قرون وسطای میانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
سدههای میانی میانه یا قرون وسطیِ میانه یا قرون وسطیِ ثانی (به انگلیسی: High Middle Ages)، دوران قرون وسطی در تاریخ اروپا حدود سدههای ۱۱، ۱۲، و ۱۳ است؛ (۱۰۰۱ تا ۱۳۰۰). سدههای میانی میانه، در پی (سدههای میانی آغازین، و پیش از سدههای میانی پایانی که برابر با عرف معمول، در ۱۵۰۰ پایان مییابد، قرار دارد.
هدف از ایجاد این دستهبندی ارائهٔ گروهبندی کراندارتری از پیشآمدها، شخصیتها، و موقعیتها به گونهای نمایانتر و شناخت پذیرتر، از دستهبندی سنتی و کلی «قرون وسطی» یا «سدهٔ میانه» است. در این بخشبندیِ سهگانه؛ (سدههای میانه آغازین، سدههای میانی میانه، و سدههای میانه پایانی یا اواخر قرون وسطی)، یک بخش لزوماً گسترهٔ زمانی بیشتری از دیگری داشتهاست.
روند کلیدی اجتماعی-اقتصادی تاریخی در سدههای میانی میانه، افزایش سریع جمعیت در اروپا بود، که دگرگونی بزرگ اجتماعی و سیاسی سدهٔ بعد؛ رنسانس سدهٔ ۱۲ را در پی داشت، و از جمله نخستین تحولاتش، مهاجرت روستاییان به شهرها و گسترش شهرنشینی را به ارمغان آورد. با فرارسیدن سالهای ۱۲۵۰، افزایش شدید جمعیت تا حد زیادی به رشد اقتصاد اروپا کمک کرد، تا آنجا که به سطحی رسید که تا سدهٔ ۱۹ دوباره چنان رشدی در منطقهای دیده نشد. این روند در سدههای میانهٔ پایانی با یک سری از فجایع گوناگون، به ویژه اپیدمی مرگ سیاه و جنگهای متعدد و رکود اقتصادی تحت تأثیر قرار گرفت.
از بعد سیاسی و بینالمللی این سدهها با جنگهای صلیبی و قدرت گرفتن فئودالها در قالب دولتهای محلی همراه بود. به جهت دینی جایگاه کلیسای کاتولیک تقویت شد و سازمان آن توسعه یافت. مسیحیت در اروپا گسترش و در شمال اروپا نیز مردم مسیحی شدند. به جهت هنری سبک گوتیک رایج شد. در حوزه علمی انتقال علوم و فنون از جهان اسلام آغاز شد و نهضت ترجمه رونق گرفت. همچنین نخستین دانشگاهها با حمایت کلیسا ایجاد شد. با بهرهگیری از منابع فلسفی جهان اسلام و بیزانس، فلسفه مجدداً رونق گرفت تا الهیات از ایمان مسیحی پشتیبانی کند.