Attiese redenaars
From Wikipedia, the free encyclopedia
Die tien Attiese redenaars is beskou as die grootste redenaars en logograwe van die klassieke era (5de–4de eeu v.C.). Hulle is opgeneem in die "Kanon van Tien", wat waarskynlik in Alexandrië ontstaan het.[1] A. E. Douglas het egter aangevoer dat dit eers in die 2de eeu n.C. was dat die kanon die vorm aangeneem het wat vandag erken word.[2]