From Wikipedia, the free encyclopedia
Otto Arosemena Gómez (19 de xunetu de 1925, Guayaquil – 20 d'abril de 1984, Guayaquil), fíu de Luis Alberto Arosemena Tola[2] y Mercedes Gómez Santistevan, foi un distinguíu políticu y abogáu de Guayaquil, y presidente constitucional de la república del Ecuador nel periodu de payares de 1966 hasta setiembre de 1968.
Otto Arosemena Gómez | |||
---|---|---|---|
| |||
Vida | |||
Nacimientu | Guayaquil, 19 de xunetu de 1925[1] | ||
Nacionalidá | Ecuador | ||
Muerte | Guayaquil, 20 d'abril de 1984 (58 años) | ||
Sepultura | Parque de la Paz de la Aurora (es) | ||
Causa de la muerte | infartu de miocardiu | ||
Familia | |||
Casáu con | Lucila Santos Trujillo | ||
Estudios | |||
Estudios | Universidá de Guayaquil | ||
Llingües falaes | castellanu | ||
Oficiu | políticu, abogáu | ||
Creencies | |||
Relixón | Ilesia Católica | ||
Realizó los sos estudios na Escuela Luis Felipe Borja y nel colexu Machachi, de Machachi, pa finalmente graduase de Bachiller en Ciencies Filosóficu Sociales nel Colexu Vicente Rocafuerte de la mesma ciudá. Ingresó entós a la Universidá de quito na que llogró en 1955 el títulu de doctor en Xurisprudencia y abogáu de los Tribunales de Xusticia. Foi sobrín de Carlos Julio Arosemena Tola y primu hermanu de Carlos Julio Arosemena Monroy, tamién presidentes de la República.
En 1947 casóse en Guayaquil cola dama portovejense Lucila Santos Trujillo,[3] y en 1955 adquirieron una propiedá d'estilu neocolonial a la que bautizaron col nome de Villa Lucila, allugada na esquina de les cais Chambers y 5 de Xunu, del barriu Cuba.[3] Ellí nacieron los sos trés fíos:[4]
Yá por esi tiempu fixera'l so ingresu a la vida pública, cuando nel añu 1951 foi nomáu Miembru del Tribunal Eleutoral del Guayas, organismu del cual ocupó depués la Presidencia.
A partir de 1954 la so carrera política xubió de manera vertixinosa al ser escoyíu Diputáu pola provincia del Guayas al Congresu Nacional, cargu al que foi reelixíu en 1956. Un añu dempués foi escoyíu Presidente de la Honorable Cámara de Diputaos, en 1960 Senador pol comerciu de la mariña y Vocal de la Xunta Monetaria en representación del Congresu, y en 1961 Presidente de la Xunta Monetaria y Vicepresidente de la Cámara del Senáu.
Combatió valientemente a la mal recordada Xunta Militar de Gobiernu qu'en xunetu de 1963 derrocara al so primu hermanu, el presidente de la República Carlos Julio Arosemena Monroy; y en 1965, cuando'l país aldericar nuna de les sos peores crisis polítiques, sociales y económiques -productu del desgobiernu dictatorial-, fundó en Quito un nuevu partíu políticu al que llamó Coalición Institucionalista Democrática (CID).
Un añu más tarde foi escoyíu Diputáu a l'Asamblea Constituyente convocada pol Presidente” Yerovi Indaburu, la mesma que'l 16 de payares de 1966 escoyer Presidente Interín de la República. El 25 de mayu de 1967 l'Asamblea Constituyente expede en Quito la XVII Constitución y ratifica a Otto Arosemena Gómez como Presidente Constitucional.[5]
Volvió al Congresu en 1979, periodu nel cual protagonizó una engarradiella nuna sesión col diputáu conservador Pablo Dávalos, na cual Arosemena disparó una arma contra'l diputáu. Foi condergáu a un mes de prisión.
El so ascensu al poder vinu a reafitar l'enfotu que'l país empezara a gociar desque'l Sr. Yerovi empecipió la so curtia alministración, polo que los inversionistas, tanto nacionales como estranxeros, traxeron les sos capitales y empecipiaron importantes negociaciones qu'impulsaron el desenvolvimientu nacional.
“Entamé'l mio primer gabinete pretendiendo que fuera espresión del pensamientu y sentimientu nacionales, al marxe de partidismos y d'odios inspiraos en principios ideolóxicos, colos que yo nun toi d'alcuerdu” (Dr. O. Arosemena G.- Infamia y Verdá).
Por esa dómina'l pueblu tuvo la idea de que la torna al réxime constitucional traxera la bona suerte al Ecuador, pos nos primeros díes de marzu de 1967, del pozu Lago Agrio númberu 1 empezó a esquitar el tan allampáu petroleu del oriente ecuatorianu.
Esi mesmu añu asistió a la xunta de Presidentes d'América que se celebró en Punta del Este, Uruguái, onde nun actu de trescendencia internacional espresó opiniones franques y tayantes con al respective de los errores de la política norteamericana con rellación a los países d'América Llatina y el fracasu del programa Alianza pal Progresu; foi entós l'únicu mandatariu ente los presentes que se negó a roblar la llamada “Declaración de los Presidentes d'América”, por atopala insuficiente y falta de conteníu práctico, talo como quedó demostráu años dempués.
Ente les principales obres realizaes pol so gobiernu destáquense la creación del Ministeriu de Salú Pública, la construcción y terminación de la Ponte de la Unidá Nacional; l'ampliación y terminación de les obres portuaries de Cobertor, les carreteres Ambato-Riobamba y El Empalme-Quevedo, la electrificación de Manabí y la península de Santa Elena, la rehabilitación del ferrocarril Quito-Guayaquil, el fomentu a les telecomunicaciones y l'impulsu que dio a numberoses obres públiques.
Llevó a cabu -y quiciabes ésta sía la so obra más importante- un plan de construcciones escolares per mediu del cual fabricáronse 1.7 escueles per día.
El so gobiernu, anque de curtia duración, dexó-y impulsar notablemente'l desenvolvimientu del país y asegurar l'afitamientu de la democracia, y acordies con lo establecío pola llei y en cumplimientu de la misión pa la que fuera electu, convocó a eleiciones presidenciales a les qu'él mesmu calificó de “Bárbaramente Llibres”, nes que por quinta y última vegada trunfó'l Dr. Velasco Ibarra. Terminó'l so mandatu constitucional el 31 d'agostu de 1968.
Darréu, el so adversarios políticos atacar de forma dura, acusándolo sobremanera no rellacionao colos asuntos petroleros del Ecuador, a lo qu'él respondió cola publicación del so llibru Infamia y verdá, nel que trata sobre la política petrolera del so Gobiernu.
Ministeriu | Ministru |
---|---|
Ministeriu de Defensa | Agustín Febres Cordero |
Ministeriu de Previsión Social | César Acosta Vásquez |
Dario Machuca | |
Milton Solórzano | |
Ministeriu d'Obres Públiques | Leopoldo Benítez |
Aurelio Dávila Caxes | |
Ministeriu d'Agricultura y Ganadería | Homero Andrade |
Rafael Francu Barba | |
Ministeriu de Educación | Carlos Larreátegui |
Fabián Jaramillo | |
Ministeriu de Gobierno | Benjamín Terán Varea |
Ministeriu de Finanza | Federico Intriago |
Manuel Correa | |
Ministeriu de Rellaciones Esteriores | Jorge Carrera Andrade |
Julio Prau Vallina | |
Ministeriu d'Industries y Comerciu Esterior | Galu Pico Mantilla |
Pedro Arteta Martínez | |
Ministeriu de Salú Pública |César
Acosta Vásquez | |
Ernesto Sánchez Orellana | |
Secretaría de l'Alministración Pública | Manuel Correa Arroyo |
Foi profesor de Historia y Xeografía Política de dellos colexos y catedráticu de les universidaes Estatal y Católica de Guayaquil.
Siguió participando na política nacional y asistió al Congresu como diputáu o representante nacional hasta'l día de la so muerte.
Morrió a los 58 años, el 20 d'abril de 1984, por causa de una afección cardiaca nel balneariu de Salinas.[8][9]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.