Hera

D Hera (altgriech. ῞Ηρα, Hērā) isch di griechisch Göttermuetter. S wichtigst Hailigtum vonnere isch uf de Insle Samos, vereert werd si aber vor alem uf de Peloponnes. D Römer hend si mit de Iuno gliichgsetzt.

Mythe

D Hera isch d Töchter vom Kronos und vo de Rhea, wo si uf de Insle Samos uf d Welt brocht hett, bivoor de Kronos si uufgfresse hett. Nochdem de Kronos sini usterbliche Chind wider erbroche hett, isch si vo de Tethys erzoge wore. Si isch mit erem Brüeder Zeus verhürootet und mue vill under sinene Liebesoobetüür lide. Nöd selte räächt si sich a sinene Gliebte. Vom Zeus isch si d Muetter vom Ares, vom Hephaistos, vo de Hebe und vo de Eileithyia. Eri hailigi Tier sind d Chue und de Gugger. Nochem Homer liebt di "chueoigig Here" (Ἥρη) d Städt Mykene, Argos und Sparta am maiste. Si birootet de Zeus, widersprecht em debii hüüffig und versuecht ere Wile mit List dörezsetze. Well si d Giburt vom Herakles usezögeret hett, isch si vom Zeus vom Olymp obenabe bütscht wore. Siner Lebtig isch si d Findi vom Herakles gsii, nochdem er aber noch sim Tood vergöttlicht woren isch, het si en as Adoptivsoo agnoo.

Mykener

D Hera isch scho i mykenische Täfeli us Pylos und Thebe bizügt, as Hērā (e-ra) und hett z Thebe de Biname Kehothehia "Göttin vo Keos" (ke-o-te-ja). Si chunnt zäme mitem Zeus (mykenisch: *Dzēus) und em Drīmios (di-ri-mi-jo) Menschenopfer öber.

Literatur

Edward Tripp: Reclams Lexikon der antiken Mythologie. Stueggert, 1991. ISBN 3-15-010371-1
Anne Ley: Hera. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 5, Metzler, Stuttgart 1998, ISBN 3-476-01475-4, Sp. 357–361.