Test matryc Ravena
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Test matryc Ravena (ang. Raven's Progressive Matrices, test matryc progresywnych) – test inteligencji opracowany przez Johna C. Ravena w 1939. Bada umiejętność dostrzegania relacji pomiędzy poszczególnymi obiektami, a więc jego celem jest badanie inteligencji ogólnej (tzw. inteligencji płynnej)[1].
Test matryc Ravena w wersji standardowej składa się z 5 skal A, B, C, D, E, w każdej skali znajduje się zwykle po 12 zadań, które polegają na tym, że badana osoba musi wychwycić relacje między elementami wzoru (matrycy) i wskazać brakujący element wzoru z podanych poniżej matrycy. Poziom trudności jest wzrastający[1]. Przy czym łatwiejsze zadania mają pomóc wyćwiczyć się do zadań trudniejszych, dzięki czemu test sprawdza też umiejętność bezpośredniego uczenia się[2].
Sprawdza on zdolności jednostki do indukcji logicznej, zauważania zasady ciągłości wzorów (skala A) dostrzegania analogii pomiędzy parami figur (skala B), progresywnych zmian wzorów (skala C), przestawiania figur (skala D), rozkładania figur na elementy (skala E)[1]. Każda kolejna skala jest trudniejsza[2].
Badani mają nieograniczony czas na wykonanie zadania[2]. Zazwyczaj jego wykonanie zajmuje ok. 40 minut w wersji standardowej, 25 minut w wersji kolorowej i około godziny w wersji zaawansowanej (przy czym 40 minut z tego przypada na serię drugą wersji zaawansowanej). Niekiedy test zaawansowany wykonuje się z limitem czasowym[3].
Ponieważ test bazuje na materiale czysto wizualnym, uważa się, że jest niezależny od różnic kulturowych, różnic językowych czy różnic w wykształceniu[4], ale istnieją badania, które udowadniają, że istnieje pewien związek z wykształceniem i nie jest całkiem niezależny od kultury czy od statusu socjoekonomicznego[1][5][3]. Można go stosować w sytuacjach, kiedy nie można lub nie powinno się z jakiegoś powodu zastosować testu zawierającego elementy werbalne[1].
Testem można badać dzieci od 8 lat[1].