Alberto Teisaire
políticu arxentín From Wikipedia, the free encyclopedia
políticu arxentín From Wikipedia, the free encyclopedia
Alberto Teisaire (20 de mayu de 1891, Mendoza – 11 de setiembre de 1962, Buenos Aires) foi un militar y políticu masón[1]arxentín perteneciente al Partíu Xusticialista que foi escoyíu Vicepresidente de la Nación Arxentina en 1954. Foi tamién fundador del Partíu Independiente, unu de los trés partíos que sostuvieron la candidatura presidencial de Juan D. Perón en 1946. Mientres la llamada Revolución del 43, desempeñó socesivamente los cargos de Ministru de Marina y Ministru del Interior. Foi escoyíu tamién tres veces senador nacional pela ciudá de Buenos Aires, en 1946, 1949 y 1952.[ensin referencies]
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Alberto Teisaire | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
7 mayu 1954 - 16 setiembre 1955
25 abril 1952 - 20 xineru 1954 Distritu: Buenos Aires
26 abril 1949 - 30 abril 1952 Distritu: Buenos Aires
22 mayu 1946 - 30 abril 1949 Distritu: Buenos Aires | |||||||||
| Vida | |||||||||
| Nacimientu | Mendoza, 20 de mayu de 1891 | ||||||||
| Nacionalidá | Arxentina | ||||||||
| Muerte | Buenos Aires, 11 de setiembre de 1962 (71 años) | ||||||||
| Sepultura | Cementeriu de la Chacarita | ||||||||
| Estudios | |||||||||
| Llingües falaes | castellanu | ||||||||
| Oficiu | políticu, militar | ||||||||
| Llugares de trabayu | Buenos Aires | ||||||||
| Serviciu militar | |||||||||
| Cuerpu militar | Armada Argentina (es) | ||||||||
| Graduación | contralmirante | ||||||||
| Creencies | |||||||||
| Partíu políticu | peronismu | ||||||||
Mientres la dictadura militar autodenominada Revolución Llibertadora fixo una declaración, que foi filmada, sobre los crímenes qu'atribuyía al gobiernu de Perón, que foi proyeutada en tolos cines.[2]
Alberto Teisaire ingresó a l'Armada Arxentina (Marina) algamando'l grau de Contralmirante.
Mientres la Revolución del 43 foi nomáu'l 29 de febreru de 1944 pol Presidente de facto Edelmiro Farrell como ministru de Marina en reemplazu del contralmirante Benito Sueyro. El 6 de xunetu del mesmu añu foi designáu ministru del Interior en reemplazu del Coronel Luis César Perlinger.[3]
Cuando Juan D. Perón presentó la so candidatura pa les eleiciones presidenciales de 1946 Teisaire fundó, entamó y dirixó'l Partíu Independiente, unu de los trés partíos que sofitaron la candidatura de Perón (los otros dos yeren el Partíu Llaborista y la Unión Cívica Radical Xunta Renovadora). El Partíu Independiente, tamién conocíu como Centros Cívicos Coronel Perón, entamóse sobre la base de centros cívicos barriales que convocaron a los sectores conservadores desorganizados.
N'avientu de 1948 foi electu Convencional pola Capital Federal pa integrar la Convención Constituyente que s'axuntó ente xineru y marzu de 1949 y reformó la Constitución Nacional.
N'abril de 1954 presentó la so candidatura nes eleiciones convocaes pa escoyer al vicepresidente, por cuenta de la muerte en 1952 de Hortensio Quijano, resultando victoriosu sobre Crisólogo Larralde, el candidatu de la Unión Cívica Radical.
El secretariu priváu d'Alberto Teisaire foi'l periodista Bernardo Neustadt, quien depués se convertiría n'unu de los periodistes políticos más importantes del país, conocíu tamién poles sos idees antiperonistes y depués, allegaes al Procesu de Reorganización Nacional.[4]
Según l'informe apurríu al gobiernu, la nueche del 16 de xunu de 1955 tres grupos entamaos partieron del Ministeriu de Salú Pública, del Serviciu d'Informaciones y de un llocal del Partíu Xusticialista. Esti últimu grupu, integráu por unes 65 persones, foi'l qu'empecipió l'ataque a la Curia y la Catedral y taría so la responsabilidá del vicepresidente Teisaire, en tantu los otros atacaben otres ilesies, ensin que la policía nin los bomberos torgar.[5]
Derrocáu Perón pol golpe d'estáu del 16-23 de setiembre de 1955 que dio orixe a la llamada Revolución Llibertadora, Teisaire fixo una declaración sobre los delitos qu'atribuyía al ex-presidente Juan Perón, filmándose una declaración de 12 minutos na que Teisaire lleó un documentu acusador de siete páxina.
La filmación foi dada a conocer el 4 d'ochobre de 1955 pol Secretariu d'Espardimientu Juan Carlos Goyeneche, disponiéndose la so exhibición nos cines.[4]
Esa declaración motivó l'inmediatu refugo de la revista De Frente dirixida por John William Cooke y d'otros medios y políticos peronistes.[ensin referencies]
Teisaire foi xulgáu, priváu del grau y del usu d'uniforme y permaneció encarceláu na islla Martín García hasta 1958, calteniéndose nel anonimatu hasta'l so fallecimientu.[2]
En dellos sitios d'Internet, incluyíu nel de Télam, l'axencia oficial d'Arxentina, publicar una investigación onde se menta que'l 12 d'ochobre de 1962, mientres el Contralmirante Alberto Teisaire, el so escolta y la so secretaria atopábense xintando nun restorán, cuando un comandu guerrilleru d'enclín peronista aprució nel llocal y abrió fueu con una ametralladora asesinando a los trés comensales mentaos.[6][7]Una versión similar ye dada pol dirixente de la derecha peronista y diputáu ente 1973 y 1976, Luis Sobrino Aranda.[8]
Pela so parte, el periodista y politólogu Fabián Bosoer refutó esta versión, con documentos qu'amuesen que Teisaire finó'l 12 de setiembre de 1963 (nueve meses dempués del supuestu asesinatu) aquexáu d'una enfermedá terminal, escaecíu polos sos vieyos adherentes y detractores.[9][10]
Capital Intelectual ISBN 978-987-614-426-1
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
