Φιλοσοφία της φύσης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Φιλοσοφία της φύσης ή φυσική φιλοσοφία ήταν η φιλοσοφική μελέτη της φύσης και του φυσικού σύμπαντος που κυριαρχούσε πριν από την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης. Θεωρείται ο πρόδρομος της φυσικής επιστήμης.
Από τον αρχαίο κόσμο, ξεκινώντας από τον Αριστοτέλη, έως τον 19ο αιώνα, η φυσική φιλοσοφία ήταν ο κοινός όρος για την πρακτική της μελέτης της φύσης. Ήταν τον 19ο αιώνα που η έννοια της «επιστήμης» έλαβε το σύγχρονο σχήμα της με νέους τίτλους όπως «βιολογία» και «βιολόγος», «φυσική» και «φυσικός» μεταξύ άλλων τεχνικών τομέων και τίτλων. Ιδρύματα και κοινότητες δημιουργήθηκαν και υπήρξαν πρωτοφανείς εφαρμογές και αλληλεπιδράσεις με άλλες πτυχές της κοινωνίας και του πολιτισμού.[1] Το βιβλίο του Ισαάκ Νεύτων Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (1687), του οποίου ο τίτλος μεταφράζεται σε "Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας", αντικατοπτρίζει την τρέχουσα χρήση των λέξεων "φυσική φιλοσοφία", παρόμοια με τη "συστηματική μελέτη της φύσης". Ακόμα και τον 19ο αιώνα, μια πραγματεία από τον Ουίλιαμ Τόμσον και τον Πίτερ Τέιτ, που βοήθησαν στον καθορισμό μεγάλου μέρους της σύγχρονης φυσικής, είχε τον τίτλο Treatise on Natural Philosophy (Διατριβή στη Φυσική Φιλοσοφία, 1867).[2]
Στη γερμανική παράδοση, η Naturphilosophie (Φιλοσοφία της Φύσης) επέμεινε στον 18ο και 19ο αιώνα ως μια προσπάθεια επίτευξης μιας κερδοσκοπικής ενότητας φύσης και πνεύματος. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στη γερμανική φιλοσοφία σχετίζονται με αυτό το κίνημα, συμπεριλαμβανομένων των Γκαίτε, Χέγκελ και Σέλινγκ. Η φιλοσοφία της φύσης συσχετίστηκε με τον Ρομαντισμό και μια άποψη που θεωρούσε τον φυσικό κόσμο ως ένα είδος γιγαντιαίου οργανισμού, σε αντίθεση με τη φιλοσοφική προσέγγιση μορφών όπως των Τζων Λοκ και Ισαάκ Νεύτων που υποστήριξαν μια πιο μηχανική άποψη του κόσμου, θεωρώντας ότι ήταν σαν μία μηχανή.[3]