Apium graveolens
especie de planta From Wikipedia, the free encyclopedia
especie de planta From Wikipedia, the free encyclopedia
El Apium graveolens ye una especie vexetal perteneciente a la familia de les Apiacees, d'antiguo conocíes como umbelíferes.
Apium graveolens  | ||
|---|---|---|
,_Elswick,_Northumberland_4.jpg) | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Plantae | |
| Subreinu: | Tracheobionta | |
| División: | Magnoliophyta | |
| Clas: | Magnoliopsida | |
| Subclas: | Asteridae | |
| Orde: | Apiales | |
| Familia: | Apiaceae | |
| Xéneru: | Apium | |
| Especie: |
Apium graveolens L. | |
| Consultes | ||
| Royal Botanic Gardens, Kew | Royal Botanic Gardens, Kew | |
| World Flora Online | World Flora online | |
| [editar datos en Wikidata] | ||
| Apiu nabu | ||
|---|---|---|
 | ||
| Tamañu de porción | ||
| Enerxía 42 kcal 176 kJ | ||
| Carbohidratos | 9.2 g | |
| Grases | 0.3 g | |
| Proteínes | 1.5 g | |
| Agua | 88 g | |
| Tiamina (vit. B1) | 0.05 mg (4%) | |
| Riboflavina (vit. B2) | 0.06 mg (4%) | |
| Niacina (vit. B3) | 0.7 mg (5%) | |
| Ácidu pantoténicu (vit. B5) | 0.352 mg (7%) | |
| Vitamina B6 | 0.165 mg (13%) | |
| Vitamina C | 8 mg (13%) | |
| Vitamina K | 41 μg (39%) | |
| Calciu | 43 mg (4%) | |
| Fierro | 0.7 mg (6%) | |
| Magnesiu | 20 mg (5%) | |
| Manganesu | 0.158 mg (8%) | |
| Fósforu | 115 mg (16%) | |
| Potasiu | 300 mg (6%) | |
| Sodiu | 100 mg (7%) | |
| Cinc | 0.33 mg (3%) | |
| % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. | ||
| Fonte: Apiu nabu na base de datos de nutrientes del USDA. | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Tien tarmos estriaos que formen una gruesa penca con fueyes acuñaes. Tola planta tien un fuerte sabor acre, esto ye, agriu. Anque'l blanquéu de los tarmos nel cultivu fai que pierdan estes cualidaes, adquiriendo un sabor más duce y el característicu arume que lo convierte nun bon ingrediente d'ensalaes y sopes.
Ye natural de la zona mediterránea.
L'usu melecinal del callapazu ye vieyu, como lo demuestra la so presencia na Capitulare de villis vel curtis imperii, una orde emitida por Carlomagno que reclama a los sos campos por que cultiven una serie de yerbes y condimentos incluyendo "apium" identificada anguaño como Apium graveolens.
El callapazu ye tamién conocíu como apiu o xiblatu. Contrariamente al apiu común (Apium graveolens var. dulce), del que s'aprovecha la penca y les fueyes, el callapazu cultívase p'aprovechar el so raigañu grande y bulboso. El raigañu del callapazu ye xeneralmente gruesa y esférica, algamando dimensiones de 10-20cm de diámetru, y na so parte inferior tien pequeños raigaños secundarios (raigaños que suelen ser retiraes pal so comercialización). Les sos fueyes son más pequeñes que les del apiu, ya igualmente tieses y pinnaes.
Puede atopase tol añu anque los meyores atópense na seronda ya iviernu.
Hai dos époques de llantadera: Iviernu y primavera.
Nun tien de confundir se cola arracacha.
L'apiu nabu utilizar en cocina. Anque esti vexetal nun ye bien popular n'España, onde l'apiu cultivar con facilidá, el so cultivu y usu aumenta nel centru y el norte d'Europa, onde l'apiu afaise más difícilmente, gociando en dellos países centroeuropeos de gran categoría culinaria. El raigañu del apiu nabu puede utilizase cruda o cocida. La superficie esterior suel pulgase enantes del so usu por ser demasiáu dura. La carne del apiu nabu ye dura y compacta y de color güesu. L'apiu nabu tien un nidiu sabor a apiu, y de cutiu utilízase como aromatizante en sopes y guisos, anque cada vegada s'utiliza más por si solu, polo xeneral en puré, o en guisos, gratinaos y platos al fornu. A diferencia d'otros vexetales de raigañu, qu'almacenen gran cantidá d'almidón, el raigañu d'apiu tien namái 5.6% d'almidón.
L'apiu utilizóse dende tiempos históricos tantu na cocina como na medicina naturista. Ye una de les verdures que más propiedaes melecinales tien. Puede inxerise crudu, cocíu o'l so zusmiu. Amás del so crujiente testura y sabor, ye una verdura “equilibrante”. Si combinar con otros vexetales como la cenahoria y el tomate, el zusmiu d'apiu ayuda a aselar los nervios y ye un bon remineralizante. La ensalada d'apiu con un pocu de sal puede usase conducentemente pa combatir l'escesu d'acidez del tubu dixestivu y solliviar la colitis. La ensalada d'apiu y aguacate encamentar en casu d'enfermedaes del estómagu y intestín.
Ayuda al cuerpu a desfacer d'impureces al traviés de la so función diurética (pol so conteníu nun aceite volátil, el apiol). Carauterizar por ser carminativo, sedante, aperitivo, dixestivu (que nun implica digestibilidad fácil pol so altu conteníu en fibra), emenagogo, depurativu, rexenerador sanguineu y llixeramente llaxante. Ayuda a la formación del esmalte dentario. Mengua les enfermedaes hepátiques, combate les infeiciones, ayuda a la eliminación de cálculos renales, ameyora la memoria y n'usu esternu suel portase como un repulguante. Hai persones que creen qu'inxerir esta planta ayuda a aumentar la libido.
En zusmiu ye eficaz pa esaniciar l'escesu d'ácidu úricu, combatir el reumatismu, el sobrepesu, flatulencias, carecimientos nerviosos y menstruación escasa.
En cuanto al efeuto diuréticu del apiu, son les granes les que provoquen una mayor diuresis, siendo'l cocimientu d'éstes, preséu en casu de hipertensión arterial, afección cardiaca congestiva, ansiedá y velea. Asina mesmu, la fervinchu de les granes d'apiu resulta beneficiosa pa combatir el síndrome premenstrual que produz incomodidaes poco primero de la menstruación por cuenta de la acumuladura de líquidu nos texíos.
Dellos estudios punxeron n'evidencia que les granes d'apiu amenorguen el conteníu de glucosa nel sangre, lo que puede ser útil como auxiliar nel tratamientu de la diabetes, poques gracies, siempres so supervisión médica.
Los diuréticos pueden escosar el potasiu y otres sales minerales almacenaes nel organismu, polo que les persones que los usen tienen de comer alimentos con eleváu conteníu de potasiu, como plátanos y verdures fresques, pa reemplazar los sales minerales que se pierden por aición de los diuréticos. Cualesquier diuréticu tien d'usase en consulta col médicu.
Pol so efeutu emenagogo ye recomendable evitar consumir apiu en cualesquier de les sos formes mientres l'embaranzu.
Ye común la creencia de que l'apiu resulta un vexetal malo de dixerir pal ser humanu, amás de ser consideráu como un compuestu de caloríes negatives, esto ye, quémase más enerxía en procesar y dixerir l'apiu que la enerxía que se llogra de la so dixestión. Según diverses fontes, esti rumor nun ye realmente ciertu, una y bones les 6 caloríes que se quemar por ramillete d'apiu resulta pocu significantes comparaes coles 13,6 Kcal qu'apurren 100 gramos d'apiu. De toes formes, l'apiu resulta bien positivu na dieta humana por cuenta del so altu conteníu de fibra dietética, vitamines y minerales, amás de ser consideráu un bon diuréticu debíu al altu porcentaxe d'agua.
El bulbu contién, amás del aceite etéreo, almidón, azucres, llomba, tirosina, glutamina, asparragina
y vitamina B-1 y B-2 que son necesarios pa la función nervioso y muscular. Polos sos componentes, el zusmiu d'apiu restitúi al cuerpu dempués de xornaes d'exerciciu intensu o fiebres.
Hai un gran númberu de variedaes d'apiu nabu, sobremanera n'Europa. Ente ellos atópense Prinz, Bola de nieve, De Reuil, Diamant, Xigante de Praga, Xigante Gennevilliers, Xigante de Dinamarca, Ibis, Kojak, Llisu gruesu de París, Naxos y Rodiu
Apium graveolens describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 264–265. 1753.[1]
Apium: nome xenéricu que deriva de apium, un nome llatín antiguu pal apiu o perexil.[2]
graveolens: epítetu llatín que significa "con fuerte golor".[3]
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
