Shelley Winters
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Shelley Winters (gebore as Shirley Schrift; 18 Augustus 1920 – 14 Januarie 2006) was ’n Amerikaanse aktrise wat in dosyne rolprente gespeel het, sowel as op die verhoog en televisie; haar loopbaan strek oor meer as 50 jaar tot met haar dood in 2006.
| Shelley Winters | |
 | |
Winters in 1951. | |
| Geboortenaam | Shirley Schrift |
|---|---|
| Geboorte | 18 Augustus 1920 |
| Sterfte | 14 Januarie 2006 (op 85) |
| Aktiewe jare | 1943–2006 |
Winters het Oscars gewen vir The Diary of Anne Frank (1959) en A Patch of Blue (1965), en is benoem vir A Place in the Sun (1951) en The Poseidon Adventure (1972). Sy was ook te sien in rolprente soos A Double Life (1947), The Big Knife en The Night of the Hunter (1955), Lolita (1962), Alfie (1966) en Pete's Dragon (1977).
Winters het haar talent by verskeie instansies geslyp en was in die laat 1940's ’n woonstelmaat van nog ’n nuweling, Marilyn Monroe.
Sy het aanvanklik in Hollywood bekend geraak as die "blonde bom"-tipe. Sy het in 1947 die eerste keer aandag getrek in A Double Life en het daarna hoofrolle vertolk in prente soos The Great Gatsby (1949) en Winchester 73 (1950). Sy het egter gou moeg geraak vir dié beeld en in 1951 het sy ’n rol in A Place in the Sun vertolk waarin sy ’n teenvoeter was vir Elizabeth Taylor se skoonheid. Sy het ’n Oscar-benoeming vir beste aktrise daarvoor gekry.
Ander prente sluit in Meet Danny Wilson (1952) en The Night of the Hunter (1955). Sy het ook op die verhoog verskyn, onder meer in 1955 tot 1956 in A Hatful of Rain. Sy het ’n Oscar vir beste vroulike byspeler gewen vir haar rol in The Diary of Anne Frank (1959) en in A Patch of Blue (1966). Sy het eersgenoemde Oscar aan die Anne Frank-huis in Amsterdam geskenk.[1]
Noemenswaardige ander prente sluit in Lolita (1962), Alfie (1966) en Harper (ook 1966), The Poseidon Adventure (1972), waarvoor sy vir ’n Oscar benoem is, en Next Stop, Greenwich Village (1976). Sy het ook in kultusflieks gespeel soos Wild in the Streets (1968) en Whoever Slew Auntie Roo? (1971). In 1970 was sy in die Broadway-musiekspel Minnie's Boys as Minnie Marx, die ma van Groucho, Harpo, Chico, Zeppo en Gummo Marx.
Winters se stormagtige huwelike, romanses met bekende sterre, betrokkenheid in politiek en feministiese sake het haar voortdurend in die nuus gehou. Sy het graag uitdagende onderhoude toegestaan en dit het gelyk of sy oor alles ’n opinie het. Dit het gelei tot ’n tweede loopbaan as skrywer. Hoewel sy nie ’n skoonheid was nie, het haar toneelspel, skerpsinnigheid en chutzpah haar ’n liefdeslewe besorg wat met Monroe s’n kon meeding. Op ’n latere ouderdom het sy in outobiografieë van haar "verowerings" vertel. Sy het geskryf oor ’n jaarlikse ontmoeting met William Holden, sowel as haar affairs met Sean Connery, Burt Lancaster, Errol Flynn en Marlon Brando.[2]
Jonger gehore ken haar veral vir haar televisie-optredes, soos die titelkarakter in Roseanne se ouma in die 1990's. Haar laaste rolle was as byspeler in prente soos Heavy (1995), The Portrait of a Lady (1996) en Gideon (1999).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
