Yüz iskeleti

Yüz iskeleti (yüz kemikleri), kafatasının bir bölümünü oluşturan kemiklerdir.^[1] Kafatasının geri kalanını ise nörokranyum oluşturmaktadır.

Kemik: Yüz İskeleti
İnsan yüz iskeletini oluşturan on dört kemik.
On dört yüz kemiği. (Nörokranyum yarı şeffaf gösterilmiş.)   Mavi: Vomer (1)   Sarı: Maksilla (2)   Mor: Mandibula (1)   Pembe: Nazal kemik (2)   Kırmızı: Palatin kemik (2)   Açık mavi: Lakrimal kemik (2)   Koyu yeşil: Zigomatik kemik (2)   Açık yeşil: Alt nazal konka (2)
Latince	ossa faciei, ossa facialia

İnsan anatomi ve gelişiminde, yüz iskeletine bazen membranöz viscerokranyum denir, bu oluşum nörokranyuma dahil olmayan insan mandibulasını ve dermatokranyal öğeleri içerir.

Yapı

İnsan kafatasında, yüz iskeletini yüzdeki on dört kemik oluşturmaktadır:^[1][2]

• Alt nazal konka (2)
• Lakrimal kemik (2)
• Mandibula
• Maksilla (2)
• Nazal kemik (2)
• Damak kemiği (2)
• Vomer
• Zigomatik kemik (2)

Tanımında varyasyonlar

Kartilajinöz viscerokranyumun bazı öğeleri (yani splanknokranyal öğeler) ki hyoid kemik örnek gösterilebilir, bazen yüz iskeletinin parçası olarak kabul edilir. Etmoid kemik (veya bir parçası) ve ayrıca sfenoid kemik yüz kemiklerine bazen dahil edilebilir, ancak edilmezlerse nörokranyumun parçası kabul edilirler. Maksiller kemikler kaynaştığı için, sıkça yalnızca tek bir kemik olarak listelenirler. Mandibula sıkça kranyumdan ayrı olarak düşünülür.

Gelişim

Yüz iskeleti, dermal kemikten oluşur ve nöral krest hücrelerinden (ki ayrıca nörokranyum, diş ve adrenal medullanın gelişiminden sorumludur) veya sklerotomdan (mezodermin somit bloğundan türer) gelişir. Nörokranyumda da olduğu gibi, kıkırdaklı balıklar ve diğer kartilajinöz omurgalılarda, endokondral ossifikasyon ile değişime uğramazlar.

İnsanlar arası kraniyofasiyel şekil farklılıkları, çoğunlukla biyolojik kalıtımdaki farklılığa bağlıdır. Osteolojik değişkenlerin ve genom çapında SNPlerin çapraz incelenmesi sonucunda bu kraniyofasiyel gelişimi kontrol eden özel genler tespit edilmiştir. Bu genlerden DCHS2, RUNX2, GLI3, PAX1 ve PAX3ün nazal morfolojiyi belirlediği, EDARın ise çene protrüzyonunu (çıkıntı) etkilediği keşfedilmiştir.^[3]

Ek resimler

• 
  İnsan yüz iskeleti, önden görüntülenmiş.
• 
  İnsan kafatasının yandan görünümü.
• 
  Yüz kemikleri ve nörokranyum ("Brain case" şeklinde gösterilen)
• 
  3D model. Hareket ettirmek için tıklayın.

Ayrıca bakınız

• Aksiyel iskelet
• Apendiküler iskelet

Kaynakça

1. Jinkins, J. Randy (2000). Atlas of Neuroradiologic Embryology, Anatomy, and Variants. Lippincott Williams & Wilkins. s. 458. ISBN 0781716527. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2017.
2. "Divisions of the Skeleton". U.S. National Cancer Institute's Surveillance, Epidemiology and End Results (SEER) Program. Archived from the original on 14 Ocak 2009. Erişim tarihi: 24 Ağustos 2017.KB1 bakım: BOT: esas-url durumu bilinmeyen (link)
3. Adhikari, K., Fuentes-Guajardo, M., Quinto-Sánchez, M., Mendoza-Revilla, J., Chacón-Duque, J. C., Acuña-Alonzo, V., Gómez-Valdés, J. (2016). "A genome-wide association scan implicates DCHS2, RUNX2, GLI3, PAX1 and EDAR in human facial variation". Nature Communications. 7: 11616. doi:10.1038/ncomms11616. PMC 4874031 $2. PMID 27193062.

Dış bağlantılar

• eMedicine'de ent/9 - "Facial Bone Anatomy"