اکبر کبیر
سومین امپراتور گورکانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوالفتح جلالالدین محمد اکبر (۱۵ اکتبر ۱۵۴۲ – ۲۷ اکتبر ۱۶۰۵)[12][13][14] که عموماً با نام اکبر کبیر[15]، اکبر یکم و مغول اعظم شناخته میشود، سومین امپراتور گورکانی بود که از ۱۵۵۶ تا ۱۶۰۵ حکمرانی کرد. اکبر جانشین پدرش همایون و همچنین بزرگترین فرمانروا از سلسله گورکانیان هند بود. اکبر پادشاهی خیرخواه، شجاع و خردمند بود و از وی در کنار آشوکا به عنوان تأثیرگذارترین پادشاهان در تاریخ هند و بزرگترین پادشاه آن سرزمین یاد کردهاند.[16][17]
اکبر کبیر | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
پادشاه غازی[1] شاهنشاه | |||||||||
سومین امپراتور گورکانی | |||||||||
سلطنت | ۱۱ فوریه ۱۵۵۶ – ۲۷ اکتبر ۱۶۰۵[2][3] | ||||||||
تاجگذاری | ۱۴ فوریه ۱۵۵۶[2] | ||||||||
پیشین | نصیرالدین همایون | ||||||||
جانشین | جهانگیرشاه | ||||||||
نایب السلطنه | محمد بیرام خانخانان (۱۵۵۶–۱۵۶۰)[4] | ||||||||
زاده | جلالالدین محمد اکبر ۱۵ اکتبر ۱۵۴۲[5] عمرکوت، راجپوتانا (امروزه در عمرکوت، ایالت سند، پاکستان) | ||||||||
درگذشته | ۲۷ اکتبر ۱۶۰۵ (۶۳ سال) فاتح پور سیکری، آگره، امپراتوری گورکانی (امروزه در اوتار پرادش، هند) | ||||||||
آرامگاه | نوامبر ۱۶۰۵ | ||||||||
ملکهٔ همسر |
| ||||||||
همسر |
| ||||||||
فرزند(ان) |
| ||||||||
| |||||||||
خاندان | خاندان بابر | ||||||||
دودمان | دودمان تیمور | ||||||||
پدر | نصیرالدین همایون | ||||||||
مادر | حمیده بانو بیگم |
اکبر بهواسطهٔ سلطهٔ نظامی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی مغول، بهتدریج امپراتوری گورکانی را گسترش داد که بخش عمدهای از شبهقارهٔ هند را در بر میگرفت. او بهمنظور متحد کردن دولت پهناور مغول، یک ساختار حکومتی متمرکز ایجاد کرد و سیاست آشتی فرمانروایان مفتوح را از طریق ازدواج و دیپلماسی به کار برد. او برای حفظ صلح و نظم در یک امپراتوری که از نظر مذهبی و فرهنگی گوناگون بود، سیاستهایی را اتخاذ کرد که باعث حمایت شهروندان غیرمسلمانش شد؛ این سیاستها شامل لغو مالیات فرقهای و انتصاب غیرمسلمانان در منصبهای عالی مدنی و نظامی میشد.
تحت رهبری اکبر، امپراتوری گورکانی اقتصاد برتر و پایداری را به وجود آورد که منجر به گسترش تجارت و پشتیبانی بیشتر از فرهنگ هندوپارسی شد. دربار اکبر در دهلی، آگره و فاتح پور سیکری، عالمان دینی بسیاری از مذاهب، شاعران، معماران و صنعتگران را به خود جذب کرد و به مراکز هنر، ادبیات و دانش مشهور شد. فرهنگ تیموری و ایرانی-اسلامی نیز با عناصر بومی هندی در سبکی متمایز از هنرهای مغول شامل نگارگری و معماری ترکیب شد. اکبر که از اسلام راستآیین سرخورده شده بود و احتمالاً امیدوار بود وحدتی دینی در امپراتوری به وجود بیاورد، دین الهی را ابداع کرد. این دین عمدتاً آمیزهای از اسلام و هندوئیسم و نیز عناصر زرتشتی و مسیحی بود.