especie de fungu From Wikipedia, the free encyclopedia
Amanita Ceciliae ye un fungu que pertenez al xéneru de cogordes Amanita nel orde Agaricales. El so cuerpu de fructificación tien un pileu ("sombreru") que mide hasta 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye abuxáu a negru amarronáu, escuru nel centru y maciu escontra los sos cantos acanalaos. Cuando ta húmeda, ye llisa y pegañosa, la superficie del pileu presenta plaques ensin xuntar, fácilmente removibles, y el color gris carbón. El tueru ye blancu, con "pelos" llisos y algama hasta 18 cm y 4 cm d'espesura, estrechándose escontra la parte cimera. Na so parte inferior hai restos de volva en forma de "petrines" d'un delicáu texíu.
Amanita ceciliae  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Fungi | |
| División: | Basidiomycota | |
| Clas: | Agaricomycetes | |
| Orde: | Agaricales | |
| Familia: | Amanitaceae | |
| Xéneru: | Amanita | |
| Especie: |
A. ceciliae (Berk. & Broome) Bas (1984) | |
| Sinonimia | ||
[1]
| ||
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
| Amanita ceciliae Carauterístiques micolóxiques  | ||
|---|---|---|
 | ||
  | ||
 | ||
 | ||
 | ||
 | ||
 | ||
| [editar datos en Wikidata] |
El fungu foi descritu per primer vegada en 1854 pol británicu Miles Berkeley y Christopher Broome. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae, un homenaxe a Cecilia Berkeley, esposa de Miles. En 1984, el micólogu holandés Cornelis Bas tresfirió la especie al xéneru Amanita, formáu'l nome aceptáu al sieglu XXI. A pesar de ser consideráu un fungu comestible, y el so sabor ye referíu como duce, munches publicaciones d'especialistes encamienten evitar comelo.
Na naturaleza, les cogordes pueden ser atopaes creciendo soles, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. La especie tien preferencia pelos suelos caliares. Ye un fungu micorrízico y desenvuélvese nos montes de caducifolies, pero tamién puede asoceder asociada coles coníferes. N'Europa, la so distribución ye bien amplia, a pesar de qu'escasamente s'atopa. N'América del Norte, vive principalmente en zones al este del ríu Mississippi y el so área de distribución estender a Texas y Méxicu. Amás del so área nativa nel continente americanu, A. ceciliae tamién s'atopa n'Asia.
La especie Amanita ceciliae foi descrita científicamente per primer vegada por Miles Joseph Berkeley, un clérigu y botánicu inglés, y Christopher Edmund Broome, un micólogu británicu, en 1854. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae.[2][3] El nome Amanita inaurata, dau en 1833 pol micólogu suizu Louis Secretan, tamién foi utilizáu pa esta especie; pero, en 1978, el términu foi declaráu nomenclaturalmente incorreutu d'alcuerdu a reglar del Códigu Internacional de Nomenclatura Botánica.[4] Amás de Amanita inaurata, tamién son consideraos sinónimu Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata y Amanitopsis ceciliae, esti postreru suxeríu por Wasser en 1992. El nome actual, Amanita ceciliae, foi dau en 1984 por Cornelis Bas, un micólogu holandés.[1][5]
El fungu foi clasificáu na seición Vaginatae, dientro del xéneru Amanita. Esta seición axunta cogordes con carauterístiques especiales, tales como l'ausencia d'un aniellu, y bien poques fíbulas nes bases de basidios.
N'idioma inglés, la especie ye denomada popularmente snakeskin grisette ("piel de culiebra").[6] Otru nome común ye strangulated amanita ("amanita esgañada", en traducción llibre), refiriéndose a la volva firmemente apertada.[7] El fungu ye conocíu inda como Cecilia's ringless amanita "amanita de Cecilia ensin aniellu", una referencia a Cecilia Berkeley, muyer de Berkeley Miles.[7][8] Este decidió rindir homenaxe a la so esposa "por rexistrar los servicios emprestaos a la Micoloxía al traviés de les sos diverses ilustraciones escelentes y d'otres maneres".[9][nota 1]
El pileu (el "sombreru" de la cogorda) mide de 5 a 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye respingado, tien un umbo baxu y un marxe de colores vivos. El so color ye gris a negru amarronáu, más escuru nel centru y más pálidu escontra'l marxe, que ye bastante estriáu. Xeneralmente llisa, de la superficie del pileu ye un pocu pegañosa cuando ta húmeda. Amás d'eso, carauterizar por tener reminiscentes de la volva en forma de plaques pocu xuntaes, llanudes y de color gris escuru, esvalixaes por ella. Estes pequeñes plaques pueden esaniciase fácilmente. El color del sombreru puede variar, y les cogordes de colores más pálidos son conocíos, por casu, como los tipos A. ceciliae f. escolora y A. ceciliae var. pallida. A. ceciliae var. royeri, atopada en Francia y descrita per primer vegada pol micólogu L. Maire, ye una variedá que tien el sombreru negru-grisáceso.[10][11]
Les llámines son blanques, apiladas y llibres d'adhesión al tueru. Elles pueden ser grueses, y son munches vegaes encruciaes.[12] La estipe ("el tueru") mide de 7-18 cm de llargu, y de 2 a 4 cm d'espesura, afilar escontra la parte cimera.[13] Ta llixeramente rellena (enllena con un texíu rizao) y col pasu del tiempu queda buecu. Ye de color blancu, con "pelos" blancos llisos, munches vegaes con un patrón de zigzag. El tueru nun tener aniellu y tien restos volva en forma de "petrines" de texíu blando, felpudu, y marrón o de color carbón de lleña, redolada a la base y dela parte inferior del tueru. La volva ye blanca a gris, argayadiza y delicada.[14] La carne ye blanca y nun camuda de color cuando se corta la cogorda. Anque'l cuerpu de fructificación nun tenga nengún golor carauterístico, tien un sabor duce.[15]
La impresión d'espores, téunica utilizada na identificación de fungos, A. ceciliae, como la mayoría d'otros Amanita, ye blancu. Les espores son esfériques y nun son amiloides. Miden 10,02 a 11,07 micrómetros (µm).[16] Delles grandes espores atópense comúnmente nun puñáu de tela de les laminuques. Les fíbules nun s'atopen nes bases de basidios.[17]
Amanita sinicoflava (qu'asocede n'América del Norte) ye una especie bastante similar, pero tien una volva en forma de sacu, a diferencia de A. ceciliae.[7] A. antillana, como'l so nome indicar, de les Antilles, ye práuticamente igual, pero tien espores elipsoidales en llugar d'esfériques.[18] Munches vegaes, A. ceciliae ye confundíu con A. borealisorora, que tien una amplia distribución n'América del Norte. A. borealisorora ye un nome provisional, y la especie entá nun foi publicada válidamente. Les espores d'A. ceciliae tienen gran semeyanza con A. cinctipes (atopada principalmente en Singapur), anque'l primeru forme espores más grandes. La decoloración na volva de A. colombiana (de Colombia, como'l so nome indicar) amuesa probablemente una rellación ente la cogorda y A. ceciliae.[19]
A. sorocula ye otra "doble". Esta especie mesoamericana y colombiana munches vegaes confundir con A. ceciliae, una y bones dambes cogordes tienen una volva con una estructura fráxil y llámines abuxaes.[20] La diferencia notable ye'l color mariellu fuerte del sombreru en cogordes A. ceciliae inmadures. A. sorocula inda nun foi válidamente publicáu, y, al sieglu XXI, ye un nome recién aceptáu.[21][22] La especie china A. liquii ye similar, pero'l sombreru de color mariellu-marrón, colloráu-marrón o verde-marrón de A. ceciliae son bien distintos de los sombreros marrón escuru de A. liquii. Amás, los restos de la volva de A. ceciliae converxen na base pa formar una zona en forma d'aniellu, al contrariu de A. liquii. Finalmente, los pigmentos celulares na banda manera en redol a les llámines y los remanescentes volvales son muncho más escuros en comparanza colos de A. ceciliae.[23][24]
Amanita ceciliae ye considerada una cogorda comestible y ye utilizada como alimentu, anque munchos guíes de campu encamienten evitar comelo.[8][16][25][26] Realizóse un estudiu de 16 fungos comestibles, pa determinar les sos composiciones químiques y actividaes antioxidantes. Ente estes especies, A. ceciliae y Pleurotus ostreatus fueron los dos cogordes que presentaron actividaes d'eliminación de los radicales más potentes.[27]
Como la mayoría de les especies del xéneru Amanita, A. ceciliae ye una especie micorrizica, formando polo tanto una asociación simbiótica mutuamente beneficiosa con delles especies de plantes.[28] La ectomicorrízicas garanticen a la cogorda compuestos orgánicos importantes pa la so sobrevivencia procedentes de la fotosíntesis del vexetal; de la mesma, la planta beneficiar con un aumentu de l'absorción d'agua y nutrientes por cuenta de les hifes del fungu. La esistencia d'esta rellación ye un requisitu fundamental pa la sobrevivencia y crecedera fayadiza de ciertes especies d'árboles, como dellos tipos de coníferes.[29]
Los cuerpos de fructificación de A. ceciliae crecen solos, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. Los sos hábitats inclúin el monte caducifoliu templáu y los montes de coníferes. La especie tien preferencia por suelos neutros y caliares. De cutiu, el fungu crez en montes de caducifolios colos carpinos (Carpinus), carbayos (Quercus), falias (Fagus) y abeduriu (Betula), pero tamién puede asoceder, anque raramente, con coníferes: pinos (Pinus), abetos (Abies), píceas (Picea) y cedros (Cedrus).[11]
N'Europa, esta distribución d'esa especie fúngica ye bastante amplia, anque raramente seya atopada. N'América del Norte, ye atopada principalmente nes árees al este del ríu Mississippi, pero seta asemeyaos tamién asoceden nel suroeste y el noroeste del Pacíficu, y Texas (con una aparente asociación con pequeñ).[30] La so área de distribución estiéndese tamién al sur de Méxicu.[31] Na so área de distribución natural nel continente americanu, A. cecilia tamién foi atopada n'Asia. Estes rexones inclúin a Xapón,[32] Azad Caxmir ya Irán.[33][34] Hai especulaciones que les coleiciones estauxunidenses podríen ser d'una especie entá non descrita, distinta de la A. ceciliae europea.[14]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
