Yağlıboya reprodüksiyonu

Yağlıboya reprodüksiyonu, bir sanatçının orijinal bir yağlıboya tablosunun kopyalanmasıyla oluşturulmuş tablodur.

Yağlıboya reprodüksiyonları, koleksiyoncuların ve müzelerin genellikle ilgisini çeken orijinal yağlıboyadan farklıdır.^[1]

Ancak yağlıboya reprodüksiyonu bazen kendi başına sanat eseri olarak kabul edilebilir.

Yağlıboya reprodüksiyonları birkaç farklı kategoride etiketlenebilir.

• Stüdyo: Usta bir sanatçının stüdyosunda, belki de onların gözetimi veya katılımıyla oluşturulmuştur.
• Çember: Orijinal sanatçıyla ilişkili biri tarafından, sanatçının kendi yaşamını takip eden yıllarda veya sonraki yıllarda yaratılan çalışma.
• Sonra: Ünlü bir sanatçının bilinen bir eserinin tam veya kısmi bir taklidi.
• Stil: Sanatçının stilinin başka biri tarafından daha sonraki bir tarihte yorumlanması.^[2]

Tarih

Yağlıboya reprodüksiyonunun izleri 16. yüzyıldan beri vardır.^[3]

Geleneksel olarak eski ustaların öğrencileri öğretmenlerinin tarzında çalışarak resim yapmayı öğrenirlerdi.

Bu yüksek lisans çalışmalarını taklit etme süreci bir öğrencinin kendi yaklaşımını geliştirmeden önce yetenekli bir resim modunu pratik etmesini sağlar. John Singer Sargent, Edgar Degas ve Pablo Picasso gibi birçok ünlü sanatçı bu uygulamayı kullandı.^[2]

Belki de imalat yoluyla öğrenen tüm öğrencilerin en iyi bilineni Leonardo da Vinci idi. Usta heykeltıraş ve ressamın Andrea Del Verrocchio yanında çırak olarak başlayarak Leonardo usta kendi tarzında resim yapmayı öğrenmiş oldu. Leonardo'nun Mesih'in Vaftizi tablosunda Verrocchio'ya zekice yardım etmesinden sonra ustanın bir daha asla fırçaya dokunmamaya karar verdiği söylenir.^[4]

Formlar

• Tuval üzerine yağlıboya
• Panel üzerine yağlıboya
• Bakır üzerine yağlıboya

Telif hakkı sorunları

Sanat sahteciliği ve yağlıboya resimlerin çoğaltılmasıyla ilgili telif hakkı ihlali ile ilgili çeşitli sorunlar vardır.^[5] Telif hakkı yasaları ülkeden ülkeye değişir ancak ABD'de sanatçının ölümünden 70 yıl sonra bir tablo için geçerli olan herhangi bir telif hakkı ihlali yoktur.^[6][7][8]

Kaynakça

1. Honan, William (3 Eylül 1991). "Into an Age of Fake Art: A Very Real Quandary". The New York Times. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.
2. "After the Masters: Understanding and Collecting Old Master Copies". Invaluable (İngilizce). 24 Ekim 2017. 30 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.
3. "History of Oil Paint". Cyberlipid Center. 16 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2018.
4. Vasari, Giorgio (1914). Lives of the Most Eminent Painters, Sculptors and Architects. G. Bell & Sons. OCLC 498456322.
5. Schultz, Jennifer (21 Eylül 2010). "When It's Illegal to Photograph Artwork". The New York Times. 23 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.
6. Starr, Bernard. "Must You Pay to Use Photos of Public Domain Artworks? No, Says a Legal Expert". HuffPost. 16 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2012.
7. Cohen, Patricia (24 Nisan 2012). "Art Is Long; Copyrights Can Even Be Longer". The New York Times. 24 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.
8. Liptak, Adam (21 Mart 2011). "Once in the Public's Hands, Now Back in Picasso's". The New York Times. 24 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.