พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 แห่งโบฮีเมีย

พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 แห่งโบฮีเมีย (เช็ก: Přemysl Otakar II.; ราว ค.ศ. 1233 – 26 สิงหาคม ค.ศ. 1278) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรโบฮีเมียผู้ทรงครองราชสมบัติต่อจากพระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 1 ผู้เป็นพระราชบิดาใน ค.ศ. 1253 และครองราชย์ต่อมาจนเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 26 สิงหาคม ค.ศ. 1278 พระราชโอรสคือพระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 2 ทรงเป็นผู้สืบราชสมบัติต่อจากพระองค์

พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 แห่งโบฮีเมีย
พระราชลัญจกรของพระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2
พระมหากษัตริย์โบฮีเมีย
ครองราชย์	23 ธันวาคม ค.ศ. 1253 – 26 สิงหาคม ค.ศ. 1278
ราชาภิเษก	ค.ศ. 1261, ปราก
ก่อนหน้า	พระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 1
ถัดไป	พระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 2
ประสูติ	ป. ค.ศ. 1233 Městec Králové โบฮีเมีย
สวรรคต	26 สิงหาคม ค.ศ. 1278 (ป. 44–45 พรรษา) Dürnkrut ออสเตรีย
ฝังพระศพ	อาสนวิหารนักบุญวิตุส
ชายา	มาร์กาเรตแห่งออสเตรีย คูนีกุนดาแห่งสลาโวเนีย
พระราชบุตร อื่น ๆ...	คูนีกุนเดอแห่งโบฮีเมีย พระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 2 แห่งโบฮีเมีย มิกูลัชที่ 1 แห่งทรอปเปา (นอกสมรส)
ราชวงศ์	Přemyslid
พระราชบิดา	พระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 1 แห่งโบฮีเมีย
พระราชมารดา	คูนีกุนเดอแห่งโฮเอินชเตาเฟิน

พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 ทรงเป็นดยุกแห่งออสเตรียระหว่าง ค.ศ. 1251 จนถึง ค.ศ. 1276 ดยุกแห่งสไตเรียระหว่าง ค.ศ. 1260 จนถึง ค.ศ. 1276, ดยุกแห่งคารินเทียระหว่าง ค.ศ. 1269 จนถึง ค.ศ. 1276 และดยุกแห่งคาริโอลาระหว่าง ค.ศ. 1269 จนถึง ค.ศ. 1276

พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 เป็นพระราชโอรสองค์ที่สองของพระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 1 และคูนีกุนเดอแห่งโฮเอินชเตาเฟิน

สมรสและพระราชโอรสธิดา

ณ วันที่ 11 กุมภาพันธ์ 1252 พระเจ้าปแชมิเซิล โอตาการ์ที่ 2 ทรงสมรสกับมาร์กาเรตแห่งออสเตรีย^[1] พระนางแก่กว่าพระองค์ 26 พรรษา และการที่ทั้งคู่ไม่สามารถให้กำเนิดโอรสธิดาทำให้การแต่งงานของทั้งสองเป็นโมฆะ^[1] จากนั้นในวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1261 โอตาการ์สมรสกับคูนีกุนดาแห่งสลาโวเนีย^[2] ทั้งคู่น่าจีมีโอรสธิดา 4 พระองค์:

• เฮนรี (1262–1263)
• คูนีกุนเดอ (มกราคม ค.ศ. 1265 – 27 พฤศจิกายน ค.ศ. 1321) สมรสกับบอแลสวัฟที่ 2 แห่งมาซอเวีย
• อักเนส (5 กันยายน ค.ศ. 1269 – 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1296) สมรสกับรูดอล์ฟที่ ดยุกแห่งออสเตรีย
• พระเจ้าวาตส์ลัฟที่ 2 (17 กันยายน ค.ศ. 1271 – 21 มิถุนายน ค.ศ. 1305)^[3]

โอตาการ์ยังมีบุตรและธิดาเพิ่มเติมอีก 2 คน คนที่สำคัญที่สุดคือ บุตรหัวปี มิกูลัช^[4] พระสันตะปาปาในขณะนั้นไม่ยอมรับเขาเป็นทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงของราชสำนักโบฮีเมีย แต่มีการยกที่ดินศักดินาของดัชชีโอปาวาให้ใน ค.ศ. 1269^[4]

อ้างอิง

1. Haverkamp 1988, p. 266.
2. Kuthan 1996, p. 17.
3. Sedlar 1994, p. 443.
4. Veszpremy & Schaer 1999, p. 153.

ข้อมูล

• Engel, Pál (2005). Realm of St. Stephen: A History of Medieval Hungary. I.B. Tauris.
• Gladysz, Mikolaj (2012). The Forgotten Crusaders: Poland and the Crusader Movement in the Twelfth and Thirteenth Century. Brill.
• Haverkamp, Alfred (1988). Medieval Germany 1056–1273. แปลโดย Braun, Helga; Mortimer, Richard. Oxford University Press.
• Kuthan, Jiří (1996). Přemysl Ottokar II (ภาษาเยอรมัน). แปลโดย Cemus, Petronilla; Reinerova, Lenka; Sedmidubska, Ursel. Bohlau Verlag Wien.
• Sedlar, Jean W (1994). East Central Europe in the Middle Ages, 1000–1500. Vol. III. University of Washington Press.
• Tucker, Spencer C., บ.ก. (2010). A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East. Vol. I. ABC-CLIO.
• Veszpremy, Laszlo; Schaer, Frank, บ.ก. (1999). Deeds of the Hungarians. Central European University Press.

อ่านเพิ่ม

• Parrott, Cecil (1966). "Otakar Premysl, King of Bohemia". History Today. 16 (11): 765–72.
• Ochab, Jeremi K.; Škvrňák, Jan; Škvrňák, Michael (2022). "Detecting Ottokar II's 1248–1249 uprising and its instigators in co-witnessing networks". Historical Methods: A Journal of Quantitative and Interdisciplinary History.