Brahmi alfabesi

Brahmi alfabesi, ünlüleri ünsüz sembollerle ilişkilendirmek için bir aksan işaretleri sistemi kullanan bir abugidadır. Yazı sistemi, Maurya döneminden (MÖ 3. yüzyıl) erken Gupta dönemine (MS 4. yüzyıl) kadar yalnızca nispeten küçük evrimsel değişiklikler geçirdi ve MS 4. yüzyılda bile okuma yazma bilen bir kişinin Maurya yazıtlarını hala okuyabildiği düşünülmektedir. Bundan bir süre sonra, orijinal Brahmi yazısını okuma yeteneği kayboldu. En eski (tartışmasız bir şekilde tarihli) ve en iyi bilinen Brahmi yazıtları, kuzey-orta Hindistan'daki Asoka'nın MÖ 250-232'ye tarihlenen kayaya oyulmuş fermanlarıdır. Brahmi'nin deşifresi, 19. yüzyılın başlarında, Hindistan'daki Doğu Hindistan Şirketi yönetimi sırasında, özellikle Kalküta'daki Bengal Asya Topluluğu'nda, Avrupa'nın akademik ilgisinin odak noktası haline geldi. Brahmi, Cemiyetin sekreteri James Prinsep tarafından 1830'larda Cemiyetin dergisinde yayınlanan bir dizi bilimsel makalede deşifre edildi. Buluşları, diğerleri arasında Christian Lassen, Edwin Norris, H. H. Wilson ve Alexander Cunningham'ın epigrafik çalışmalarına dayanıyordu.

Çoğu akademisyen, Brahmi'nin bir veya daha fazla çağdaş Semitik yazıdan türetildiğini veya en azından bunlardan etkilendiğini belirtirken diğerleri yerli bir köken veya çok daha eski ve henüz çözülmemiş olanla bağlantı fikrini savunurken, yazının kökeni hala çok tartışılmaktadır. Brahmi bir zamanlar İngilizcede "pin-man" yazısı, yani "çubuk figür" yazısı olarak anılıyordu. 1880'de Albert Étienne Jean Baptiste Terrien de Lacouperie, Gabriel Devéria'nın gözlemlerine dayanarak Lalitavistara Sūtra'da bahsedilen yazı listesindeki ilk sırada yer alan Brahmi yazısıyla ilişkilendirmesine kadar "lath", "Lat", "Güney Asokan", "Indian Pali" veya "Mauryan" gibi birçok isimle bilinmekteydi. Bu nedenle isim, "Brahma" varyant biçiminde de olsa, Georg Bühler'in etkili çalışmasında benimsenmiştir. Beşinci yüzyılın Gupta yazısına bazen "Geç Brahmi" denir. Brahmi yazısı, birlikte Brahmik yazılar olarak sınıflandırılan çok sayıda yerel varyant halinde çeşitlenmiştir. Güney ve Güney Doğu Asya'da kullanılan düzinelerce modern yazı Brahmi'den gelmektedir ve bu da onu dünyanın en etkili yazı geleneklerinden biri haline getirmektedir. Bir araştırma, Brahmi'den türetilen 198 yazı çeşidi bulmuştur.

Asoka'nın yazıtları arasında MÖ 3. yüzyılda Brahmi alfabesiyle yazılmış birkaç rakam bulundu ve bunlar Brahmi rakamları olarak adlandırılmaya başlandı. Rakamlar toplanır ve çarpılır ve bu nedenle basamak değeri değildir; temel numaralandırma sistemlerinin Brahmi yazısı ile bir bağlantısı olup olmadığı bilinmemektedir. Ancak MS birinci binyılın ikinci yarısında, Hindistan ve Güneydoğu Asya'da Brahmi'den türetilen yazılarla yazılmış bazı yazıtlar, ondalık basamak değeri olan sayıları içeriyordu ve Hindu-Arap sayı sisteminin mevcut en eski maddi örneklerini oluşturuyordu ve şu an dünya çapında kullanımdadır. Bununla birlikte, altta yatan numaralandırma sistemi daha eskiydi, çünkü sözlü olarak aktarılan en eski örnek, astroloji üzerine kayıp bir Yunan çalışmasının Sanskritçe bir nesir uyarlamasında MS 3. yüzyılın ortalarına tarihlenmektedir.

Çağdaş Kharoṣṭhī yazısının Arami alfabesinin bir türevi olduğu yaygın olarak kabul edilirken, Brahmi yazısının doğuşu konusu kolaylık arz etmemektedir. Salomon 1998'de mevcut teorileri gözden geçirirken, Falk 1993'te bir genel bakış sağladı. İlk teoriler, Mısır hiyeroglif yazısı modeline göre Brahmi yazısı için resimsel-akrofonik bir köken önermiştir. Ancak bu fikirler, "tamamen yaratıcı ve spekülatif" oldukları için inandırıcılığını yitirmiştir. Benzer fikirler, Brahmi yazısı ile İndus yazısı arasında bağlantı kurmaya çalışmıştır, ancak bunlar hala kanıtlanmamıştır ve özellikle İndus yazısının henüz deşifre edilmemiş olmasından dolayı sıkıntılıdır.

Ana akım görüş, Brahmi yazısının Sami (genellikle Aramice) bir kökene sahip olduğu yönündedir. Bu, Albrecht Weber'in (1856) ve Georg Bühler'in On the Origin of the Indian Brahma Alphabet(1895) yayınlarından bu yana yazı bilginlerinin büyük çoğunluğu tarafından kabul edilmektedir. Bühler'in fikirleri özellikle etkili olmuştur, ancak konuyla ilgili eserinin 1895 tarihinde bile, biri yerli bir köken olduğunu öne süren ve diğerleri onu çeşitli Sami modellerinden türeten birkaç beş rakip köken teorisinden fazla teori tanımlayamamıştır.

Brahmi yazısının kökeni hakkında en çok tartışılan nokta, uzun zamandır bunun tamamen yerli bir gelişme olup olmadığı veya Hindistan dışından gelen yazılardan ödünç alınmış veya türetilmiş olup olmadığı olmuştur. T. Goyal (1979), yerli görüşünün savunucularının çoğunun sınırdaki Hint akademisyenler olduğunu, oysa Semitik kökenli teorinin "neredeyse tüm" Batılı bilim adamları tarafından savunulduğuna dikkat çekmektedir ve Salomon da Goyal'ın tartışmanın her iki tarafında da "milliyetçi önyargı" ile "emperyalist önyargı" olduğuna katılmaktadır. Buna rağmen, yerel köken görüşü, Bühler'den önce İngiliz akademisyenler arasında yaygındı: Yerli kökenli en eski savunuculardan biri olan Alexander Cunningham'ın bir pasajı, onun zamanında yerli kökenin İngilizlerin bir tercihi olduğunu öne sürmüştür. 1877 tarihli ufuk açıcı Corpus Inscriptionum Indicarum'da Cunningham, Brahmi karakterlerinin diğer şeylerin yanı sıra insan vücuduna dayalı bir piktografik ilkeden türetildiğini ileri sürdü ancak Bühler, 1891'de Cunningham'ın senaryonun kökenlerinin belirsiz olduğunu düşündüğünü belirtti.

Çoğu bilim adamı, Brahmi'nin büyük olasılıkla bir Semitik yazı modelinden türetildiğine veya ondan etkilendiğine inanmaktadırr ve Aramice önde gelen bir adaydır. Ancak, Aramice, Kharoṣṭhī ve Brahmi arasındaki doğrudan kanıt eksikliği ve açıklanamayan farklılıklar nedeniyle sorun çözülmemiştir. Richard Salomon, Brahmi ve Kharoṣṭhī yazısı bazı genel özellikleri paylaşsa da, Kharosthi ve Brahmi yazıları arasındaki farklar "benzerliklerinden çok daha büyüktür" ve "ikisi arasındaki genel farklılıklar, doğrudan doğrusal bir gelişme bağlantısını olası kılmamaktadır" demektedir.

Neredeyse tüm yazarlar, kökenleri ne olursa olsun, Hint alfabesi ile onu etkilediği öne sürülenler arasındaki farkların önemli olduğunu kabul eder. Brahmi yazısının hem grafik biçiminde hem de yapısında Hint gelişiminin derecesi kapsamlı olmuştur. Ayrıca, Vedik dilinin grameriyle ilgili teorilerin muhtemelen bu gelişme üzerinde güçlü bir etkiye sahip olduğu da yaygın olarak kabul edilmektedir. Hem Batılı hem de Hint bazı yazarlar, Brahmi'nin Asoka'nın hükümdarlığı sırasında kısa birkaç yıl içinde icat edilen ve daha sonra Asokan yazıtları için yaygın olarak kullanılan Sami bir yazıdan ödünç alındığını veya esinlendiğini öne sürmektedir. Buna karşılık, bazı yazarlar yabancı etki fikrini reddetmektedir.

Bruce Trigger, Brahmi'nin muhtemelen Arami yazısından ortaya çıktığını, ancak kapsamlı bir yerel gelişme ile ortaya çıktığını, ancak doğrudan ortak bir kaynağa dair hiçbir kanıt olmadığını belirtir. Trigger'a göre Brahmi, Asoka sütunlarından önce, en azından MÖ 4. veya 5. yüzyılda Sri Lanka ve Hindistan'da kullanılırken, Kharoṣṭhī yalnızca kuzeybatı Güney Asya'da (modern Afganistan'ın doğu kısımları ve Pakistan'ın komşu bölgeleri) için kullanılıyordu. Salomon'a göre, Kharoṣṭhī yazısının kullanımına dair kanıtlar öncelikle Budist kayıtlarında ve Hint-Yunan, Hint-İskit, Hint-Parth ve Kushana hanedanı dönemine ait kayıtlarda bulunur. Kharoṣṭhī muhtemelen MS 3. yüzyılda veya civarında genel kullanımdan düşmüştür.

Justeson ve Stephens, Brahmi ve Kharoṣṭhī'deki bu içsel sesli harf sisteminin, harf değerlerinin okunması yoluyla bir Sami ebcedinin iletilmesiyle geliştiğini öne sürdüler. Buradaki fikir, kaynak alfabeyi öğrenenlerin sesleri, ünsüz ile işaretlenmemiş bir sesli harfle birleştirerek okumalarıdır, örn. /kə/, /kʰə/, /gə/ ve başka bir dile ödünç alma sürecinde bu heceler sembollerin ses değerleri olarak alınır. Ayrıca bu araştırmacılar Brahmi'nin bir Kuzey Sami modeline dayandığı fikrini de kabul ettiler.

Brahmi, alt yazı sistemlerinde olduğu gibi genellikle soldan sağa yazılır. Bununla birlikte, Eran'da bulunan eski bir madeni para, Aramice'de olduğu gibi sağdan sola doğru Brahmi ile yazılmıştır. Yön istikrarsızlığı eski yazı sistemlerinde oldukça yaygın olmasına rağmen, yazma yönündeki diğer birkaç varyasyon örneği bilinmektedir.

Ünsüzler

Brahmi bir abugidadır, yani her harf bir ünsüz harfi temsil eder, ünlüler ise Sanskritçe'de mātrās adı verilen zorunlu aksan işaretleri ile yazılır, sesli harflerin bir kelimeye başladığı durumlar hariç. Sesli harf yazılmadığında, /a/ ünlüsü anlaşılır. Bu "varsayılan kısa a", Kharosthī ile paylaşılan bir özelliktir, ancak ünlülerin ele alınması başka açılardan farklılık gösterir.

Bağlaç Ünsüzler

/pr/ veya /rv/ gibi ünsüz kümelerini yazmak için özel birleşik ünsüzler kullanılır. Modern Devanagari'de, bir bağlaç bileşenleri mümkün olduğunda soldan sağa yazılır (ilk ünsüz sağdan çıkarılabilen dikey bir gövdeye sahip olduğunda), oysa Brahmi'de karakterler dikey olarak aşağı doğru birleştirilir.

Ünlüler

Bir ünsüzden sonraki sesli harfler doğaldır veya aksanlarla yazılır, ancak ilk ünlülerin özel harfleri vardır. Asokan Brahmi'de her biri uzunluk-zıtlıklı biçimlerde bulunan üç "birincil" sesli harf vardır: /a/, /i/, /u/; uzun ünlüler kısa ünlülerin harflerinden türemiştir. Uzun-kısa kontrastı olmayan dört "ikincil" ünlü de vardır, /e:/, /ai/, /o:/, /au/. Bununla birlikte, /ai/ için yazı biriminin, birincil ünlülerin kısa-uzun kontrastına paralel olacak şekilde /e/'den türetildiğine dikkat edin (tarihsel olarak bunlar /ai/ ve /a:i/ idi). Bununla birlikte, yalnızca dokuz farklı ünlü aksan vardır, sesli harf yazılmazsa kısa /a/ anlaşılır. /au/ için ilk sesli harf sembolü, bir aksan işareti olmasına rağmen, görünüşe göre en erken tasdik edilen aşamalarda eksiktir. Antik kaynaklar, Asokan döneminde karakter listesinin başında numaralandırılmış 11 veya 12 ünlü olduğunu ve muhtemelen aṃ veya aḥ eklediğini öne sürüyor. Brahmi'nin sonraki versiyonları, kısa ve uzun /ṛ/ ve /ḷ/ olmak üzere dört akıcı hece için sesli harfler eklemiştir. Çin kaynakları, bunların daha sonra Nagarjuna veya Kral Hāla'nın bir bakanı olan Śarvavarman tarafından icat edildiğini belirtmektedir.

Brahmi ve Kharosthī'de ortak olan ve her ünsüzün bir sesli harfle takip edildiğinin anlaşıldığı temel sesli harf işaretleme sisteminin Prakrit'e çok uygun olduğu, ancak Brahmi diğer dillere uyarlandığından, son sesli harfin atlandığını belirtmek için virāma adı verilen özel bir işaretlemenin benimsendiği görülmektedir. Kharoṣṭhī ayrıca, ilk ünlü temsilinin, aksanlarla ayırt edilen tek bir genel sesli harf sembolüne sahip olması ve uzun ünlülerin ayırt edilmemesi bakımından da farklılık gösterir.

	k-	kh-	g-	gh-	ṅ-	c-	ch-	j-	jh-	ñ-	ṭ-	ṭh-	ḍ-	ḍh-	ṇ-	t-	th-	d-	dh-	n-	p-	ph-	b-	bh-	m-	y-	r-	l-	v-	ś-	ṣ-	s-	h-	ḷ-
-a	𑀓	𑀔	𑀕	𑀖	𑀗	𑀘	𑀙	𑀚	𑀛	𑀜	𑀝	𑀞	𑀟	𑀠	𑀡	𑀢	𑀣	𑀤	𑀥	𑀦	𑀧	𑀨	𑀩	𑀪	𑀫	𑀬	𑀭	𑀮	𑀯	𑀰	𑀱	𑀲	𑀳	𑀴
-ā	𑀓𑀸	𑀔𑀸	𑀕𑀸	𑀖𑀸	𑀗𑀸	𑀘𑀸	𑀙𑀸	𑀚𑀸	𑀛𑀸	𑀜𑀸	𑀝𑀸	𑀞𑀸	𑀟𑀸	𑀠𑀸	𑀡𑀸	𑀢𑀸	𑀣𑀸	𑀤𑀸	𑀥𑀸	𑀦𑀸	𑀧𑀸	𑀨𑀸	𑀩𑀸	𑀪𑀸	𑀫𑀸	𑀬𑀸	𑀭𑀸	𑀮𑀸	𑀯𑀸	𑀰𑀸	𑀱𑀸	𑀲𑀸	𑀳𑀸	𑀴𑀸
-i	𑀓𑀺	𑀔𑀺	𑀕𑀺	𑀖𑀺	𑀗𑀺	𑀘𑀺	𑀙𑀺	𑀚𑀺	𑀛𑀺	𑀜𑀺	𑀝𑀺	𑀞𑀺	𑀟𑀺	𑀠𑀺	𑀡𑀺	𑀢𑀺	𑀣𑀺	𑀤𑀺	𑀥𑀺	𑀦𑀺	𑀧𑀺	𑀨𑀺	𑀩𑀺	𑀪𑀺	𑀫𑀺	𑀬𑀺	𑀭𑀺	𑀮𑀺	𑀯𑀺	𑀰𑀺	𑀱𑀺	𑀲𑀺	𑀳𑀺	𑀴𑀺
-ī	𑀓𑀻	𑀔𑀻	𑀕𑀻	𑀖𑀻	𑀗𑀻	𑀘𑀻	𑀙𑀻	𑀚𑀻	𑀛𑀻	𑀜𑀻	𑀝𑀻	𑀞𑀻	𑀟𑀻	𑀠𑀻	𑀡𑀻	𑀢𑀻	𑀣𑀻	𑀤𑀻	𑀥𑀻	𑀦𑀻	𑀧𑀻	𑀨𑀻	𑀩𑀻	𑀪𑀻	𑀫𑀻	𑀬𑀻	𑀭𑀻	𑀮𑀻	𑀯𑀻	𑀰𑀻	𑀱𑀻	𑀲𑀻	𑀳𑀻	𑀴𑀻
-u	𑀓𑀼	𑀔𑀼	𑀕𑀼	𑀖𑀼	𑀗𑀼	𑀘𑀼	𑀙𑀼	𑀚𑀼	𑀛𑀼	𑀜𑀼	𑀝𑀼	𑀞𑀼	𑀟𑀼	𑀠𑀼	𑀡𑀼	𑀢𑀼	𑀣𑀼	𑀤𑀼	𑀥𑀼	𑀦𑀼	𑀧𑀼	𑀨𑀼	𑀩𑀼	𑀪𑀼	𑀫𑀼	𑀬𑀼	𑀭𑀼	𑀮𑀼	𑀯𑀼	𑀰𑀼	𑀱𑀼	𑀲𑀼	𑀳𑀼	𑀴𑀼
-ū	𑀓𑀽	𑀔𑀽	𑀕𑀽	𑀖𑀽	𑀗𑀽	𑀘𑀽	𑀙𑀽	𑀚𑀽	𑀛𑀽	𑀜𑀽	𑀝𑀽	𑀞𑀽	𑀟𑀽	𑀠𑀽	𑀡	𑀢𑀽	𑀣𑀽	𑀤𑀽	𑀥𑀽	𑀦𑀽	𑀧𑀽	𑀨𑀽	𑀩𑀽	𑀪𑀽	𑀫𑀽	𑀬𑀽	𑀭𑀽	𑀮𑀽	𑀯𑀽	𑀰𑀽	𑀱𑀽	𑀲𑀽	𑀳𑀽	𑀴𑀽
-e	𑀓𑁂	𑀔𑁂	𑀕𑁂	𑀖𑁂	𑀗𑁂	𑀘𑁂	𑀙𑁂	𑀚𑁂	𑀛𑁂	𑀜𑁂	𑀝𑁂	𑀞𑁂	𑀟𑁂	𑀠𑁂	𑀡	𑀢𑁂	𑀣𑁂	𑀤𑁂	𑀥𑁂	𑀦𑁂	𑀧𑁂	𑀨𑁂	𑀩𑁂	𑀪𑁂	𑀫𑁂	𑀬𑁂	𑀭𑁂	𑀮𑁂	𑀯𑁂	𑀰𑁂	𑀱𑁂	𑀲𑁂	𑀳𑁂	𑀴𑁂
-o	𑀓𑁄	𑀔𑁄	𑀕𑁄	𑀖𑁄	𑀗𑁄	𑀘𑁄	𑀙𑁄	𑀚𑁄	𑀛𑁄	𑀜𑁄	𑀝𑁄	𑀞𑁄	𑀟𑁄	𑀠𑁄	𑀡	𑀢𑁄	𑀣𑁄	𑀤𑁄	𑀥𑁄	𑀦𑁄	𑀧𑁄	𑀨𑁄	𑀩𑁄	𑀪𑁄	𑀫𑁄	𑀬𑁄	𑀭𑁄	𑀮𑁄	𑀯𑁄	𑀰𑁄	𑀱𑁄	𑀲𑁄	𑀳𑁄	𑀴𑁄
-Ø	𑀓𑁆	𑀔𑁆	𑀕𑁆	𑀖𑁆	𑀗𑁆	𑀘𑁆	𑀙𑁆	𑀚𑁆	𑀛𑁆	𑀜𑁆	𑀝𑁆	𑀞𑁆	𑀟𑁆	𑀠𑁆	𑀡𑁆	𑀢𑁆	𑀣𑁆	𑀤𑁆	𑀥𑁆	𑀦𑁆	𑀧𑁆	𑀨𑁆	𑀩𑁆	𑀪𑁆	𑀫𑁆	𑀬𑁆	𑀭𑁆	𑀮𑁆	𑀯𑁆	𑀰𑁆	𑀱𑁆	𑀲𑁆	𑀳𑁆	𑀴𑁆

Yukarıdaki tabloda Brahmi heceleri görülmektedir.

Noktalama

Noktalama işaretleri, Asokan Brahmi'de genel bir kuraldan çok bir istisna olarak algılanabilir. Örneğin, sütun fermanlarında kelimeler arasındaki belirgin boşluklar sıklıkla görülürken diğerlerinde çok fazla değildir. ("Sütun fermanları", çoğu zaman halka açık hale getirmek amacıyla taş sütunlara yazılan metinleri ifade eder.) Her kelimeyi ayrı ayrı yazma fikri tutarlı bir şekilde kullanılmamıştır.

Erken Brahmi döneminde noktalama işaretlerinin varlığı pek iyi gösterilmemiştir. Her harf, kelimeler ve daha uzun bölümler arasında ara sıra boşluk bırakılarak bağımsız olarak yazılmıştır. Orta dönemde sistem gelişiyor gibi görünmektedir ve kısa çizgi ve kavisli bir yatay çizginin kullanımı bulunur. Bir nilüfer (çiçek) işareti sonu işaret ediyor gibi görünür ve noktayı belirtmek için dairesel bir işaret görünür. Tam durma çeşitleri var gibi görünmektedir.

Geç dönemde noktalama işaretleri sistemi daha karmaşık hale gelir. Örneğin, kompozisyonun tamamlandığını belirtmek için "//"ye benzeyen dört farklı dikey eğimli çift çizgi vardır. Geç dönemde mevcut olan tüm dekoratif işaretlere rağmen, yazıtlarda işaretler oldukça basit kalmıştır. Muhtemel sebeplerden biri, yazının yasak olduğu halde gravürün kısıtlanmış olması olabilir.

Baums, Brahmi'nin bilgisayar temsili için gereken yedi farklı noktalama işaretini tanımlar:

tek (𑁇) and çift (𑁈) dikey çizgi (danda) – cümleleri ayırmak için
nokta (𑁉), iki nokta (𑁊) ve yatay çizgi (𑁋) – daha kısa metinsel birimler için
hilal (𑁌) ve nilüfer (𑁍) – daha büyük metinsel birimler için

Bir milenyum boyunca, Brahmi çok sayıda bölgesel yazıya dönüştü. Zamanla, bu bölgesel yazılar yerel dillerle ilişkilendirildi. Bir Kuzey Brahmi, Gupta İmparatorluğu sırasında Gupta yazısına yol açtı, bazen "Geç Brahmi" (5. yüzyılda kullanıldı) olarak da anıldı ve bu da Orta Çağ'da Siddhaṃ yazısı ve Śāradā yazısı (6. yüzyıl) dahil olmak üzere bir dizi el yazısına dönüştü.) (9. yüzyıl).

Güney Brahmi, Grantha alfabesine (6. yüzyıl), Vatteluttu alfabesine (8. yüzyıl) yol açtı ve MS erken yüzyıllarda Hinduizmin Güneydoğu Asya ile teması nedeniyle, Filipinler'de Cava alfabesi olan Baybayin'in de ortaya çıkmasına neden oldu. Bu etkiler Endonezya'da, Kamboçya'da Khmer alfabesi ve Burma'da Eski Mon yazısı'nı da ortaya çıkardı.

Ayrıca Brahmik yazı ailesinde Tibetçe, Toharca (eğik Brahmi olarak da adlandırılır) ve Saka dilini yazmak için kullanılanlar gibi çeşitli Orta Asya yazıları vardır.

Harflerin kendileri ilgisiz olsa da, Brahmi'nin düzeni Japon kanasının modern düzeni olarak kabul edildi.

Brahmi yazısı aynı zamanda Nagari yazısına dönüştü ve bu da sırasıyla Devanagari ve Nandinagari'ye dönüştü. Her ikisi de Sanskritçe yazmak için kullanıldı, ta ki ikincisi birincisiyle birleştirilene kadar. Ortaya çıkan yazı, Hindistan'da Sanskritçe, Marathi, Hintçe ve lehçeleri ve Konkani yazmak için yaygın olarak benimsenmiştir.