Этыка
From Wikipedia, the free encyclopedia
Этыка (грэч. ἠθικόν, ад стараж.-грэч. ἦθος — этас, «нораў, звычай») — філасофскае даследванне сутнасці, мэт і прычын маралі і маральнасці[1]. Першапачаткова сэнсам слова этас было сумеснае жыллё і правілы, спароджаныя сумесным інтэрнатам, нормы, гуртаваць грамадства, пераадоленне індывідуалізму і агрэсіўнасці. Па меры развіцця грамадства да гэтага сэнсу дадаецца вывучэнне сумлення, дабра і зла, спагады, дружбы, сэнсу жыцця, самаахвярнасці і г. д.[2]. Выпрацаваныя этыкай паняцці — міласэрнасць, справядлівасць, сяброўства, салідарнасць і інш., накіроўваюць маральнае развіццё сацыяльных інстытутаў і адносін[1].
У навуцы пад этыкай разумеюць вобласць веды, а пад мараллю або маральнасцю — тое, што яна вывучае. У жывой мове гэта размежаванне пакуль адсутнічае[1].
Тэрмін этыка часам ўжываецца таксама для абазначэння сістэмы маральных і маральных нормаў пэўнай сацыяльнай групы.
Тэрмін ўпершыню ўжыты Арыстоцелем як абазначэнне асаблівай галіны даследвання «практычнай» філасофіі, якая спрабуе адказаць на пытанне: што мы павінны рабіць? Асноўнай мэтай этыкі Арыстоцель называў шчасце — дзейнасць душы ў паўнаце дабрачыннасці, г.зн. самарэалізацыі. Самарэалізацыя чалавека — гэта разумныя ўчынкі, якія пазбягаюць скрайнасцей і трымаюцца залатой сярэдзіны. Таму асноўная дабрачыннасць — гэта ўмеранасць і разважлівасць.