زبانشناسی تاریخی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانشناسی تاریخی (به انگلیسی: Historical linguistics) یا زبانشناسی درزمانی (به انگلیسی: Diachronic linguistics)، به دانش مطالعهٔ تغییرات زبانها در گذر زمان گفته میشود. زبانشناسی تاریخی، نهتنها برای پیبردن به دینامیک و چگونگی عملکرد پدیدهٔ بروز تغییرات در زبانها، اهمیت دارد، در مقیاسی بالاتر و کلینگرانهتر، در جهت فهم طبیعت زبانهای انسانی، مفید و حیاتی است؛ چراکه زبانها بههیچوجه، ثابت و استاتیک، نیستند بلکه بهطور مداوم و پیوسته در حال نشوونما، جریان، و شارش[1]، میباشند.
بررسی خانوادههای زبانی در حوزه زبانشناسی تاریخی، قراردارد.
زیرردههای زبانشناسی تاریخی:
- زبانشناسی تطبیقی
- ریشهشناسی
- گویششناسی
- واجشناسی
- علم صرف یا ریخت شناسی