สมัยพระเวท หรือ ยุคพระเวท (ราว 1500–500 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นสมัยหนึ่งในประวัติศาสตร์ของอนุทวีปอินเดียทางตอนเหนือ มีช่วงเวลาระหว่างตอนสิ้นสุดอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุกับการตั้งรกรากครั้งที่สองที่เริ่มต้นตอนกลางของที่ราบลุ่มแม่น้ำสินธุ-คงคา (Indo-Gangetic Plain) ราว 600 ปีก่อนคริสตกาล ชื่อของยุคมาจากพระเวท ซึ่งคือคัมภีร์ที่ให้ข้อมูลของชีวิตของยุคนี้ ซึ่งเข้าใจว่าเป็นข้อมูลทางประวัติศาสตร์[1] และประกอบด้วยข้อมูลเอกสารชั้นต้นของยุคนี้ เอกสารเหล่านี้รวมถึงหลักฐานทางโบราณคดีทำให้สามารถพิจารณาพบร่องรอยและและสรุปได้ถึงความก้าวหน้าของวัฒนธรรมยุคพระเวท[2]
คัมภีร์พระเวทแต่งขึ้นจากการเล่าต่อกันมาโดยคนที่ใช้ภาษาอินโดอารยันเก่าที่อพยพจากทางตอนเหนือของภูมิภาคของอนุทวีปอินเดีย สังคมยุคพระเวทเป็นสังคมชายนำและสืบทอดตำแหน่งโดยฝ่ายชาย ต้นยุคพระเวทอารยันเป็นสังคมยุคสัมฤทธิ์ตอนปลายมีจุดศูนย์กลางบริเวณภูมิภาคปัญจาบ มีรูปแบบเป็นชนเผ่ามากกว่าจะเป็นราชอาณาจักร และสืบทอดตำแหน่งโดยฝ่ายชาย ต่อมาช่วงราว 1200–1000 ปีก่อนคริสตกาล ยุคพระเวทอารยันเริ่มขยายตัวไปทางทิศตะวันออกไปถึงทางตะวันตกของที่ราบลุ่มแม่น้ำคงคา และได้รับเครื่องมือทำจากเหล็ก ทำให้มีการถางป่าและมีการตั้งถิ่นฐานมากขึ้น มีสังคมกสิกรรม ในช่วงครึ่งหลังของยุคนี้มีการเกิดขึ้นของเมืองเล็ก ๆ ราชอาณาจักร และสังคมอันแบ่งแยกชนชั้นอย่างชัดเจนในอินเดีย[2] รวมถึงประมวลเกี่ยวกับพิธีกรรมการบวงสรวงดั้งเดิมของราชอาณาจักรกุรุ[3][4] ในช่วงนี้บริเวณตอนกลางที่ราบลุ่มแม่น้ำคงคาปกครองโดยกลุ่มที่ไม่ใช่วัฒนธรรมพระเวทอินโดอารยัน พอสิ้นสุดยุคพระเวทมีการเกิดเป็นนครใหญ่ ๆ และแคว้นใหญ่ ๆ ที่เรียกว่า มหาชนบท รวมถึงความเจริญรุ่งเรืองของขบวนการสมณะ (รวมถึงศาสนาพุทธและศาสนาเชน) ที่เข้ามาแข่งขันกับความเชื่อดั้งเดิมของยุคพระเวท[5]
อ้างอิง
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
