Den kwêêjen and

Den kwêêjen and (Nederlands: De kwade hand) is een Zeêuwse volksverhael of sage van Zuud-Beveland.

In Oedjeskerke weunden Jantje Westdurp – ze noemden ’n ok wè Jantje Petoet. Die was etrouwd mie Belle Pantus; die kwêêm van Entjessand. Vanzelf goeng ze werris nir Entjessand op verziete nì d’r moeder. En zôô was ’t is ’n kêêjr midden in de zeumer, da se wee nir Entjessand goeng. Z’oa nog mè net ’n stuitje ’n kleinen en dat kind droeg ze op d’r erm mee. Ja, ze wazze vroeger niet zôô fleeuw as noe! Ze goeng over Ternisse en stapten nì Den Dôôman, je weet wè, dien ofstee mie dat Wêêltje d’r voor. Dì komme d’r ’n pèr zieweggetjes uut De Poel sêêmen. Uut êêjn van die weegjes kwiem ’n oud vrouwtje annestapt. Die most toevallig nèt dezelfde kanten op en ze stapten dus tegère, en ze mikten ’n praatje: “Wat is ’t werm, ee!” “Dat is ’t nèt!” “Wì kom jie vandêên en wì mò jie nì toe?” vroeg ’t wuufje. Belle zeiden, da ze glad van Oedjeskerke kwiem en da ze nì Entjessand most. Ze klêêgden, dat ’t kind zôô zwèr woog en da ze blieë zou weze, a ze bie d’r moeder was. “Zà ik dat kind een ennetje voe je drêêge?” vroeg ’t wuufje. “Da’s goed, êêjl graag!” en Belle gaf ’t kind an ’t wuufje. Die droeg ’t toet an Entjessand an toe. Dì kreeg Belle d’r kind wee terug. Mè ’t jonk begon te schrêêuwen van geweld. Belle oa nog nergest ergen in en docht: ’t Zà van de wermte weze; ’t zà doaken wee wè zakke. Mè ’t goeng nie over. Ze vertelden thuus natuurlijk, wat a t’r onderwegt gebeurd was; gin mèns kus raaje, wien a tat wuufje ewist kon è. Belle oa glad gin plezierigen dag bie d’r moeder. Oallemè dat brullende en schrêêuwende kind! Dust, ze goeng ongerust êêjl gauw wee mè nir uus. ’s Êêves thuus, oallemè nog dat kind schrêêuwe. ’t Ieuw mèr an, dêêgen an ’n stik! Oppenduur docht ze: ’t kind is erocht van “den kwêêjen and”. Ze zou d’r mie te pastoor van Kwedamme over gì prate. Mè die wilden ’t êêjle veraal nie gelôôve en ie zeiden: “’t Zà wee wèr overgêê.” En Belle awwee nir uus. Mè ’t kind wou nie bedère. D’n aren dag keek Belle toevallig deur ’t rêêm nì buten – en wien kwiem dir an?? De pastoor! Die zeiden: “Ik mos toch toevallig deze kanten op weze en dirrom docht ik: Lit ik gelieke mer is nì ’t kind kieke. Schrêêuwt ’t nog aoltied?” Nou, en of: ’t brulden nog net êêjnder as den êêjsten dag. “Mag ik t’r even allêêjnig bie weze?” vroeg de pastoor en ie stapten à nì de krubbe. Ielkendêêjn goeng den uzen uut en de pastoor bleef allêêjnig mie t’t betôôverde kind. Toen à ze eventjes lêêter wee vrom kwêême, weer ’t kind stille. En ’t ei nooit mì zôô akelik ebruld

Bron

• Nederlandse verhalenbank