Oeconomia politica
From Wikipedia, the free encyclopedia
Œconomia politica terminus erat quem introduxit Antonius de Montchrétien anno 1615. Eo appellabatur scientia relationum productionis, praesertim inter tres classes principales societatis capitalisticae quae sunt capitalistica, proletaria ac agricolaria, quae etiam origo theoriae Adami Smith, Davidis Ricardo, Iacobi Mill, Ioannis Baptistae Say et Thomae Roberti Malthi.
- Oeconomia comparativa
- Micro-oeconomia
- Macro-oeconomia
- Oeconomia politica
- Praxeologia
- Catallactica
- Historia
- Sociologia
- Scientia belli
- Civilitas
- Ars politica
- Psychologia
- Austriaca
- Classica
- Placita Keynesiana
- Placita Marxiana
- Iosephus Schumpeter
- Sicagensis
- Theoria impossibilitatis - Kennethus Arrow et Amartya Sen
- Capitalismus
- Communismus
- Mercantilismus
- Mercatus mixtus
- Mercatus liber
- Socialismus
- Circumitus oeconomicus
- Lucrum
- Usura
- Hyperinflatio
- Inopia operarum
- Monopolium
- Recessio oeconomica
- Inflatio
- Subventus collegiorum
Doctrina oeconomiae politicae spectat ad res oeconomicas totius civitatis vel orbis terrarum a conversione industriali, mercatu, aemulatione mercatoria et divisione laborum, cum doctrina oeconomiae originalis solummodo ad res oeconomias familiae seu domus spectaret.
Œconomia politica dividi potest in partes tres.[1]
- In prima parte agitur de confectione divitiarum
- in secunda de distributione divitiarum
- in tertia de consumtione (sic!) divitiarum
Œeonomia politica etiam tractatur a Carolo Marx[2] quod origo theoriae de possibilitate democratiae a Kennetho Arrow et Amartya Sen.