Félix Guattari

Félix Guattari (Villeneuve-les-Sablons, 30 April 1930 - Cour-Cheverny, 29 Augustus 1992) was 'n Franse psigoanalis, sosiale filosoof en aktivis. Guattari was in die 1950's 'n student van die invloedryke psigoanalis Jacques Lacan en het vir die grootste deel van sy lewe in die eksperimentele psigiatriese kliniek La Borde gewerk. In die 1960's het hy egter Lacan se psigoanalitiese metode as 'n ortodokse godsdiens beskou.^[1] Terselfdertyd het hy met die Franse Kommunistiese Party gebreek en betrokke geraak by verskeie radikale politieke, sosiale, aktivistiese en intellektuele groepe (insluitende die Trotskyistiese groep "Voie Communiste" en die F.G.E.R.I. (Fédération des groupes d’études et de recherches institutionnelles) en die se Recherches tydskrif. Hy het verskeie artikels gepubliseer wat sy terapeutiese / politieke / filosofiese idees verduidelik het.

Félix Guattari
Gebore	30 April 1930 Villeneuve-les-Sablons
Oorlede	29 Augustus 1992 Cour-Cheverny
Burgerskap	Frans
Vakgebied	Psigoanalise, politiek, ekologie, semiotiek
Instelling(s)	La Borde psigiatriese kliniek
Alma mater	Universiteit van Parys VIII
Bekend vir	Assemblage, wens-produksie, deterritorialisasie, ekosofie, skiso-analise
Beïnvloed deur	Sigmund Freud, Karl Marx, Friedrich Nietzsche, Jacques Lacan, Gilles Deleuze
Invloed op	Gilles Deleuze, Brian Massumi, Antonio Negri, Bryan Reynolds

Lewensloop

Graf van Guattari in die Père-Lachaise-begraafplaas, Parys

Guattari is gebore in Villeneuve-les-Sablons, 'n werkersklas-voorstad van noordwes Parys, Frankryk. Hy is in die vroeë 1950's opgelei (en is geanaliseer deur) die psigoanalis Jacques Lacan. Daarna het hy die res van sy lewe in die eksperimentele psigiatriese kliniek van La Borde onder die leiding van Lacan se leerling, die psigiater Jean Oury, gewerk. La Borde was 'n plek vir gesprek onder baie studente van filosofie, sielkunde, etnologie en maatskaplike werk.

Kort ná die studente opstand van Parys in Mei 1968 het hy die filosoof Gilles Deleuze ontmoet met wie sy naam onlosmaaklik gekoppel sou word. In 1972 het hulle gesamentlik hul filosofiese besverkoper Anti-Oedipus gepubliseer, die eerste deel van die tweedelig-reeks Kapitalisme en Skisofrenie. Die sukses van hierdie boek het hulle twee van die mees prominente Franse intellektuele gemaak. Die samewerking het later drie boeke opgelewer: Kafka: pour une littérature mineure (1975), Mille Plateaus (1980, die tweede deel van kapitalisme en skisofrenie) en uiteindelik Qu'est-ce que la philosophie? (1991).

Guattari het nog altyd in die skaduwee van Deleuze gebly, alhoewel hy self en ander (insluitende Antonio Negri) 'n dosyn boeke en essays gelewer het, waaronder La révolution moléculaire (1977, 1980), Les années d'hiver: 1980-1985 ( 1986) en Chaosmose (1992). Guattari is in 1992 aan 'n hartaanval dood. Verskeie Guattari se boeke is postuum vertaal in Engels, waardeur sy eie werk daarin geslaag het om 'n wyer gehoor te bereik en die waardering vir sy deel in die samewerking met Deleuze het toegeneem. Aan Guattari word die eksplisiete politieke oriëntasie van hul boeke toegeskryf.

Verwysings

1. The Guattari Reader ed. by Gary Genosko (Oxford: Blackwell, 1996), bl. 9

Notas

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.