Diş hekimliği
From Wikipedia, the free encyclopedia
Diş hekimliği ağız boşluğunun dentisyonu ve oral mukozasının yanı sıra başta maksillofasiyal (çene ve yüze ait) bölge olmak üzere çevresindeki ve ilişkili dokuların ve yapıların hastalıklarını, rahatsızlıklarını ve bozukluklarını çalışan, teşhis eden, önleyen ve tedavi eden tıp dalıdır.[1] Halk arasında sadece dişlerle ilişkilendirilmesine rağmen diş hekimliğinin alanı dişlerle sınırlı olmayıp temporomandibular eklem ve diğer destekleyici kas, lenf, sinir, damar ve anatomik yapılar da dahil olmak üzere kraniyofasiyal kompleksin diğer elemanlarını da barındırır.
Belirli kaynaklarda, diş hekimliği ve bir tıpta uzmanlık dalı olan stomatoloji (ağız hastalıkları ve rahatsızlıkları ile ilgilenen bilim dalı) birbirlerinin yerine kullanıldığından stomatoloji teriminin artık büyük ölçüde kullanılmadığı anlaşılmaktadır.
Diş tedavileri, genellikle diş hekimi ve diş hekimi asistanı tarafından yürütülür. Diş hekimi asistanı, diş hijyenisti, diş teknisyeni, diş terapisti, veteriner diş hekimliği, estetik diş hekimliği, geriatrik diş hekimliği, ortodonti, protetik, endodonti de diş hekimliği alt dalıdır. Diş hekimlerinin çoğu özel muayenehanelerde, ağız ve diş sağlığı merkezlerinde veya devlet hastanelerinde çalışmaktadır.
Diş hekimliği tarihi, insanlık ve medeniyet tarihi kadar eskidir. Erken Harappa dönemine ait İndus Vadisi Medeniyeti'nin (MÖ 3300) kalıntıları arasında 9.000 yıl öncesine tarihlenen delinmiş dişler bulunmuştur.[2] Diş cerrahisinin tıptaki ilk uzmanlık alanı olduğu düşünülmektedir.[3]
John M. Harris, Ohio, Bainbridge'de dünyanın ilk dişhekimliği okulunu açtı ve diş hekimliğinin bir sağlık mesleği olarak yerleşmesine yardımcı oldu. Okul 21 Şubat 1828'de açıldı ve bugün bir Harris diş müzesidir. İlk dişhekimliği fakültesi, Baltimore Diş Cerrahisi Koleji, 1840 yılında Baltimore, Maryland, ABD'de açıldı.