Вэдыйская мова
From Wikipedia, the free encyclopedia
Вэды́йская мова — адна са старажытных моваў індаарыйскае групы індаіранскае галіны індаэўрапейскае сям’і моваў, размоўная мова-продак санскрыту й адзін з раньніх нашчадкаў праіндаіранскае мовы — мовы, што вылучылася з праіндаэўрапейскае мовы й дала пачатак індаіранскім мовам. Вэдыйская мова — найстаражытнейшая з усіх пісьмова засьведчаных моваў індаарыйскае групы моваў.
Вэдыйская мова | |
Ужываецца ў | сучасных Індыі, Пакістане, Банглядэш |
---|---|
Рэгіён | Індыйскі субкантынэнт |
Клясыфікацыя | Індаэўрапейская сям'я
|
Афіцыйны статус | |
Афіцыйная мова ў | — |
Дапаможная мова ў | — |
Коды мовы | |
ISO 639-1 | — |
ISO 639-2(Б) | — |
ISO 639-2(Т) | vsn |
ISO 639-3 | vsn |
У гістарычным дачыненьні вэдыйская мова вядомая як мова Вэдаў — сьвятых тэкстаў, сабраных у пэрыяд між пачаткам-сярэдзінай ІІ тыс. і сярэдзінай І тыс. да н.э. Вусна захоўвалася ў якасьці Шраўты — збору гімнаў і мантраў у складзе Вэдаў, што апярэдзіў узьнікненьне пісьмовасьці ў Індыі на некалькі стагодзьдзяў. Праз адсутнасьць эпіграфічных зьвестак і бесьперапыннае пісьмовае традыцыі вэдыйскую мову можна разглядаць як рэканструяваную мову. Асабліва найстарэйшы этап разьвіцьця мовы, мова Рыгвэды, захаваўся толькі ў выглядзе адрэдагаваных празь некалькі стагодзьдзяў тэкстаў, што пераводзіць пытаньне аднаўленьня яе першапачатковае формы ў дысцыпліну лінгвістычнае рэканструкцыі[1].
Прыкладна з IV ст. да н.э., у клясычны пэрыяд жалезнага веку на Старажытнай Індыі, вэдыйская мова саступіла месца клясычнаму санскрыту, упарадкаванаму тагачасным індыйскім лінгвістам Паніні.
Вэдыйская мова асабліва блізкая авэстыйскай мове, якая, між іншым, належыць да іншай групы індаіранскай галіны — іранскай.