From Wikipedia, the free encyclopedia
El Santuariu de la Virxe del Freisnu ye unu de los santuarios de la zona central d'Asturies más visitáu a pesar de la dificultá del so accesu. Trátase d'un sólidu edificiu de grandes proporciones fechu con bloques de piedra, tamién de gran tamañu. L'allugamientu privilexáu nel visu d'un monte dexa ver en díes non bien brumosos el monte Naranco en que la so falda sur ta asitiada la ciudá d'Uviéu. Nos díes bien estenos pueden vese los montes del Sueve y tamién la parte más elevada de los Picos d'Europa de la que falta unos 80 ó 90 km.
| Santuariu de la Virxe del Freisnu | |
|---|---|
| santuariu | |
 | |
| Llocalización | |
| País |  España |
| Autonomía |  Principáu d'Asturies |
| Provincia | provincia d'Asturies |
| Conceyu |  Grau |
| Parroquia | El Freisnu |
| Historia y usu | |
| Diócesis | Archidiócesis d'Uviéu |
 | |
Esta ye una de les razones de que se celebren bodes relixosos toles fines de selmana mientres seis o siete meses al añu. Tamién la so capacidá ye un curiosu más pa realzar esti sacramentu a pesar de lo comentao del so difícil accesu. Dende la carretera d'Uviéu-La Coruña N-634 y xubíos un par de km dende Grau escontra l'altu de la Cabruñana hai una esviación a la derecha onde ta perfectamente señalizada la carretera a tomar y que solo ye d'asfaltu un par de km. Les rimaes de la carretera van n'aumentu y cuando la carretera pasa a ser camín (caleya n'asturianu) les ramples lleguen a superar el 20% lo cual ye un desafíu pa los cicloturistes de monte yá que l'accesu con bicicleta de carretera nun ye posible pol estáu del firme.
El Freisnu ye una parroquia del conceyu de Grau nel Principáu d'Asturies y de la que falta unos cinco quilómetros. Ta bien pocu habitada y con densidá de población bien baxa yá que tien 127 habitantes en 7,86 km² según datos del INE de 2009 lo que da una densidá de población de 16,16 hab/km².[1]
El santuariu ta allugáu en plenu Camín de Santiago, siguiendo la CN-632 de Grau, xubiendo unos 5,5km escontra l'Altu de la Cabruñana y a un quilómetru aproximao d'este. D'ende que los historiadores del camín xacobéu envaloren que pueda empecipiase la so construcción na Edá Media. El llamáu «camín ortodoxu» xacobéu escontra El Fresnu parte de San Juan de Villapañada y queden entá tres tramo empedrados.[2] El santuariu atopar nun llugar llamáu «Partíu de los Montes», a unos cinco quilómetros de la villa de Grau. Sobre los cumes d'El Fresnu destaca l'altu picacho de «Esquiriz», onde se xunten los conceyos de Grau y Salas y que les sos agües van parar a los ríos Cubia y Narcea respeutivamente.[3] Una gran cruz de piedra xunto al campusantu la cual tien una inscripción ilegible ye como un faru que dirixe al pelegrín o visitante al llugar onde paez ser que tuvo llevantada la primer ilesia nel sieglu IX. Al so llau ta'l Santuariu.[4] El Fresnu ta travesada de norte a sur pela ruta romana del Camín Real de la Mesa, y d'este a oeste pel Camín de Santiago.
La vieya ermita taba asitiada onde agora s'atopa'l campusantu y solo permanez de pies la espadaña que remata'l templu qu'alluga la capiya de la Virxe del Fresnu» la cual ta nel llau esquierdu del templu, reedificada en 1979.[5] Hasta finales del sieglu XIX el Fresnu yera una «hijuela» o vicaría de la parroquia de Santolaya de les Dorigas y, poro, el capellán d'esta parroquia o un vicariu atendíen el cultu nel Santuariu de la Virxe del Fresnu. Los vecinos de «El Fresnu» deseyaben tener una parroquia propia y gracies a la so tenacidá, tuvieron la independencia en 1875, unos cien años más tarde de cuando empezaron a solicitala. En 1876 creóse la Parroquia d'El Fresnu.[6]
L'edificiu orixinal data del sieglu XVI magar se realizaron darréu una serie de reformes, principalmente nel sieglu XVIII. L'edificiu ye de los más complicaos de la zona yá que lo más antiguo, que data de los sieglu XVII y XIII tien planta en forma de de cruz llatina bien allargada con brazos proporcionalmente más curtios de lo común, ábside cuadráu con una cubierta en bóveda de mediu cañón, al igual que les cubiertes de los brazos. Tien una cúpula circular pedresa y nave de dos tramos cubiertos por bóvedes d'aresta tando separaos los dos tramos de la nave por un arcu. El santuariu dispón d'un nártex, zona que nes basíliques romániques yera l'atriu separáu del restu de les naves por divisiones fixes, destináu a los penitentes y a los catecúmenos (non bautizaos). Este tien igual anchor que la nave principal, de planta práuticamente cuadrada y con tres acceso dando'l cuartu llau accesu al templu. El nartex álzase percima de la nave en forma de torre, de tres #piso y planta cuadrada con arcos de mediu puntu na so parte cimera onde s'asitien les campanes. La zona que fai les funciones de sacristía pue que fuera una pequeña ermita incorporada al templu pos tien espadaña y campana.[7]
Dada la so firme estructura, el santuariu foi tomáu y convertíu nun fuerte militar poles tropes napoleóniques a principios del sieglu XIX y al abandonala amburar y nun se volvió reconstruyir hasta l'añu 1870. Los dos capiyes del cruceru llevantáronse avanzáu'l sieglu XX. Mientres la guerra civil sufrió tamién grandes desperfectos y la imaxe foi destruyida. Por cuenta de que el so allugamientu ta nuna pandiella, dende la torre del santuariu acolumbra la de la Catedral d'Uviéu a pesar de que les dixebra una distancia d'unos trenta quilómetros polo que tien un altu valor estratéxicu a efeutos de guerra militar.[8] Frente a la fachada principal y nun nivel inferior al cruceru de la escampada ta'l campusantu onde, posiblemente, tuvo allugada la ermita primitiva. Del interior del templu hai que destacar una imaxe de Cristu crucificáu de gran devoción popular, el retablu d'estilu barrocu, l'altar mayor y un retablu de San Antonio del sieglu XVII.[9]
En 1936 foi escaláu'l santuariu y sumió la primer imaxe de la Virxe del Fresnu. Hasta 1975 nun se tuvo otra imaxe, que ye l'actual, tallada en madera de cedru d'El Líbanu y fecha en Madrid. La imaxe ye «de vistir», tien al Neñu Xesús nes sos manes y un rosariu ente los deos.
En sieglos pasaos, a los pelegrinos que pasaben pol santuariu #llamar «los novenarios» yá que al quedase dellos díes a folgar, cosa que faíen principalmente na Casa de les Novenes» aprovechaben p'asistir a dellos díes de la novena previa a la fiesta. Como l'arribación yera tal que non nun cabíen nella, agospiar nes cases de los vecinos, cosa qu'estos faíen de bien bon grau. Si ocupaben toles cases, que nun yeren munches, pernoctaban n'horros, paneres y tenadas.[10]
N'honor de la Virxe del Fresnu celebren dos festividaes, una'l 8 de setiembre y la otra el 28 del mesmu mes precedida d'una novena que tradicionalmente empezó a los cuatro de la tarde y llevaba el nome de «Novena de San Miguel». El novenario empezábase'l 21 de setiembre y terminaba el 29, fiesta de los trés arcánxel Miguel, Gabriel y Rafael que les sos imáxenes de tipu barrocu venerar na ilesia parroquial.[11] Hai un folletu, «Novena a la Virxe del Fresnu», del sieglu XIX y d'autor anónimu, bien espublizáu na zona y que sirve de guía pa faer la novena. D'él destácase una oración, tamién d'autor anónimu y de factura bien anterior al llibrín, poximadamente de finales del sieglu XVII, que diz asina:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
