From Wikipedia, the free encyclopedia
Amaltea (Grieks: Αμάλθεια) is die derde naaste natuurlike satelliet van Jupiter en die grootste van die binnemane. Dit is op 9 September 1892 deur Edward Emerson Barnard ontdek by die Lick-sterrewag van die Universiteit van Kalifornië en na ’n nimf in die Griekse mitologie genoem. Dit is ook bekend as Jupiter V.
 Die Galileo-ruimtetuig se foto's van Amaltea. | |||||||
| Ontdekking | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ontdek deur | E.E. Barnard | ||||||
| Datum | 9 September 1892 | ||||||
| Alternatiewe name | Jupiter V | ||||||
| Wentelbaaneienskappe | |||||||
| Periapside | 181 150 km | ||||||
| Apoapside | 182 840 km | ||||||
| Wentelbaanradius | 181 365,84 ± 0,02 km (2,54 RJ) | ||||||
| Eksentrisiteit | 0,003 19 ± 0,000 04 | ||||||
| Wentelperiode | 0,498 179 43 ± 0,000 000 07 dae | ||||||
| Gem. omwentelingspoed | 26,57 km/s | ||||||
| Inklinasie | 0,374 ± 0,002° (tot Jupiter se ewenaar) | ||||||
| Satelliet van | Jupiter | ||||||
Fisiese eienskappe
| |||||||
| Afmetings | 250 × 146 × 128 km³ | ||||||
| Gem. radius | 83,5 ± 2,0 km | ||||||
| Volume | (2.43 ± 0.22)×106 km3 | ||||||
| Massa | 2.08 ± 0.15×1018 kg | ||||||
| Gem. digtheid | 0.857 ± 0.099 g/cm3 | ||||||
| Oppervlak- aantrekkingskrag | ~0,020 m/s2 (0,146 g) | ||||||
| Ontsnapping- snelheid | ~0,058 km/s | ||||||
| Rotasieperiode | sinchronies | ||||||
| Aksiale neiging | Zero | ||||||
| Oppervlak-temp. Kelvin |
| ||||||
| Skynmagnitude | 14,1 | ||||||
Amaltea is binne die buiterand van die planeet se Amaltea-gaasring, wat gevorm word deur materiaal wat van die maan se oppervlak weggeskiet word.[1] Soos die ander binnemane wys dieselfde kant voortdurend na Jupiter. Van sy oppervlak af moet die grootste planeet in ons sonnestelsel ’n indrukwekkende gesig wees: 46,5 grade in deursnee.
Die maan se vorm is baie onreëlmatig. Daar is ook groot kraters en hoë berge op sy oppervlak in vergelyking met sy grootte.[2] Die oppervlak is baie rooi, dalk vanweë swael van die maan Io of ’n ander materiaal wat nie ys is nie. Helder, groen kolle kom ook voor, maar die oorsaak daarvan is onbekend. Die oppervlak is effens helderder as die ander binnemane.
Amaltea is in 1979 en 1980 deur Voyager 1 en Voyager 2 afgeneem en in die 1990's in groter detail deur die Galileo-ruimtetuig. Dit is die laaste natuurlike satelliet wat met ’n teleskoop ontdek is in plaas van op foto's wat deur ruimtetuie geneem is. Dit is ook die eerste nuwe maan van Jupiter wat ontdek is ná Galileo Galilei se ontdekking van die Mane van Galilei in 1610.[3]
Amaltea wentel op ’n afstand van 181 000 km om Jupiter. Die wentelbaan het ’n eksentrisiteit (afwyking) van net 0,003 en ’n inklinasie van 0,37° tot Jupiter se ewenaar.[4] Sulke klein waardes is ongewoon vir ’n binnemaan en is waarskynlik vanweë die invloed van die heel binneste Maan van Galilei, Io.
Op die Galileo-tuig se verbyvlug is nege flitse waargeneem wat soos klein maantjies naby Amaltea se wentelbaan gelyk het. Omdat hulle net van een kant waargeneem is, kon hul ware afstand nie bepaal word nie. Hulle kan enige grootte wees, van dié van ’n stuk gruis tot dié van ’n stadion. Hul oorsprong is onbekend, maar hulle kan voorwerpe wees wat in die wentelbaan vasgevang is of stukke wat afgebreek het weens meteoorbotsings op die maan. Op sy volgende en laaste omwenteling het Galileo nog sulke maantjies waargeneem. Dié keer was Amaltea egter aan die ander kant van die planeet en kon dit deeltjies van Jupiter se ringe gewees het.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
