Loading AI tools
wokalista angielski (The Animals) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eric Victor Burdon (ur. 11 maja 1941 w Walker-on-Tyne w Anglii) – angielski muzyk, wokalista zespołu The Animals, a później grupy War.
 Eric Burdon w 1975 r. | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 maja 1941 |
|---|---|
| Gatunki |
rock, blues rock, rock psychodeliczny, rhythm and blues, folk rock, funk rock, soul |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
od 1958 |
| Powiązania |
The Pagan Jazzmen, The Pagans, Kansas City Five, The Alan Price R & B Combo, The Animals, Eric Burdon & the Animals, Eric Burdon & War, Eric Burdon Band, Eric Burdon & Fire Department, Eric Burdon-Robbie Krieger Band, Eric Burdon/Brian Auger Band, Flying Eye, Eric Burdon & the New Animals |
| Współpracownicy | |
| John Steel, Alan Price, Chas Chandler, Hilton Valentine, Dave Rowberry, Barry Jenkins, Nigel Stanger, Geoff Hedley, Mickey Gallagher, John Weider, Tom Parker, Danny McCulloch, Vic Briggs, Zoot Money, Andy Summers, Howard Scott, Lonnie Jordan, Bee Bee Dickerson, Charles Miller, Lee Oscar, Harold Brown, Dee Allen, John Sterling, Ike White, Terry Ryan, Kim Kesterson, George Suranovich, Moses Wheelock, Aalon Butler, Randy Rice, Alvin Taylor, Snuffy Walden, Rabbit, Greg Brown, Bob Tench, Henry McCulloch, Mick Weaver, Chris Stewart, Glenn Penniston, Brian Auger, Don Kirkpatrick, Dave Meros, Paul Crouder, Karma B. Auger, Larry Wilkins, Richard Regueira, Dean Rostum, Mark Craney, Aynsley Dunbar, Neal Morse, Martin Gerschwitz, Pete York | |
| Strona internetowa | |
Wcześnie zetknął się ze światem jazzu i bluesa. Jako 11-latek prywatnie rozmawiał z Louisem Armstrongiem i palił z nim marihuanę. Trzy lata później pomagał wejść do klubu zagubionemu bluesmanowi Big Billowi Broonzy'emu. W wieku 16 lat grał już w grupie jazzowej i dokonał pierwszych nagrań. Jeszcze jako nastolatek poznał Sonny’ego Boya Williamsona II i dokonał z nim kolejnych nagrań. Później zrobił takie wrażenie na Johnie Lee Hookerze, że za niego podpisywał zdjęcia fanom bluesmana. Jednak najmocniejszym przeżyciem dla niego był występ zelektryfikowanej grupy Muddy'ego Watersa w październiku 1958. Burton był na tym koncercie razem ze swoim przyjacielem ze szkoły i zarazem perkusistą ich grupy The Pagan Jazzmen – Johnem Steelem. Koncert ten wpłynął na późniejsze brytyjskie grupy rockowe, które mocno się zelektryfikowały, grały głośno, ostro i dynamicznie.
W wieku 15 lat rozpoczął naukę w Clayton Road Art College, gdzie poznał Johna Steela. Założyli razem zespół jazzowy The Pagan Jazzmen. Wkrótce zaczęli grać bluesa i zmienili nazwę na The Pagans. Jako 15-latek zaręczył się z Doreen Caulker, którą uwiecznił później w utworze „For Miss Caulker”. Następnym zespołem Burtona i Steela był Kansas City Five, w którym pianistą był Alan Price. Podobno w tej grupie Burdon grał na puzonie.
Na początku lat 60. opuścił zespół i wyjechał z Newcastle do Londynu. Tam od czasu do czasu dołączał do grupy Blues Incorporated prekursora brytyjskiego bluesa Alexisa Kornera. We wrześniu 1963 powrócił do Newcastle i wstąpił do zespołu Alan Price Rhythm & Blues Combo, który w styczniu 1963 zmienił nazwę na The Animals, na cześć przywódcy gangu The Squatters zwanego Animal Hogg.
Liczne przeboje The Animals uczyniły z zespołu jednego z czołowych przedstawicieli brytyjskiego bluesa i rocka. Jednak zderzenie różnych osobowości muzyków i ich odmiennego podejścia do muzyki spowodowały, że po kilku zmianach personalnych grupa rozwiązała się 5 września 1966.
Po krótkiej przerwie Burdon wydał w kwietniu 1967 swój pierwszy solowy album Eric Was Here, który był firmowany przez Eric Burdon & The Animals. 7 września 1967 wziął ślub z modelką Angie King; rozwiedli się jednak po niecałych dwu latach. W tym czasie stworzył nowy zespół z brytyjskich muzyków, który działał głównie na zachodnim wybrzeżu USA. Ich debiut odbył się 20 października 1967. Grupa nagrała cztery albumy, które uczyniły z Eric Burdon & The Animals (od kwietnia 1968 Eric Burdon & The New Animals) jeden z głównych zespołów amerykańskiego rocka psychodelicznego. Wystąpili na pierwszym z wielkich festiwali rockowych znanym jako Monterey Pop Festival 16 i 17 czerwca 1967. Grupa rozwiązała się w grudniu 1968.
Burdon poznał Duńczyka Lee Oscara, grającego na harmonijce ustnej, i wspólnie dołączali do różnych zespołów (m.in. Blues Image), ale ponieważ żaden im nie odpowiadał, szybko zaprzestali z nimi współpracy. Zniechęcony Eric postanowił powrócić do Wielkiej Brytanii, jednak producent Jerry Goldstein namówił go do pójścia do klubu „The Rag Doll”, w którym występował piosenkarz Deacon Jones z akompaniującą mu grupą The Nightshift. Pod koniec ich występu Eric i Lee dołączyli do zespołu i nawiązali taki kontakt, że utworzyli razem nową grupę, która była znana w świecie jako War. Niebywała sprawność techniczna muzyków i ich praktyczna znajomość różnych stylów muzycznych spowodowały, że War swobodnie łączył jazz, blues, rock, soul, rhythm and blues z elementami muzyki latynoskiej.
Zespół zadebiutował we wrześniu 1969 w San Bernardino w Kalifornii. Jam session z Eric Burdon & War był już ostatnim występem Jimiego Hendrixa[1]. Początek 1971 przyniósł Burdonowi choroby: przeszedł zapalenie płuc, ataki astmy i przeżył śmierć Hendrixa, z którym był w wielkiej przyjaźni. Po podleczeniu się powrócił do Kalifornii już bez War, których zostawił w połowie tournée. Owocem ich współpracy były dwa albumy.
Od lipca do września Burdon współpracował z wielkim jazzmanem i bluesmanem Jimmym Witherspoonem. Efektem ich współpracy był bluesowy album Guilty. Muzykami towarzyszącymi byli członkowie War i muzycy z zespołu gitarzysty Johna Sterlinga. Burdon grał już z nim od połowy 1971 w grupie Eric Burdon & John Sterling Group. Jednak pod koniec 1971 zespół działał jako Eric Burdon & Tovarish.
W 1972 zawarł swoje drugie małżeństwo, które przetrwało do 1978. W 1974 Burdonowi i Rose urodziła się córka.
Z muzykami z Tovarish oraz z muzykami grupy Eric Burdon Band Eric nagrał album Stop i prawie równocześnie jako Eric Burdon Band – Sun Secrets. Były to ostre rockowe płyty bez zbytnich niuansów, pasujące doskonale do atmosfery tych lat, z powstającym ruchem no future, czyli punkami. Działalność EBB podsumował koncertowy album nagrany w 1976 w słynnym klubie Roxy.
W 1976 byli członkowie The Animals reaktywowali zespół. Niesnaski pomiędzy muzykami, jak i ogólna, niesprzyjająca atmosfera (rozkwit punk rocka z jednej strony, a z drugiej – muzyki rozrywkowej disco) spowodowały, że po koncercie w prawie pustej sali w ich rodzinnym mieście Newcastle grupa ponownie się rozwiązała. Plonem ich działalności w tym okresie był album Before We Were So Rudely Interrupted (1977). W 1978 Burton po rozwodzie z Rose wpadł znowu w nałogi (narkotyki i alkohol). Udał się do Niemiec, gdzie nastało ponowne zainteresowanie bluesem.
Pod koniec lat 70. i na początku 80. kontynuował karierę solową. W Niemczech pracował m.in. z grupą Fire Department, z którą nagrał album Last Drive. W 1982 stworzył muzykę i grał główną rolę w filmie Comeback.
W 1983 ponownie reaktywował się zespół The Animals. Tym razem w trakcie dwuletniego okresu koncertów ukazały się dwa albumy: Ark (1983) i Rip It to Shreds (1984).
Nastąpił kolejny zły okres Burdona, do czego przyczyniły się alkohol i narkotyki. W 1988 ukończył pisać autobiografię, która ukazała się pod tytułem I Used to Be an Animal, but I'm All Right Now. Prawie równocześnie na rynku pojawiła się biografia Erica The Last Poet: the Story of Eric Burdon napisana przez Jeffa Kenta.
Lata 90. to powrót Burdona do formy. Rozpoczął współpracę z Robbiem Kriegerem, byłym gitarzystą grupy The Doors. Ich wspólny zespół nosił nazwę Eric Burdon-Robbie Krieger Band.
W 1991 wspólnie z organistą Brianem Augerem utworzył grupę Eric Burdon/Brian Auger Band, która przetrwała do 1994 i wydała album Access All Areas (podwójny). 19 stycznia 1994 The Animals zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame. W tym samym roku wraz z dwoma muzykami z Eric Burdon/Brian Auger Band Eric utworzył zespół Flying Eye (1994-1998), który pozostawił po sobie dwie koncertowe płyty: The Official Live Bootleg – Vol. 1 i Vol. 2.. W 1998 zmienił nazwę zespołu na Eric Burdon & the New Animals (z legendarnym perkusistą Aynsleyem Dunbarem). Ich koncert z 17 października 1998 ukazał się na DVD.
W XXI wieku Burdon prowadził czynną działalność artystyczną, dzieląc swój czas pomiędzy Eric Burdon Band (ukazuje się DVD z koncertu) i Eric Burdon & the New Animals.
Nie zaniedbywał także kariery solowej, która nabrała przyspieszenia po dwóch płytach: My Secret Life (2004) i Soul of a Man (2006)
Single i 'czwórki' (EP) (wg daty wydania i miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i USA)
Albumy, CD
Inne albumy, CD
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
