From Wikipedia, the free encyclopedia
René Albert Guy de Maupassant (5 d'agostu de 1850, Tourville-sur-Arques – 6 de xunetu de 1893, Passy) foi un escritor francés, autor principalmente de cuentos, anque escribió seis noveles.
Guy de Maupassant | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | Tourville-sur-Arques, 5 d'agostu de 1850[1] |
| Nacionalidá |
 Francia |
| Residencia |
Q124356325  |
| Llingua materna | francés |
| Muerte | Passy, 6 de xunetu de 1893[1] (42 años) |
| Sepultura | Cementeriu de Montparnasse |
| Causa de la muerte | sífilis |
| Familia | |
| Padre | Gustave de Maupassant |
| Casáu con | ensin valor |
| Estudios | |
| Estudios |
Lycée Henri IV (es) (1859 - Q123138282 (1863 - mayu 1868) Liceo Pierre-Corneille (es) (1868 - 1869) |
| Llingües falaes | francés[2] |
| Alumnu de | Gustave Flaubert |
| Oficiu | escritor de cuentos, dramaturgu, periodista, novelista, escritor, poeta |
| Trabayos destacaos |
Bel-Ami Boule de Suif Une Vie (en) El Horla (es) |
| Premios |
ver
|
| Influyencies | Honoré de Balzac y Émile Zola |
| Movimientu | lliteratura realista |
| Seudónimos | Joseph Prunier[3], Guy de Valmont[3] y Maufrigneuse[3] |
| Serviciu militar | |
| Lluchó en | guerra franco-prusiana |
| IMDb | nm0560943 |
| maupassantiana.fr… | |
 | |
 | |
Esiste discutiniu avera del orto llugar exactu de la so nacencia, xenerada pol Biografía#Trayeutoria del xéneru biógrafu fecampés Georges Normandy en 1926. Según una primera hipótesis, nacería en Fécamp, nel Bout-Menteux, el 5 d'agostu de 1850. Según la otra hipótesis nacería nel castiellu de Miromesnil, en Tourville-sur-Arques, a ocho quilómetros de Dieppe, como establez la so partida de nacencia. Sicasí, tou paez apuntar a que l'auténticu llugar de nacencia foi ésti últimu.[4]
Tuvo una infancia como la de cualquier rapazu de la so edá, magar la so madre introducir a edá temprana nel estudiu de les llingües clásiques. La so madre, Laure, siempres quixo que'l so fíu tomara'l testigu del so hermanu Alfred -y Poittevin, coles mesmes íntimu amigu de Flaubert, que la so prematura muerte atayó una prometedora carrera lliteraria. A los dolce años, los sos padres dixebráronse amistosamente. El so padre, Gustave de Maupassant, yera un indolente qu'engañaba a la so esposa con otres muyeres. La rotura de los sos padres influyó enforma nel mozu Guy. La rellación col so padre esfreceríase talmente que siempres se consideró un güérfanu de padre. La so mocedá, bien apegada a la so madre, Laure -y Poittevin, desenvolvióse primero en Étretat, y más palantre en Yvetot, antes de colar al llicéu en Rouen. Maupassant foi almirador y discípulu de Gustave Flaubert al que conoció en 1867. Flaubert, a instancies de la madre del escritor de la cual yera amigu de la infancia, tomar so la so proteición, abrió-y la puerta de dellos periódicos y presentó-y a Iván Turgénev, Émile Zola y a los hermanos Goncourt. Flaubert ocupó'l llugar de la figura paterna. Tanto ye asina, qu'inclusive se llegó a dicir en dellos faladeros parisinos que Flaubert yera'l so padre biolóxicu.[5]
L'escritor treslladar a vivir a París col so padre tres la derrota francesa na guerra franco-prusiana de 1870. Empezó a estudiar Derechu, pero reveses económicos familiares y la mala rellación col so padre obligar a dexar unos estudios que, de por sí, yá nun lu convencíen y a trabayar como funcionariu en dellos ministerios, hasta que publicó en 1880 el so primera gran obra, «Bola de sebu», en Les velaes de Médan, un volume naturalista preparáu por Émile Zola cola collaboración de Henri Céard, Paul Alexis, Joris Karl Huysmans y Léon Hennique. El rellatu, de corte fuertemente realista según les direutrices del so maestru Flaubert, foi calificáu por esti como una obra maestra.
La so presencia en Les velaes de Médan y la calidá del so rellatu, dexó a Maupassant adquirir una súbita y repentina notoriedá nel mundu lliterariu. Les sos temes favorites yeren los llabradores normandos, los pequeños burgueses, la mediocridá de los funcionarios, la guerra franco-prusiana de 1870, les aventures amoroses o les allucinaciones de la llocura: La Casa Tellier (1881), Los cuentos de l'arcea (1883), El Horla (1887), al traviés de dalgunos de los cualos se transparentan los primeros síntomes de la so enfermedá.
La so vida parisina y de mayor actividá creativa, trescurrió ente la mediocridá del so trabayu como funcionariu y, sobremanera, practicando deportesobremanera'l remu al que s'apurrió con denuedo nos pueblos de la contorna de París en compañía d'amistaes de dudosa reputación. De vida rabelisca y sexualmente promiscuo,[6] enxamás se-y conoció un amor verdadero; pa él l'amor yera puru instintu animal y asina lo esfrutaba. Escribió al respeutu: «L'individuu que se contente con una muyer tola so vida, taría al marxe de les lleis de la naturaleza como aquel que nun vive más que d'ensalaes».[7] Y arriendes d'ello, el calter dominante de la so madre alloñar de cualquier rellación que s'adicar con un mínimu de seriedá.
El so calter pesimista, misóxinu y misántropu, taba motiváu pola poderosa influencia de la so mentor Gustave Flaubert y les idees del so filósofu de cabecera, Schopenhauer.[8] Abominaba de cualquier atadura o venceyu social, polo que siempres se negó a recibir la Lexón d'Honor o a considerase miembru del cenáculo lliterariu de Zola, al nun querer formar parte d'una escuela lliteraria en defensa de la so total independencia.[9] El matrimoniu espantába-y; so ye la frase «El matrimoniu ye un intercambiu de malos humores mientres el día y de malos golores mientres la nueche». Sicasí, pocos años dempués de la so muerte, un periódicu francés, L'Eclair,[10] informó de la esistencia d'una muyer[11] cola que tendría trés fíos.[12] Identificada n'ocasiones por dellos biógrafos como la "muyer de gris",[13] personaxe qu'apaez nes Memories del so criáu François Tassart,[14] llamábase Josephine Litzelmann, natural d'Alsacia y, ensin dulda, xudía.[15] Los fíos llamábense Honoré-Lucien, Jeanne-Lucienne y Marguerite. Magar los sos supuestos trés fíos reconocieron ser fíos del escritor, nunca deseyaron la publicidá que se-yos dio.[16]
Atacáu por graves problemes nerviosos, síntomes de llocura y llerza heredaos —reflexaos en dellos de los sos cuentos como'l cuentu Quién sabe, escritu yá nos sos últimos años de vida— de resultes de la sífilis, intentó suicidase el 1 de xineru de 1892. El mesmu escritor confesar por escritu: «Tengo mieu de mi mesmu, tengo mieu del mieu, pero, primero de too, tengo mieu del espantible tracamundiu del mio espíritu, de la mio razón, sobre la cual pierdo'l dominiu y a la cual turbia un mieu opaco y misterioso».[17] Tres dellos intentos atayaos, nos qu'utilizó un abrecartes pa degollase, foi internáu na clínica parisina del Doctor Blanche,[18] onde morrió un añu más tarde. Ta soterráu nel campusantu de Montparnasse, en París.
Maupassant ta consideráu unu de los más importantes escritores de la escuela naturalista, que'l so máximu pontífiz foi Émile Zola, anque a él nunca-y gustó que se-y atribuyera tal militancia. Ye ciertu que foi un fotógrafu del so tiempu y la so doctrina lliteraria ta recoyida nel prólogu qu'escribió pa la so novela Pierre et Jean, onde escribió: «La menor cosa tien daqué de desconocíu. Encontrémoslo. P'afayar un fueu qu'ambura y un árbol nuna llanura, permanezamos frente a esi fueu y a esi árbol hasta que nun se paezan, pa nós, a nengún otru árbol nin a nengún otru fueu». Pal historiador Rafael Llopis, Maupassant, perdíu na segunda metá del sieglu XIX, atopábase bien alloñáu yá del raxón del Romanticismu, foi «una figura singular, casual y solitaria».[19]
La so prosa tien la virtú de ser senciella pero direuta, ensin artificios. Les sos hestories, variopintas, tresmiten con una fidelidá absoluta la sociedá de la so dómina. Pero lo que más lo caracteriza ye lo impersonal de la so narración; enxamás s'arreya na hestoria y manifiéstase como un ser omnisciente que se llinda a describir refechamente les sos observaciones. Bastante ye que, ta consideráu como unu de los mayores cuenteros de la historia de la lliteratura. Nos últimos años de la so vida, ya influyíu pol ésitu de Paul Bourget, abandonó'l rellatu de costumes o realista, pa esperimentar cola novela psicolóxica, cola que tuvo abondo ésitu. Ye nesta etapa onde abandona la so visión impersonal p'afondar más na alma acoradada de los sos personaxes, probablemente un reflexu del tormentu que sufría la suya. Siempres careciendo grandes migrañas, abusó del consumu de drogues, como la cocaína y l'éter, que potenciaben más el so talentu natural y apurríen-y estaos alteriaos de conciencia que la faíen sufrir allucinaciones y otres visiones qu'a lo postrero condicionaríen la so narrativa fantástica o de terror.
Foi tanta la influencia qu'exerció sobre otros autores que aportó a unu de los más plaxaos. Yera almiráu por Chéjov, Lev Tolstói, Horacio Quiroga y un llargu etcétera. Pero ensin dulda, l'autor que más lo plaxó foi l'italianu Gabriele D'Annunzio. Na so antoloxía de narraciones Cuentos del ríu Pescara[20] podemos atopar hestories y pasaxes copiaos lliteralmente de dellos cuentos de Maupassant. Otru de los que plaxó al autor francés foi Valle Inclán, nel so primer llibru Femenines,[21] onde nel rellatu Octavia Santino reproduz fielmente la escena final del llibru de Maupassant, Fort comme la mort.
La so estensa obra inclúi seis noveles, unos trescientos cuentos, siendo'l primeru, «Bola de sebu» («Boule de Suif») (1880), el más aclamáu, amás de seis obres de teatru, tres llibros de viaxes, una antoloxía de poesía y numberoses cróniques periodístiques. Escribió so dellos seudónimos: Joseph Prunier en 1875, Guy de Valmont en 1878 y Maufrigneuse de 1881 a 1885.
Tocantes a la so narrativa curtia, son especialmente destacables les sos cuento de terror, xéneru nel que ye reconocíu como maestru, al altor d'Edgar Allan Poe. Nestos cuentos, narraos con un estilu axiloso y nervioso, apináu de exclamaciones y signos d'interrogación, echar de ver la presencia obsesiva de la muerte, l'esvario y lo sobrenatural: ¿Quién sabe?, La nueche, La melota, La mano, Mesero, una "Bock"!, El Perdón, Reina Hortensia, L'apaición, El diañu o El Horla, rellatu perteneciente al xéneru del horror. Según Rafael Llopis, quien cita al estudiosu de lo fantástico Louis Vax, «El terror qu'espresa nos sos cuentos ye puramente personal y naz na so mente enferma como presaxu de la so próxima desintegración. [...] Los sos cuentos de mieu [...] espresen de dalguna manera la protesta desesperada d'un home que siente cómo la so razón se desintegra. Louis Vax establez una neta diferencia ente Mérimée y Maupassant. Este ye un enfermu qu'espresa la so congoxa; aquel ye un artista qu'imaxina en fríu cuentos p'asustar. [...] Esta medrana centrípeta ye centrífugu en Maupassant. "En 'El Horla' -diz Vax- hai de primeres una molición interior, depués manifestaciones sobrenaturales revelaes solo a la víctima; a lo último, tamién el mundu que lu arrodia ye algamáu poles sos visiones. La enfermedá de l'alma convertir en podrizu del cosmos"».[22]
Maupassant publicó noveles de corte mayormente naturalista: Una vida (1883), Bel-Ami (1885) o Fuerte como la muerte (1889), ente otres. Menos conocida ye la so faceta como cronista d'actualidá nos periódicos de la dómina como Le Gaulois, Gil Blas o Le Figaro, onde escribió numberoses cróniques alrodiu de múltiples temes: lliteratura, política, sociedá, ente otros.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
