Gutenberg-Richter kanunu

Gutenberg–Richter yasası (veya kuralı) sismoloji biliminde bir bölgede meydana gelen depremlerin sayısı ile Richter Ölçeği arasındaki ilişkiyi ortaya koyan matematiksel bir bağıntıdır.

${\displaystyle \!\,\log _{10}N=a-bM}$

veya

${\displaystyle \!\,N=10^{a-bM}}$

formülünde:

• ${\displaystyle \!\,N}$ sayısı ${\displaystyle \!\,\geq M}$ şartını sağlayan toplam deprem sayısını,
• ${\displaystyle \!\,a}$ ve ${\displaystyle \!\,b}$ sabitleri

ifade etmektedir.

${\displaystyle \!\,a}$ sabiti bölgenin genel sismisite oranını tanımlayan bir değerdir.

${\displaystyle \!\,b}$ sabiti incelenen bölgenin tektonik karakteristiklerine göre 0.5 ile 1.5 arasında alınır; sismik açıdan aktif bölgelerde genelde 1.0 değeri kullanılmaktadır. Bu şekilde kullanıldığında bir inceleme alanında her 4.0 büyüklüğündeki bir deprem için 10 adet 3.0 büyüklüğünde ve 100 adet 2.0 büyüklüğünde deprem tanımlanabilir. Çok nadir olmakla beraber bazı durumlarda (örneğin: deprem fırtınası görülen bölgelerde) b sabiti 2.5 değerine kadar yükseltilebilir.

Gutenberg–Richter formülü ilk kez Charles Francis Richter ve Beno Gutenberg tarafından ortaya atıldığı için eşitliğe her ikisinin de ismi verilmiştir. Formül yeryüzünde neredeyse tüm bölgelerde hem zaman hem de lokasyon olarak deprem-büyüklük-zaman ilişkisini doğru olarak tanımlamaktadır.