Millana
conceyu de la provincia de Guadalaxara (España) From Wikipedia, the free encyclopedia
conceyu de la provincia de Guadalaxara (España) From Wikipedia, the free encyclopedia
Millana ye un conceyu español de la provincia de Guadalaxara, na comunidá autónoma de Castiella-La Mancha.
Millana | |||
---|---|---|---|
| |||
Alministración | |||
País | España | ||
Autonomía | Castiella-La Mancha | ||
Provincia | provincia de Guadalaxara | ||
Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||
Alcaldesa de Millana (es) | Maria Soledad Lope Pardo | ||
Nome oficial | Millana (es)[1] | ||
Códigu postal |
19127 | ||
Xeografía | |||
Coordenaes | 40°30′31″N 2°34′11″W | ||
Superficie | 27.81 km² | ||
Altitú | 825 m | ||
Llenda con | Alcocer, Pareja, Escamilla y Salmeroncillos | ||
Demografía | |||
Población |
113 hab. (2023) - 67 homes (2019) - 43 muyeres (2019) | ||
Porcentaxe | 0% de provincia de Guadalaxara | ||
Densidá | 4,06 hab/km² | ||
Asitiáu nel valle del ríu Guadiela, dientro de la llamada Hoya del Infantado. Nesti perantiguu enclave, onde va sieglos establecióse una villa romana, atópase la Villa de Millana, qu'en 2015 cuenta con 126 habitantes censaos, población qu'aumenta nes temporaes branizo y vacacional.
Llocalizaciones nun radiu de 10 km:
El nome del pueblu ye claramente llatín, y nel so términu atopáronse restos arqueolóxicos de la dómina romana consistentes nun pobláu col so necrópolis, según cachos de mosaicos y cerámica. Si por esti enclave pasaba dalgún antiguu camín romanu, depués na Edá Media el pueblu volvió cobrar vida, anque nunca la tuvo demasiáu importante.
La so historia ye común a tolos demás pueblos que formen la Hoya del Infantado, especialmente Alcocer y Salmerón, ente los que s'atopa.
Tres la Reconquista perteneció al Común de Villa y Tierra de Huete. Pasó depués al señoríu de doña Mayor Guillén, por donación del rei Alfonsu X el Sabiu, tamién posesora del señoríu de Cifuentes, allá por 1253.
Más tarde pertenecería al señoríu de Villena, con Don Juan Manuel. Foi tamién de doña María de Albornoz y del so home don Enrique de Villena el Nigrománticu, y acabó per pasar, nel sieglu XV, al poder de la casa de Mendoza, que recibió'l so más importante títulu, el de duques del Infantado, d'esta tierra alcarreña. Nesta noble casa permaneció yá hasta'l sieglu XIX.
Anguaño'l pueblu ye sele y pequeñu. L'actividá foi decayendo, anque'l pueblu entá ye habitáu mientres l'añu por cientu y picu paisanos. Aun así, na temporada veraniega, y mientres tol añu, en periodos vacacionales el pueblu aumenta la so población y actividá exponencialmente.
Nos últimos años viéronse escases reformes per parte del Conceyu, insuficientes, amenando les quexes per parte de la población ensin censar.
Ilesia del sieglu XIII y reformada nel XVI. El patrimoniu más importante de la villa de Millana. Gran parte del templu foi ampliáu nel sieglu XVI, pero los sos murios de fuerte sillar, con munches marques de cantería, y, sobremanera, la so puerta románica maxestosa, obra tou de los empiezos del sieglu XIII pertenecieron a la mesma señora, doña Mayor Guillén, y quiciabes ella mesma encargóse de faer venir a los artistes, d'orixe o influencies franceses, que construyeren esti templu o tallaren la so puerta.
Agóspiase ésta nun saledizo cuerpu de sillares bien tallaos. Cúbrese esti cuerpu con un tejaroz sosteníu por magnífica serie de canecillos y metopes con decoración de bisarmes y rosetas. L'ingresu constituyir por serie de cinco arquivoltas baquetonadas, con un arcu llisu que fai de canciellu, y que se sofita en llises jambas llaterales qu'escolten l'ingresu, ente que les arquivoltas facer nuna serie de cuatro columnillas adosaes a cada llau, con basa moldurada y sobre corríu plintu. Estes columnes rematar en dos talos capiteles qu'ufierten una bella ya interesante decoración, con iconografía tomada del bestiario medieval, utilizando modelos del románicu européu o castellán, con pareyes d'harpíes, grifos, perros y otros seres imaxinarios engarraos o en llucha, ensin dulda, una de les coleiciones escultóriques más llamatives de la provincia.
La ilesia parroquial utilízase anguaño pola población cristiana del pueblu. Mientres Selmana Santa y nes fiestes de La Virxe de la Fuensanta parten dende ella en procesión delles imáxenes: de Cristu y de la Virxe de la llocalidá.
Esta ermita atopar a unos trés quilómetros al oeste del pueblu, nun altu dende'l que s'acolumbren magníficos panorames de tola Hoya del Infantado. Nel so interior atopa la imaxe románica d'esta Virxe. La tradición diz que nesti llugar había un pozu, y nuna ocasión en que los pastores de la zona diben sacar agua pa dar de beber a los sos fataos, vieron sorprendíos que'l nivel de les agües xubía hasta que al llegar al brocal detuviéronse, llevando na so superficie esta imaxe mariana, dende entós bien venerada.
Tamién hai otros rumores y versiones d'esta apaición mariana, onde finalmente, dizse que la visión de la imaxe foi un tracamundiu de los testigos, y cúntase qu'en realidá yeren unes albardes (saques que se forníen a los pollinos pa tresportar elementos) y por ello unu de los xentilicios que reciben los procedentes del pueblu ye albarderos, anguaño namái conocíu por habitantes de la zona.
Anguaño, mientres la festividá de la La Virxe de la Fuensanta del 29 d'agostu, ye costume ente los paisanos allegar a la misa celebrada na ermita y pasar el día na paraxa del altu.
Pol pueblu vense dellos exemplares interesantes d'arquiteutura popular alcarreña, en delles cases hai tallaos en piedra escudos d'armes nos portones (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión)., amás d'atopanos con caserones típicamente alcarreños (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).. Destaca una casona nobiliaria qu'amuesa sobre la puerta un enorme escudu d'armes talláu en piedra, col apellíu Astudillo y la fecha 1700, nun conxuntu d'exuberante barroquismu. Lamentablemente, la casona atópase en pésimu estáu de caltenimientu, una y bones el conceyu nun se decide a protexer l'interesante pero deterioráu patrimoniu del pueblu.
Esta pequeña ermita atopar a la entrada del pueblu, viniendo dende Alcocer. Nella celebra una de les fiestes del pueblu, la de San Sebastián, el 20 de xineru. Son unes fiestes menores pero mientres la nueche del 20 xineru asítiense fogueres pel camín a la ermita y camínase en procesión a ella.
Xubiendo escontra la Ermita de la Virxe de la Fuensanta, nuna de les fasteres que s'atopa a unos 2 km al oeste del pueblu atopen los restos d'un pobláu romanu y el so necrópolis, onde s'atoparon los sos restos arqueolóxicos según cachos de mosaicos y cerámica. Anguaño l'asentamientu ye pocu conocíu y foi pocu escaváu, pero pueden reparase les bases de habitáculos d'esta perantigua villa romana.
Anguaño los paisanos censaos del pueblu viven de l'agricultura y la ganadería. Ye común ver recielles d'oveyes y estenses zones de cultivu (xeneralmente de secanu) pela zona. Como asocedió na gran mayoría de los poblaos españoles, nos últimos cuarenta o cincuenta años enforma de la so población emigró escontra la gran ciudá. Repasemos agora les festividaes de la llocalidá:
La festividá más importante del añu na villa de Millana. Mientres esta fiesta'l pueblu aumenta la so población hasta'l so máximu esponente. Como yá comentamos nos detalles de la Ermita de la Virxe de la Fuensanta, ye costume ente los paisanos allegar a la misa celebrada na ermita y pasar el día na paraxa del altu y visitar la efixe de la Virxe de la Fuensanta que se guarda en dicha ermita.
Na fin de selmana más próximu a esti día 29 d'agostu, el pueblu esfruta de les sos fiestes con actuaciones musicales mientres trés o cuatro nueches, corrida de toros, encierres y munches más actividaes interesantes. Ye una dómina especialmente indicada pa los mozos del pueblu, qu'enllenen la llocalidá mientres estes feches.
Festividá menor que l'anterior, pero tamién celebrada polos habitantes. La nueche del día 20 de xineru, caminen en procesión escontra la ermita de San Sebastián. Nel camín hasta dicha ermita faen fueos y en delles ocasiones tamién hai actuación musical esa nueche.
El términu de Millana ye una zona puramente alcarreña, polo qu'atopamos fauna y flora típica d'esta zona. Los animales más comunes son el coneyu, el xabalín y la perdiz.
Tocantes a la flora, los árboles que vamos poder atópase na zona son, sobremanera, carbayu, encina y chaparro.
Hai de solliñar un pequeñu bosquecillo a un par de quilómetros del pueblu en direición sur, conocíu na zona como'l Rebollar, compuestu por encines baxes y rebollos onde podemos atopar abondosa fauna.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.