Wachau
From Wikipedia, the free encyclopedia
Die Wachau (die klemtoon val op die laaste sillabe: „Wacháu“) is 'n landskap in die Oostenrykse deelstaat Neder-Oostenryk, sowat 80 kilometer wes van die hoofstad Wene. Dit bestaan uit die Donauvallei tussen Melk en Krems an der Donau en strek oor 'n afstand van 35 km. Die "Kultuurlandskap Wachau" met altesaam vyftien nedersettings is - saam met die barok-kloosters Melk en Göttweig en die historiese middestad van Krems- deur Unesco in 2000 as wêrelderfenisgebied gelys.[2] Histories is die Wachau in die grensland tussen twee Neder-Oostenrykse landskappe geleë. So word die suidweste van die Wachau as deel van die Mostviertel beskou, terwyl die noordooste by die Waldviertel gereken word, 'n streek in die noordweste van Neder-Oostenryk.
| Kultuurlandskap Wachau* | |
|---|---|
| Unesco-wêrelderfenisterrein | |
 | |
| Die bouvalle van die kasteel Aggstein | |
  Wachau |
|
| Koördinate: 48°23′36″N 15°27′20″O | |
| Lande |  Oostenryk |
| Tipe | Kultureel |
| Kriteria | ii, iv |
| Verwysings | 970 |
| Streek† | Europa |
| Inskripsiegeskiedenis | |
| Inskripsie | 2000 (24ste Sessie) |
| * Naam soos dit in die Wêrelderfenislys verskyn. † Streek soos deur Unesco geklassifiseer. | |
.JPG)
Die Wachau word gekenmerk deur die kronkelende rivierloop, met steil rotswande aan weerskante van die Donau wat op plekke tot 700 meter diep in die rotse ingesny het, wingerdterrasse, uitgestrekte vrugteborde (veral met Marillen, soos appelkose in Oostenryk genoem word - daar is sowat 100 000 appelkoosbome), indrukwekkende sakrale en wêreldlike boukuns met kloosters, kastele en ruïnes.
Die landskap se lang geskiedenis is nou verweef met dié van Oostenryk - en strek nog verder terug. Mense het reeds sowat 30 000 jaar gelede aangetrokke gevoel tot die vrugbare Donaulandskap met sy gematigde klimaat. In die noorde beskerm die Waldviertel met sy hoër geleë terrein die Wachau teen koue lugmassa's, terwyl winde langs die Donau wolke verdryf en vir baie sonskynure sorg. Sonstrale word van die Donauwater af weerkaats teen die hellings met wingerdterrasse.[3]
Die eerste verwysings na die streek dateer uit die 9de eeu; as Locus Uahouua in 'n dokument wat tydens die bewind van Lodewyk die Duitser op 6 Oktober 830 uitgevaardig is; en as Uuahauua (die dubbel-u word as w-klank gelees en uitgespreek, afgelei van die Oud-Germaanse wanhö "(rivier-)kronkel)" in 'n dokument van 860. Met die term is 'n deel van die Donauvallei tussen Spitz en Dürnstein beskryf. Nog in die Oudhoogduitse taalperiode het die naam 'n nuwe betekenis gekry as Wahhèn - 'n plek langs 'n rivier waar wag gehou word).[4] In 'n oorkonde, wat in 972 in opdrag van keiser Otto I opgestel is, kom die spelling Vuachoua voor.
Vandag het die naam 'n wyer betekenis en word die Donau se deurbraak deur die sogenaamde Boheemse Massa tussen Melk en Krems daarmee beskryf - 'n nou riviervallei met 'n lengte van sowat 35 km.
Sowat vyf miljoen jaar gelede het die Donau diep in die rotse van die Boheemse Massa ingesny, die oorblyfsel van 'n magtige plooingsgebergte wat vanuit Tsjeggië tot die grensgebied tussen Opper- en Neder-Oostenryk en verder tot in die Duitse deelstaat Beiere en, in die noorde, tot Pole strek. Die massief, wat oorwegend uit kristalliene gesteente gevorm is, dateer uit die laat Paleosoïkum en is reeds honderde miljoene jare heen aan erosie blootgestel. So bestaan dit vandag uit lae bergrûens en heuwels, met valleie daartussen.
Sy ondergrond van graniet, gneis en kristalliene leiklip dra by tot die diep geure van die Wachau se besonderse wyne, met wingerde wat op terrasse van loess- en leemgrond groei.[5]
Prehistoriese tydperk
Van die opspraakwekkendste argeologiese vondse uit die Steentydperk is in die Wachau gemaak - soos spore wat moderne Homo sapiens-bewoners sowat 43 500 jaar gelede hier gelaat het. Moderne Europeërs het dus reeds in die gebied van die huidige Oostenryk geleef toe die res van die vasteland nog deur Neanderdallers oorheers is.[6]
Die oorspronge van nedersettings in die Wachau weerspieël die historiese rol van die Donau as natuurlike noordelike grens van die Romeinse Ryk - so is dorpe langs die suidoewer, wat deel uitgemaak het van die Romeinse provinsie Noricum, dikwels reeds in die Romeinse tydperk gestig, terwyl gebiede langs die Germaanse noordoewer eers gedurende die Middeleeue vir landboudoeleindes aangewend is.
Die Romeinse grens, ook Donaulimes genoem, is deur militêre kampe en wagtorings beveilig, soos die Favianis-kasteel wat in die 1de eeu n.C. ter beskerming van 'n rivieroorgang naby die Wachau se mees oostelike punt opgerig is en as historiese voorloper van die stad Mautern beskou word. Die kasteel het spore gelaat in Mautern se straatrooster wat vandag nog herkenbaar is.
Middeleeue
Die oudste kerkgebou in Wachau, wat in 'n dokument van 987 genoem word, is aan die Donau se linkeroewer in St. Michael, ongeveer anderhalf kilometer rivieraf van Spitz geleë. Vanaf die 11de eeu het die eerste kloostergemeenskappe hulle in die Wachau gevestig wat in die loop van tyd tot magtige abdye sou groei soos Melk, Dürnstein en Gottweig waar politieke invloed en ekonomiese mag met spirituele diepgang gekombineer is. Dit was juis kloosters wat wynbou in die Wachau 'n hupstoot gegee het. In die Middeleeue was wingerde in die Wachau in besit van 'n vyftigtal Oostenrykse, Beierse, Swabiese en Boheemse kloostergemeenskappe. Miswyn is in die Rooms-Katolieke Kerk in elk geval benodig. As die wyn van goeie gehalte was, kon dit winsgewend verkoop word.
Omdat hellings langs die Donau meestal te steil was vir wingerde, is in hierdie tydperk met die bou van kunsvolle terrasse begin. Groot hoeveelhede boumateriaal is hiervoor gebruik - genoeg stene vir die bou van meerdere Egiptiese piramides, soos 'n Wachause wynboer bereken het.[7]
Teen die laat 12de eeu was die Wachau al 'n belangrike handelspilpunt in Oostenryk. Met die Donau as waterweg was daar florerende handel in wyn, hout, sout en ysterware - wyn is uit-, die ander goedere ingevoer. In Krems, wat destyds reeds die ekonomiese middelpunt van die streek was, is tussen 1130 en 1190 onder die bewind van die markgrawe uit die huis Babenberg die vroegste Oostenrykse muntstukke geslaan, die Chremensis monete of Kremser Pfennige. Eers omstreeks 1193/94 is die munt na Wene verskuif.[8]
Die tydperk tussen die 11de en 13de eeu word daarnaas veral verbind met die Kuenring-dinastie wat in die 12de en 13de eeu besittings in die Waldviertel, Weinviertel en die Wachau verwerf het en kastele naby Aggstein (suid van die Donau) en Dürnstein (noord van die Donau) laat oprig het van waar hulle skeepsvervoer op die Donau kon beheer. Die stigtersboek van die klooster Zwettl berig van Hadmar II van Kuenring se daadkragtige bewind oor die "edele en vrugbare landskap Wachau". Die familie het onder Hadmar II en sy twee seuns, Heinrich I en Hadmar III, wat as roofridders bekendheid verwerf het en na wie in destydse tekste as die "Honde van Kuenring" verwys word wie se knegte die bemannings van Donauskepe beroof het (of van hulle tenminste hoë tolgeld gevra het), opslae in heel Europa gemaak.
Op sy terugreis uit die Heilige Land, waar hy aan die Derde Kruistog deelgeneem het, na Engeland is die Engelse koning Richard Leeuehart in 1192 in 'n kroeg naby Erdberg, 'n nedersetting naby Wene, deur Hadmar herken. Al was Richard geklee soos 'n arm pelgrim en het hy 'n lang baard gedra, het hy hom verdag gemaak toe hy sy Oostenrykse gashere met rare Levantynse muntstukke betaal het.
Leopold V, hertog van Oostenryk, wat reeds in die Heilige Land in 'n stryd met Richard gewikkel was (volgens oorlewering het Richard die Oostenrykse vlag beledig), en keiser Hendrik VI het hul kans gegryp en Richard in die kasteel Dürnberg gevange gehou. Die bevolking van Engeland moes 'n losprys vir die heerser betaal wat gelykgestaan het aan die nasionale inkomste van 'n hele jaar - meer as 23 ton silwer. Die bedrag is deur Richard se moeder, Eleonora van Akwitanië, deur die verkoop van Richard se privaat besittings ingesamel, terwyl Engelse adellikes goud geskenk het. Die ongekende kapitaaluitvloei het Engeland in 'n ekonomiese krisis gedompel en tot sosiale onluste gelei. In Maart 1193 is Richard aan keiser Hendrik VI oorhandig en nog tot 4 Februarie 1194 in die kasteel Trifels in die Palts aangehou.
Oostenryk het danksy die Engelse silwerlosprys 'n ekonomiese opbloei beleef. Die Weense Munt is opgerig, net soos die nuwe Weense stadsmuur. Hele nedersettings soos Wiener Neustadt is nuut gestig. Silwer uit die Engelse losprysskat is nog tot in 1960 gebruik vir die slaan van 5- en 10-sjieling-muntstukke.[9]
Moderne tydperk
Die kulturele en ekonomiese agteruitgang van die Wachau sedert die 17de eeu het, ondanks die bou van nuwe paaie en later ook spoorweë in die gebied, daartoe bygedra dat baie oorspronklike argitektoniese en kulturele elemente bewaar gebly het. Wetenskaplikes voer klimatiese besonderhede as hoofrede vir die langdurige ekonomiese krimping aan. Vanaf die begin van die 15de eeu tot in die 19de eeu is Europa deur die sogenaamde klein ystydperk geteister, waarby temperatuurvlakke veral in die periodes tussen 1570 en 1630 en tussen 1675 tot 1715 'n minimum bereik het. In die Wachau is veral die wynboubedryf nadelig deur die klimaatsverandering geraak.
Die Wachau het sy ekonomiese opbloei eers betreklik laat beleef - teen die middel van die 19de eeu het 'n nuwe warmer periode begin wat saamgeval het met die opbloei van toerisme in die streek. Op 15 Desember 1858 is 'n spoorlyn - die K.K. privilegierte Kaiserin-Elisabeth-Bahn - ingewy wat die Weense treinstasie Westbahnhof met St. Pölten, Melk, Ybbs en Linz verbind het. Die spoorweg is vervolgens verleng, en vanaf 1 Augustus 1860 het treine tot Salzburg gery. Danksy die nabyheid van die Oostenrykse hoofstad Wene het die Wachau 'n gewilde gebied vir uitstappies geword - naas dagtoeriste het ook besoekers het ook somervakansiegangers hier verwyl. Weense kunsakademies het hele klasse skilders na die streek gestuur. Later het ook rolprente bygedra tot die gebied se reputasie as eersterangse toeristebestemming.
Gedurende die 1970's het die plaaslike bevolking protes aangeteken teen die beplande bou van 'n waterkragsentrale, en die projek is uiteindelik laat vaar, net soos planne om plaaslike paaie op te knap vir swaar vragmotors.[10]
Die Wachau word verbind met Ava (omstreeks 1060–1127; dikwels ook Ava van Melk, Ava van Göttweig of Ava inclusa genoem) - die vroegste Duitse digteres van wie 'n naam oorgelewer is (sy gee haarself as Ava en moeder van twee seuns te kenne in haar gedig oor die laaste oordeel[11]). Ava het haarself ná die afsterwe van haar eggenoot op 'n gevorderde ouderdom in die afgesonderdheid van 'n klooster teruggetrek en haar lewe aan godsdienstige digkuns gewy het, met ondersteuning van haar twee seuns, Hartmann en Heinrich. Haar Middelhoogduitse digkuns met werke soos Johannes, Die Antichris en die bogenoemde Laaste Oordeel is oorgelewer in die Vorauer Handschrift.
In die Middeleeuse heldegedig Nibelungenlied word na plekke in die Wachau verwys. Die oorgelewerde Middelhoogduitse teks dateer uit die vroeë 13de eeu, sy historiese wortels strek nogtans verder terug tot in die tyd van die Germaanse Volksverhuising en die vernietiging van die Boergondiërryk deur Romeine en Hunne omstreeks 436.
In die 21ste Âventiure (hoofstuk) trek koningin Kriemhild, Siegfried se weduwee, met haar hofgeselskap langs die Donau na die Hunneland in die suide om met Etzel (Attila) in die huwelik te tree. Nog buite die stadsmuur van Medelike (die moderne Melk) word die geselskap deur die kasteelheer Astolt met wyn onthaal wat op straat in houers en bekers van goud bedien word. Astolt wys vir Kriemhild se geselskap die pad rivieraf die Tuonowe (Donau) na Mutaren (Mautern).
Uzer Medeliche uf handen wart getragen
manec golt vaz riche, dar inne bracht man wîn
den gesten uf die straze und bat si willekommen sîn.
Ein wirt was da gesezzen, Astolt was der genannt,
der wîste si die straze nîder in osterlant
gen Mutaren die Tuonowe nîder.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
