From Wikipedia, the free encyclopedia
’n Genius (meervoud: geniusse of genii) was in die antieke Romeinse godsdiens ’n onsigbare beskermgees van ’n goddelike aard wat elke mens, plek of voorwerp gehad het.[1] Nes ’n beskermengel het die genius elke mens van sy geboorte tot sy dood gevolg.[2]
Die Grieke het ’n genius ’n daimon ("demon") genoem en van vroeg reeds in hulle geglo, hoewel Homeros hulle nie noem nie.[3]
Die rasionele kragte en vermoëns van elke mens is toegeskryf aan hul siel, wat ’n genius was.[4]Dus, word 'n genie toegeskryf aan elke mens. Die geloof in onsigbare geeste, wat die mens in liefde en hartseer van die wieg tot die graf lei, het nie sterker onder enige ander volk as onder die Romeine ontwikkel nie. Vir geen oomblik van sy lewe is die man geskei van sy genius nie. Oor die algemeen is die genius beskou as 'n soort, welwillend, 'goeie' gees, alhoewel soms, veral later word aan almal twee genii, toegeskryf word. 'n Goeie een en 'n bose genius of in dieselfde genius word albei eienskappe toegeskryf wat hulle verenig.
Elke plek het ook 'n genius (genius loci) gehad, en so ook kragtige voorwerpe soos vulkane. Daar was ook spesifieke genii, dié van die teater, wingerde of feeste wat onderskeidelik opvoerings laat slaag, druiwe laat groei en feeste suksesvol gemaak het. Dit was vir die Romeine baie belangrik om die regte genius se guns te wen vir groot gebeure en ondernemings.
By vroue is die genius die juno-gees genoem, wat onder verskeie titels vereer is:
Gewoonlik is die genii afgebeeld as beeldskone seuns of jongelinge, met vlerke. Die genii van stede en plekke is dikwels in die vorm van slange voorgestel.
Verskeie kunswerke wat genii insluit, is in Pompeji gevind.
Moderne uitbeeldings word ook aangetref.