
Lluis XIII enxamás llegó a esfrutar del Palais-Cardinal, pos morrió en mayu 1643. Sicasí, n'ochobre del mesmu añu,[2] la rexente Ana d'Austria decidió instalase nel edificiu colos sos dos fíos, Luís XIV y Felipe. Al contrariu que'l Palaciu del Louvre, constantemente n'obres, el Palais-Cardinal yera un edificiu ampliu y recién construyíu qu'amás gociaba d'un ampliu xardín. Como nueva residencia de la familia real, el complexu pasó entós a llamase Palais-Royal (lliteralmente Palaciu Real).[1] El Hôtel de Sillery, asitiáu xusto enfrente foi baltáu pa dexar la creación d'una plaza que precediera a la entrada.[3]
La reina rexente encargó la redecoración de los sos aposentos, asitiaos na ala nordés cara al xardín, al pintor Simon Vouet. En dichos aposentos tomaron dalgunes de les decisiones polítiques que precedieron a la Fronda. El Cardenal Mazarino, pela so parte, adquirió'l Hôtel Tubeuf (actual sede de la BNF) asitiáu al otru llau del xardín, anque tamién dispunxo d'unu aposentos nel mesmu palaciu, al llau de los del rei Lluis XIV.[4]
El Rei Sol pasó cinco años de la so infancia nel Palais-Royal, pero l'españíu de la Fronda en 1648 punxo fin a esti periodu. El 6 de xineru de 1649, la rexente y la familia real abandonaron furtivamente el palaciu metanes la nueche, camín de Saint-Germain-en-Laye. La familia real volvió a París díes despues cola ayuda de les tropes de Gastón d'Orleans y del príncipe de Condé.[5]
L'episodiu más remarcable del periodu asocedió, sicasí, en xineru de 1651, cuando l'ensame, ante la medrana que'l rei abandonara'l palaciu, enfusó a encomalo nos sos aposentos hasta llegar al so cuartu. Dicen que d'esti episodiu inspiraría al nuevu monarca a construyir una nueva residencia fora de París. La familia real volvería abandonar el Palais-Royal en setiembre del mesmu añu y nun entraría en París hasta 1652, dempués del fin de la Fronda.[6]
Al so regresu a la capital, la reina rexente decidió volver instalase nel Louvre, al considerar el Palais-Royal pocu seguru. Esti postreru caltuvo'l so nome, pero nunca volvió sirvir de residencia real.
La residencia de los Orleans
Más tarde, el Palais-Royal convertir na residencia parisina de los duques d'Orleans y sede de la so fabulosa coleición de cuadros, que sería vendida a finales del sieglu XVIII. Ente les obres maestres qu'incluyía, cúntense cinco de les poesíes (mitoloxíes) pintaes por Ticianu para Felipe II d'España, La resurrección de Lázaro de Sebastiano del Piombo y trés famosos orixinales de Correggio.
Mientres la minoría d'edá de Lluis XV, el rexente, Felipe d'Orleans, dirixó la corte dende esti palaciu. El so nietu, Luis Felipe José d'Orleans, más conocíu como «Felipe Igualdá», fíxose popular en París al abrir al públicu los xardinos del palaciu. Encargó al arquiteutu neoclásicu Victor Louis la reconstrucción de les estructures que s'atopaben nel xardín, según el zarramientu del mesmu por aciu columnates. Coles mesmes, construyéronse pequeñes tiendes (nuna d'elles, Charlotte Corday mercó'l cuchiellu qu'utilizó pa matar a Jean-Paul Marat).
A la fin de cada galería atopaba un teatru. El mayor d'ellos foi la sede de la Comédie-Française. El primer teatru que se construyó nel Palais-Royal foi tamién por encargu de Richelieu a Lemercier en 1641. Mientres el reináu de Lluis XIV, el teatru allugó representaciones d'obres de Molière. Más palantre convirtióse en teatru de la ópera so la direición de Jean-Baptiste Lully. Dende los años 1780 hasta 1837, el Palais-Royal convirtióse nuevamente nel centru de les intrigues políticu y social de París; nél atopábase unu de los cafés más populares de la dómina.
El 12 de xunetu de 1789, el mozu Camille Desmoulins xubir a una de les meses del café y anunció al ensame que la corona llegara al so fin. Dos díes más tarde producióse la toma de la Bastilla.
Tres la restauración de los Borbones, el mozu Alexandre Dumas llogró un emplegu nes oficines del poderosu Duque d'Orleans, que retomó'l control del palaciu. Mientres la Revolución de 1848, el palaciu foi atacáu y escaláu per bandes d'incontrolaos. Nel periodu del Segundu Imperiu francés, el Palais-Royal foi vivienda d'una de les cañes de la familia Bonaparte, representada pol Príncipe Napoleón, primu de Napoleón III.
Anguaño, ye la sede del Conseyu d'Estáu, del Conseyu Constitucional y del Ministeriu de Cultura. Na parte posterior de los xardinos atopen los antiguos edificios de la Biblioteca nacional de Francia, según el depósitu de la biblioteca con una coleición de más de seis millones de llibros, documentos, mapes ya impresiones; la mayoría de les coleiciones treslladáronse hasta un edificiu más modernu.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
