อินดีร็อก

อินดีร็อก (อังกฤษ: indie rock) เป็นแนวเพลงย่อยของร็อก ที่เกิดขึ้นในสหราชอาณาจักร และในสหรัฐอเมริกาในคริสต์ทศวรรษ 1980 เป็นคำที่อธิบายถึงการผลิตและการเผยแพร่โดยค่ายเพลงใต้ดินอิสระ เช่นเดียวกับเป็นลักษณะแนวเพลงที่แรกทีมีลักษณะความหมายการผลิตเช่นนี้^[1]

อินดีร็อก
แหล่งกำเนิดทางรูปแบบ	ออลเทอร์นาทิฟร็อก พังก์ร็อก โพสต์-พังก์ นิวเวฟ
แหล่งกำเนิดทางวัฒนธรรม	ต้นคริสต์ทศวรรษที่ 1980 สหราชอาณาจักร และ แคนาดา สหรัฐอเมริกา
เครื่องบรรเลงสามัญ	กีตาร์ – กีตาร์เบส – กลองชุด - คีย์บอร์ดไฟฟ้า (ในบางครั้ง)
แนวย่อย
บริทป็อป – คอลเลจร็อก – ดรีมป็อป – กอธิกร็อก – กรันจ์ – อินดีป็อป – น็อยส์ป็อป – เพสเลย์อันเดอร์กราวนด์ – โพสต์ร็อก – ชูเกรซิง – ทวีป็อป
แนวประสาน
ออลเทอร์นาทิฟเมทัล – ไซโคบิลลี – อินดัสเทรียลร็อก – แมดเชสเตอร์ – โพสต์พังก์รีไววัล – Riot Grrrl
ทัศนียภาพในระดับภูมิภาค
รัฐแมสซาชูเซตส์ – ซีแอตเทิล – รัฐอิลลินอย – รัฐแมริแลนด์ – แมนเชสเตอร์

เหตุผลที่ยังคงต้องอยู่กับค่ายอิสระเพื่อต่อต้านระบบทุนของค่ายเพลงใหญ่ ซึ่งค่ายใหญ่เหล่านี้มักจะผูกขาดการทำงานทั้งหมด ตั้งแต่การแต่งเพลง จนทุกขั้นตอน และความจงรักภักดีต่อระบบ DIY นี้เอง ก็ทำให้กิจการของค่ายอิสระเติบโตขึ้นได้ แนวเพลงอินดีร็อกมีอิสระในการค้นหาแนวเพลงใหม่ อารมณ์และสาระเนื้อเพลงที่ไม่ปรากฏทั่วไปกับกลุ่มผู้ฟังกระแสหลัก ที่ไม่คำนึงถึงความชอบของผู้ฟังมากนัก และยังเป็นต้นแบบของเพลงใต้ดินอเมริกันและเพลงออลเทอร์นาทิฟร็อก ในคริสต์ทศวรรษ 1980 ซึ่งแนวเพลงอินดีร็อกก็ต่างจากออลเทอร์นาทิฟร็อกในช่วงเวลาต่อมาที่วงอย่างเนอร์วาน่า ก้าวเข้าสู่กระแสหลัก^[1]

ในยุคคริสต์ทศวรรษ 1990 แนวเพลงอินดีร็อกพัฒนาแนวทางและมีความใกล้ชิดกับแนวเพลงอย่าง อินดีป็อป, ดรีมป็อป, นอยส์-ป็อป, โล-ไฟ, แมธร็อก, โพสต์-ร็อก, สเปซร็อก และอีโม ที่ยังคงก้าวอยู่ในกระแสเพลงใต้ดินเป็นพิเศษ^[1]

อ้างอิง

1. "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-11-09. สืบค้นเมื่อ 2010-11-11.