پراگرسیو راک
From Wikipedia, the free encyclopedia
پراگرسیو راک (به انگلیسی: Progressive rock)، که با نام پراگ راک یا پراگ نیز شناخته میشود، زیر شاخهای[2] از راک است که در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ و اواخر دههٔ ۱۹۷۰ در بریتانیا شکل گرفت و در کشورهای آلمان، ایتالیا و فرانسه توسعه یافت. این سبک توسعهیافتهٔ سایکدلیک راک بوده و از آن سرچشمه گرفتهاست، و همانند آرت راک، تلاش میکند ارزشهای هنری و اعتبار موسیقی راک را ارتقا دهد.[3] گروههای موسیقی تکآهنگِ پاپِ کوتاه را به سودِ تنظیم آهنگ و تکنیکهای ترکیبیِ مرتبطتر با جاز یا موسیقی کلاسیک رها کردند تا به موسیقی راک همان سطح از پیچیدگی و پیشرفت و اهمیت موسیقی را ببخشند.[4] آهنگها با مجموعه آهنگهایی جایگزین شدند که اغلب ۲۰ تا ۴۰ دقیقه زمان داشتند و شامل تأثیرات سمفونی، زمینه موسیقی گسترش یافته، فضای خیالی، متن ترانه و ارکستراسیون پیچیده بودند. منتقدان موسیقی، که اغلب مفاهیم راک را «دهان پر کن» و آوا را «افراطی» میخوانند[5]، با این سبک دشمنی داشته یا تماماً آن را رد میکنند.[6]
پراگرسیو راک | |
---|---|
ریشههای سبکی | سایکدلیک راک، پراگرسیو فولک، آوانگارد، اکسپریمنتال راک، جز فیوژن، جاز آزاد، موسیقی کلاسیک، کنتربری سین، فولک راک، باروک پاپ |
ریشههای فرهنگی | اواخر دههٔ ۱۹۶۰، بریتانیا |
سازهای معمول | گیتار، گیتار بیس، سازهای شستیدار، درام، جاز و سازهای کلاسیک مانند ساکسیفون، تیمپانی، فلوت و همچنین ویولن ممکن است استفاده شود. |
فرمهای مشتقشده | مث راک، پست-راک، اکسپریمنتال متال، موسیقی عصر نو [1] |
زیرژانرها | |
پراگرسیو متال، آوانگارد پراگرسیو راک، سمفونی راک، واگنریان راک، نئو پراگرسیو راک، اسپیس راک، کرتراک، پراگ، زول، پراگرسیو راک ایتالیایی | |
سایر مطالب | |
آرت راک، هارد راک، امبینت، برلین اسکول، آرنا راک، راک در اپوزیسیون، پراگرسیو هاوس |
پراگرسیو راک سراسر دههٔ ۱۹۷۰، بهویژه اواسط این دهه شاهد محبوبیت بسیار زیادی بود. گروههای موسیقی چون جترو تال، مودی بلوز، پینک فلوید، یس، کینگ کریمسون، جنسیس و امرسون، لیک اند پالمر (ئیالپی) از گروههای موسیقی بسیار تأثیرگذار این سبک بودند. هر چند گروههای اغلب تأثیرگذارِ دیگری هم بودند که موفقیت تجاری کمتری بهدست آوردند. محبوبیت این سبک در نیمهٔ دوم همان دهه کمرنگ شد. این گونه برداشت میشود که رشد پانک راک علت کمرنگ شدن محبوبیت این سبک باشد، اگر چه در واقعیت عوامل دیگری هم دست داشتند.[7] گروههای پراگرسیو راک در دههٔ ۱۹۸۰ هم با تغییر ترکیب و ساختارهای جمع و جور ترانه موفقیت تجاری خوبی بهدست آوردند.
این سبک در دههٔ ۱۹۶۰ رشد کرد که دههٔ اسپیس راکِ پینک فلوید و گروههای موسیقی تجربیِ راک کلاسیک مانند مودی بلوز، پروکل هارم و نایس بود. دوران طلایی بیشتر گروههای موسیقی برجستهٔ دههٔ ۱۹۷۰ این سبک به «سمفونی پراگ» ختم میشود، که در آن ارکستراسیون کلاسیک و تکنیکهای ترکیبی با موسیقی راک رواج یافتند. زیرسبکهای دیگری هم هستند، نئو پراگرسیو راک دههٔ ۱۹۸۰ که بیشتر از همه در دسترس است، کنتربری سین دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که متأثر از جاز است، و جنبشِ راک در اپوزیسیون که تجربی و سیاسیترین سبک اواخر دههٔ ۱۹۷۰ و به بعد است.[8] پراگرسیو راک سبکهای تأثیر گرفته مانند کرتراک و پست-پانک دارد، همچنین با سبکهای دیگر موسیقی راک ترکیب شده و زیرسبکهایی مانند نئو-کلاسیکال متال و پراگرسیو متال را ساختند. سبکی دیگر در قرن ۲۱ به وجود آمده که از پراگرسیو راک تأثیر گرفته و با نام نیو پراگ شناخته میشود.