'n hoëvlak-plan om een of meer doelwitte onder onsekere toestande te bereik From Wikipedia, the free encyclopedia
Strategie (van die Griekse στρατηγία stratēgia, "die kuns van die troepeleier; die kantoor van die generaal, bevelvoering"[1]) is 'n hoëvlak-plan om een of meer doelwitte onder onsekere toestande te bereik. In die sin van "die kuns van die generaal", wat etlike ondervertakkings van vaardighede insluit, onder meer taktiek, beleëringskuns, logistiek, ens., het die term in die 6de eeu in Oos-Romeinse terminologie in gebruik gekom, en is eers in die 18de eeu in Westerse spreektale vertaal. Van toe tot die 20ste eeu het die woord "strategie" die betekenis gehad van "'n omvattende manier om politieke doelwitte na te streef, insluitend die dreigement of werklike gebruik van geweld, met redevoering" in 'n militêre konflik, waaraan albei teëstanders deelneem.[2]
Strategie is belangrik omdat die hulpbronne wat beskikbaar is om die doelwitte te bereik gewoonlik beperk is. Strategie behels oor die algemeen die stel van doelwitte, die bepaling van wat gedoen moet word om die doelwitte te bereik, en die benutting van die hulpbronne om die aksies uit te voer. 'n Strategie beskryf hoe die doelwitte deur die gebruik van die middele (hulpbronne) bereik sal word. 'n Strategie kan vooraf bepaal word of kan as 'n patroon van aktiwiteit ontstaan namate die organisasie by sy omgewing aanpas of meeding. Dit behels aktiwiteite soos strategiese beplanning en strategiese denke.[3]
Henry Mintzberg van die McGill-Universiteit definieer strategie as 'n patroon in 'n stroom van besluite in teenstelling met 'n siening van strategie as beplanning,[4] terwyl Max McKeown (2011) redeneer dat "strategie handel oor die vorming van die toekoms" en is die menslike poging om "die verlangde doelwitte met die beskikbare middele te bereik". Dr. Vladimir Kvint definieer strategie as " 'n stelsel om 'n doktrine te vind, formuleer en ontwikkel wat langtermynsukses sal verseker indien dit getrou gevolg word".[5] Kompleksiteitteoretici definieer strategie as die ontplooiing van die interne en eksterne aspekte van die organisasie wat lei tot aksies in 'n sosio-ekonomiese konteks.[6][7][8]
Professor Richard P. Rumelt het strategie in 2011 beskryf as 'n soort probleemoplossing. Volgens hom het 'n goeie strategie 'n onderliggende struktuur wat hy 'n kern noem. Die kern het drie dele: 1) 'n Diagnose wat die aard van die uitdaging bepaal of verduidelik; 2) 'n Gidsbeleid vir die hantering van die uitdaging; en 3) Samehangende aksies wat ontwerp is om die gidsbeleid uit te voer.[9] President Kennedy het hierdie drie elemente van die strategie in sy toespraak oor die Kubaanse missielkrisis op 22 Oktober 1962 geïllustreer:
Rumelt het in 2011 geskryf die drie belangrike aspekte van 'n strategie is "voorafgaande berading, 'n verwagting van ander se optrede, en die doelgerigte ontwerp van gekoördineerde optrede". Hy beskryf strategie as die oplossing van 'n ontwerpprobleem, met kompromieë wat tussen die verskillende elemente aangegaan, aangepas en gekoördineer moet word, eerder as 'n plan of keuse.
Daar is gewoonlik twee belangrike prosesse aan 'n strategie verbonde: formulering en implementering. Formulering behels die ontleding van die omgewing of situasie, die maak van 'n diagnose, en die ontwikkeling van 'n gidsbeleid. Dit sluit in aktiwiteite soos strategiese beplanning en strategiese denke. Implementering verwys na die aksieplanne wat uitgevoer moet word om die doelwitte te bereik wat deur die gidsbeleid vasgestel is.
Bruce Henderson het in 1981 geskryf: "Strategie hang af van die vermoë om die toekomstige gevolge van die huidige inisiatiewe te voorspel." Die basiese vereistes vir strategie-ontwikkeling sluit onder meer die volgende faktore in: 1) 'n Uitgebreide kennis van die omgewing, mark en mededingers; 2) Die vermoë om hierdie kennis as 'n interaktiewe dinamiese stelsel te ondersoek; en 3) Die verbeelding en logika om tussen spesifieke alternatiewe te kies. Henderson skryf dat 'n strategie waardevol is as gevolg van: "beperkte hulpbronne; onsekerheid oor 'n teenstander se vermoë en bedoelings; die onomkeerbare toewys van hulpbronne; die noodsaaklikheid daarvan om die aksie met verloop van tyd en afstand te koördineer; onsekerheid oor die beheer oor die inisiatief; en die aard van die teenstanders se wedersydse persepsies van mekaar".[11]
Deur die politieke uitgangspunt ondergeskik te stel aan die militêr sal absurd wees, want dit is die beleid wat die oorlog geskep het... Die beleid is die leidende intelligensie, en oorlog net die instrument, nie omgekeerd nie.
In militêre teorie en krygkunde is strategie "die benutting, tydens sowel vrede as oorlog, van al die land se magte, deur grootskaalse langtermynbeplanning en ontwikkeling, om veiligheid en oorwinning te verseker". (Random House Dictionary).
Die vader van die Westerse moderne strategiese studie, Carl von Clausewitz, definieer militêre strategie as "die gebruik van veldslae om die einde van die oorlog te verkry". B. H. Liddell Hart se definisie plaas minder klem op die veldslae. Hy definieer strategie as "die kuns om militêre middele te versprei en gebruik om die doelwitte van beleid te behaal".[12] Dus gee albei voorrang aan politieke doelwitte eerder as militêre doelwitte. Die Amerikaanse Vlootkollege-instrukteur Andrew Wilson definieer strategie as "die proses waardeur politieke doelwitte in militêre aksie weergegee word".[13]
Die Oosterse militêre filosofie het veel vroeër ontstaan, met voorbeelde soos Die kuns van oorlog deur Son Tzu van rondom 500 v.C.[14]
Die kern daarvan om 'n mededingende strategie te formuleer, is om die maatskappy met sy omgewing in verband te bring.
Die moderne sakestrategie het in die 1960's as 'n gebied van studie en praktyk na vore gekom; voor daardie tyd het die woorde "strategie" en "kompetisie" selde in boeke en artikels oor bestuur voorgekom.[16][17]
Alfred Chandler het in 1962 geskryf: "Strategie is die bepaling van die basiese langtermyndoelwitte van 'n onderneming, en die aanvaarding van sekere planne van aksie en die toekenning van hulpbronne wat nodig is vir die uitvoering van hierdie planne."[18] Michael Porter het strategie in 1980 gedefinieer as die "...algemene formule vir hoe 'n besigheid gaan meeding, wat sy doelwitte is wat bereik moet word, en wat se beleid nodig sal wees om dié doelwitte tot uitvoer te bring" en die "kombinasie van die doelwitte waarna die maatskappy streef en die middele waarmee hy beplan om daarby uit te kom".
Henry Mintzberg het in 1998 vyf definisies van strategie gegee:
In spelteorie verwys 'n strategie na die reëls wat 'n speler gebruik om te kies tussen die beskikbare opsies. Elke speler in 'n nie-onbeduidende speletjie het 'n reeks moontlike strategieë om te oorweeg wanneer hy/sy die keuse moet maak tussen verskillende skuiwe.
'n Strategie kan gedurig vorentoe kyk en oorweeg watter stappe kan gebeur in elke daaropvolgende deel van die spel – bv. as die speler aksie 1 neem, dan bied dit aan die teenstander 'n sekere situasie, wat dalk nadelig of voordelig kan wees, terwyl as die speler aksie 2 neem, bied dit die teenstanders 'n ander situasie; in elke geval sal die keuse wat hulle maak hul eie toekomstige situasie bepaal.
Strategie-gebaseerde speletjies vereis gewoonlik dat 'n speler deur 'n reeks oplossings moet dink om te bepaal wat die beste manier is om die opponent te verslaan.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
