Perspectiva aérea
From Wikipedia, the free encyclopedia
A perspectiva aérea ou perspectiva atmosférica é o método polo cal se produce unha sensación de profundidade nunha pintura, imitando o efecto do espazo que fai que os obxectos aparezan máis pálidos, máis azuis e nebulosos ou menos distinguibles a distancia.
O termo foi acuñado por Leonardo da Vinci, mais a técnica utilizouse en antigos murais grecorromanos de Pompeia. Descubriuse que o po e a humidade do ambiente provocaban a dispersión da luminosidade. A luz pode ser luz de lonxitude de onda máis curta (azul) máis dispersa e luz de lonxitude de onda longa (vermella) menos dispersa.
Os pintores italianos da época de Leonardo empregaron o procedemento; e tamén foi explotada no século XV por artistas do norte de Europa e máis tarde por Joseph Mallord William Turner
Na arte chinesa e xaponesa practicábase un tipo de perspectiva aérea chamada fukinuki yatai, sen teitos nin tabiques.[1] A orixe está na dinastía Tang da China. Exemplos disto inclúen as covas de Mogao,[1] obras do Xapón de finais da era Heian[2] como Genji Monogatari[3] e o acto 10 de A Treasure of Loyalty de Hokusai Katsushika.[4]