From Wikipedia, the free encyclopedia
Adrianus IV was die 169ste pous van die Rooms-Katolieke Kerk. Sover was hy die enigste Engelse pous.
| Pous Adrianus IV | |
|---|---|
 | |
| Geboortenaam | Nicholas Breakspear |
| Pontifikaat begin | 4 Desember 1154 |
| Pontifikaat eindig | 1 September 1159 |
| Voorganger | Anastasius IV |
| Opvolger | Alexander III |
| Gebore | ± 1100 Abbots Langley, Hertfordshire |
| Sterf | 1 September 1159 Anagni, Italië |
| Ander pouse genaamd Adrianus | |
Pous Adrianus IV[1] is gebore as Nicholas Breakspear (ook Nicholas Breakspeare) ongeveer in 1100 in Abbots Langley, Hertfordshire. Sy vader Robert was 'n pater van die Benediktyner klooster van Sint Albans. Nicholas het sy opvoeding aan die kloosterskool gekry. Hy wou tot die klooster toetree maar is geweier. Hy het toe sy opleiding in Parys voltooi. In Frankryk tree hy is die klooster by Arles, waar hy in 1137 tot ab verkies word. As ab was hy 'n ywerige hervormer. Dit gelei tot klagtes teen hom by die pous. Pous Eugenius III het hom egter tot kardinaal-biskop van Albano bevorder. Van 1152 tot 1154 was Nicholas pouslike legaat in Skandinawië. Hy was betrokke by die vestiging van die aartsbisdom Trondheim en die instelling van 'n metropoliet vir Swede, wat afgeskei is van die aartsbisdom Lund. In November 1154 keer hy terug na Rome. Op 4 Desember 1154 volg hy Pous Anastasius IV op en regeer tot sy dood op 1 September 1159. Hy word opgevolg deur Pous Alexander III. Die naam ‘Adrianus' beteken 'inwoner van Adrië'.
Pous Adranus IV het sy pontifikaat begin deur op te tree teen die republikeine in Rome. Met die hulp van keiser Frederik I Barbarossa is hulle verslaan en hulle leier Arnold van Brescia geëkskommunikeer en op die brandstapel tereggestel. Uit dankbaarheid kroon die pous Frederik tot keiser in die Sint Pieterskerk op 18 Junie 1155. Sedertdien is die woord "Heilige" aan die Heilige Romeinse Ryk toegevoeg.
In 1155 vaardig Adrianus die bul "Laudabiliter" uit, waarin hy die outoriteit van die Kerk oor die Britse eilande herbevestig. Koning Hendrik II van Engeland gebruik die bul om in 1171 sy aanspraak op die soewereiniteit oor Ierland te bevestig. Die Catholic Encyclopedia betwis dit en dui aan dat 'n ander brief die investituur gestel het en dat dit later deur Pous Alexander III bevestig is.[2]
Kort na die kroning van Barbarossa het Bisantynse troepe van die keiser van die Oos-Romeinse Ryk die suide van Italië by Apulia binne geval. Die suide van Italië en veral Sisilië was onder die beheer van die Normandiërs. Adrianus wou die pouslike mag in Suid Italië uitbrei en sommer ook die skisma van 1054 ophef. Hy steun dus die Bisantynse keiser Manuel Comnenus. Keiser Comnenus wou graag die ou Romeinse Ryk herstel. Aanvanklik het dit gewerk, maar uiteindelik word die keiser en die pous se troepe verslaan by die slag van Brindisi. Dit was die laaste poging van Bisantium om Italië te verower. Die pous het ook sy begeerte, om hoof van die ortodokse kerk te word, daarmee vir altyd verloor.
Op die Ryksdag van Besançon in Oktober 1157 verset Adrianus hom deur middel van sy gesant Orlando Bandinelli, (die latere Pous Alexander III) teen keiser Frederik I Barbarossa, oor die kwessie van die aanstelling van biskoppe. Die pous het 'n brief aan die keiser geskrywe, wat sleg vertaal is. Die woord "beneficia" is vertaal met 'n feodale betekenis. Die keiser het die uitleg, dat hy 'n vasal van pous sou wees, as 'n ernstige belediging gesien. Adrianus het wel in 'n tweede brief probeer om die saak op te helder, maar die verhouding tussen die pous en die keiser het finaal verbrokkel. Die pous was op die punt om die keiser te ekskommunikeer toe hy op 1 September 1159 in Anagni sterf.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
